Аксари бонувон муҳаббату хостгории мардеро рад намуда, худашон ба ҳайрат меоянд, ки чаро дилашон ӯро нахост ва ҷавоби аниқ наёфта, асабӣ мешаванд.

Мард бештар аз зан ба ғазаб омада, худ аз худ мепурсад: «Чаро вай маро нахост? Ман аз кӣ кам? Барои чӣ сабаби қабул накардани дилашро ошкоро нагуфт…» Албатта тобишҳо гуногунанд, вале аксарияти сабабҳои ниҳони ба ин ё он мард майл накардани занро номбар кардан мумкин аст.

“Муборак шавад Парвизбой, аллакай ЗК шудаӣ- ку!”

Мардакбезор

Шояд бо хонуме вохӯрдаед, ки ба тоифаи бонувони ба ҷинси мард нафрат дошта таалуқ дорад. Ин тоифаи занҳо чизи мехостаашонро ба ҳар роҳ ба даст овардан мехоҳанд, вале ба касею чиз дил намебанданд. Барояшон эҳсосу шавқу завқи дигарон муҳим нест. Паст задани мардони дилдода хушашон меояд. Ба ибораи дигар, палид ҳастанд.

Шӯйи бекафан намехоҳад

Ин тоифаи бонувонро вохӯрдаед? Не?! Пас, шумо хушбахт ҳастед! Аслан, намехоҳем бонувони пулпарастро танқид намоем, зеро ҳар инсон мехоҳад рӯзгори серу пур дошта бошад. Барои зиндагии зебо талош намудан айб нест. Бадиаш дар он аст, ки ин бонувон мардонро бо мақсади ғаразнок истифода мебаранд.

Ёри дигар дорад

Ба ҳеҷ ваҷҳ ба зан нагӯед, ки ёраш ба ӯ муносиб нест. Ин амалатон натиҷаи баръакс медиҳад. Духтареро аз дӯстдоштааш кашида гирифтанӣ бошед, бояд бо ӯ мисли дугона рафтор намоед.

Дилхӯшӣ мехоҳаду халос

Бонувоне, ки ба назари худашон назарногир менамоянд, бо нозу карашма ба дили мардон роҳ меёбанд, вале мардро ба худ наздик шудан намемонанд. Сабаб дар он аст, ки ин бону мехоҳад ӯро дӯст доранд. Вақте мард барои ба даст овардани дили зан кӯшиш мекунад, зан ба ваҷд меояд.