Беҳтар аз духтар
Ҷонибек Фотимаро сахт дӯст медошт, аз ҳамин сабаб ғами вайрон шудани оилаашро таҳаммул карда натавониста ба Русия рафт. Хушдоманам ҳар рӯз барои келинаки зебою чаққони бетақдираш гиря мекард ва билохира аз дарду ғами зиёд бемори бистарӣ гашт. Акнун ман ба ғайр аз нигоҳубини фарзандони хурдсолам бояд боз кампири хушдоманамро низ кӯдаквор нигоҳубин карда, тару хушкашро мегирифтам. Душвор бошад ҳам, ман бе ягон иллату ситеза модаршӯйи меҳрубонамро нигоҳубин мекардам, аммо…
Мӯйсафеди фосиқ
Рӯзҳои охир рафтори хусурам маро нороҳат мекард. Мӯйсафед ҳар чизро баҳона карда ба кор намерафт ва рӯзи дароз дар атрофи ман давр зада мегашт. Як рӯз дар ошхона хӯрок мепухтам, ки падаршӯям аз дар даромад. Бо гумони он ки шояд гурусна монда бошад, гуфтам:
-Тағоҷон, камтараки дигар сабр кунед, ҳозир хӯрок мепазад.
-Ман гуруснаи хӯрок нестам, ба ман тамоман дигар чиз лозим,-гапро аз дур оғоз кард падаршӯям.
Ба маънии суханонаш сарфаҳм нарафта гуфтам:
-Магар ягон чизро кофта истодаед, амакӣ?
-Ин ҷо шин, ман ба ту гап дорам,-хусурам аз дастам дошта, маро ба як лаби мизи хӯрокхӯрӣ шинонд.
Ҳайрон ба рӯяш нигаристам, ки мӯйсафед чӣ мегуфта бошад.
-Холаат чанд сол боз бемор аст, худат як фикр кун келин, охир ба ман ҳам мушкил…
-Мефаҳмам, барои харидани дорую дамон пули зиёде сарф мешавад, вале чӣ кор мекунед, тақдир ҳамин будааст…
-Гап дар пул ва дорую дармон нест. Ман ҳоло чандон пиру фартут нашудаам, ки худамро зинда ба зинда гӯр карда, аз зиндагӣ дасту диламро шӯям. Мард бе зан наметавонад,-ниҳоят сари мақсад омад падаршӯям ва афзуд,-ман ҳам инсон ҳастам, дилам мехоҳад, ки шабҳо занам дар канорам бошад…
-Ин хел бошад, бо холаам маслиҳат кунед, агар иҷозат диҳанд, ягон зани шавҳармурдаро ёфта мегиред,-гуфта майли аз ҷоям бархостан намудам, чунки хушдоманамро дӯст медоштам ва шунидани чунин суханон бароям бисёр ногувор буд.
Мӯйсафед дар канорам нишаст ва дар ҳоле, ки аз шиддати эҳсосот дилаш қариб кафида, гурс-гурс мезад, дар бехи гӯшам пичиррос зад:
-Хушдоманат мурданро ба гардан мегираду зан гирифтани маро не, то рӯзе, ки кампир зинда аст, ҳатто орзуи зангирӣ карда наметавонам. Келинҷон, агар гапи маро гирифта, шабҳо кам-кам вақтамро хуш кунӣ, аз сарат тилло мерезам. Натарс, ин сир байни ҳардуямон мемонад…
Бо шунидани ин суханон ва дидани рафтори разилонаи ин шайтони пир хун ба сарам зад ва мӯйсафеди касофатро бо як азоб аз худам дур карда дод задам:
-Аз Худо шарм намедоред, охир ман зани писаратон ҳастам ва ба ҷойи фарзандатон мешавам. Забонатон чӣ хел гашт, ки ин гапҳои ҳаромро ба ман гӯед?! Маро Худо назадааст, ки ин коро кунам?! Ман дигар ҳатто рӯйи шуморо дидан намехоҳам….
Шайтон гунаҳкор ё пири бе имон?
Аввал хостам рафтори фосиқонаи падаршӯямро пинҳон дорам, вале баъд фикр кардам, ки агар сари вақт ин сирро ошкор накунам, ягон рӯз дар набудани шавҳарам, аз фурсат истифода бурда, ин шайтони пир метавонад номусамро доғдор ва маро шармандаю рӯсиёҳ созад. Ҳарчи бодо бод гӯён, ҳамон бегоҳ ҳамаашро ба шавҳар ва хушдоманам нақл кардам. Муродбек аввал бовар накард, ки падараш метавонад ба чунин пастӣ даст занад, вале хушдоманам гиребони тавба дошта гуфт:
-Аз ин мардак ҳама чизро интизор шудан мумкин аст, вай аз давраи ҷавониаш чашми бад дошту ҳамеша ба занҳои зебо бо чашми харидорӣ нигоҳ мекард. Ҳушёр шав, ки ин пиракӣ ҳаётатро насӯзад…
Шаб, вақте ки падараш аз масҷид омад, Ҷонибек гуфтаҳои маро ба ӯ расонда, ҳақиқат доштан ё надоштани ин гапро пурсон шуд. Шавҳарам боварӣ дошт, ки падараш ин гапҳоро дар ҳаққи худ туҳмат хонда, ҷангу ҷанҷол мебардорад, вале ғайричашмдошт мӯйсафед ба гуноҳаш иқрор шуд ва дар пеши пойи ман ба зону зада, зорию тавалло кард, ки аз гуноҳаш гузарам. Вай ҳама айбро ба гардани шайтон зада мегуфт, ки ӯро шайтони лаин васваса кардааст, вале ҳамин иқрор карданаш кофӣ буд, ки ҳамсар ва писараш аз ӯ рӯй гардонанд…
Ғамкушта
Хушдоманам, ки бисёр зани покниҳод ва бо нангу номус буд, ба ин рафтори разилонаи шавҳараш тоб наоварда, ба сактаи дил гирифтор шуд ва рӯзи дигар ҳанӯз субҳ надамида ҷон ба ҷонофарин супурд. Маро тобу тавони ҳатто як лаҳза бо он мӯйсафеди худобехабар дар як хона зистан набуд, вале ба хотири арвоҳи модаршӯям то гузаштани чили кампир тоқат кардам. Баъди маъракаҳои мотамиро гузаронидан ману шавҳарам хонаеро иҷора гирифта аз деҳа ба шаҳр кӯчидем.
Хусури дар ҳасрати оғӯши зан мурдаам баъди се рӯз як бевазани ҷавони тарпочаро ёфта ба хона овардааст, вале дигар ману шавҳарам на парвои зангирии ӯ дорем ва на парвои зинда ё мурда буданаш, чунки ин мӯйсафеди фосиқ барои мо кайҳо мурдааст. Ману Ҷонибек ӯро ҳамон рӯзе дар диламон гӯр кардем, ки ба ман, ба келинаш, ки ба ҷойи фарзанд ҳастам, чашм ало кард. Худо аз чунин пирони бе имон ҷумла бандагонашро нигаҳбон бошад!
Зуҳро
