"Занро зан намурд ба табар зан"-ин аст масали тоҷикии мардуми мо, ки тӯлли асрҳо вирди забони мардум давр мезанад. Замона дигар шуд, технология пеш рафт, аммо ҳамин масал то ҳол аз забони мардум гум нагашт. Иддае аз мардони тоҷик аз рӯйи ҳамин шиори тақдисӯз амал карда, барои ҳар як майда-чӯйда ба сари зан даст мебардоранд.

Зӯроварӣ алайҳи занону духтарон солҳои охир хеле авҷ гирифта, дар баъзе ҳолатҳо як баҳси кӯчаки хонаводагӣ боиси сар задани куштор ва фоҷиаҳои хунин мегардад. Занонро дашном медиҳанд, таҳқир мекунанд, зери по намуда, лагадкӯб месозанд, корд мезаданд, табаркуш мекунанд… Назари аҳли ҷомеа нисбати ин падидаи номатлуб чи гуна аст?

Шумо ягон бор ҳамсаратонро задед ё аз шавҳаратон шатта хӯрдаед?
Марде, ки занро мезанад, аз нигоҳи шумо кист: йигити ҳақиқӣ ё номард?

Бо ин саволҳо мо ба чанд нафар муроҷиат намудем? Инак, биёед назари ҳамсуҳбатони моро бишнавем.