Хонаи мо дар маҳаллаи «Боғи Айнӣ» асту ҳар субҳ ба коллеҷи тиббӣ бо ду нақлиёти мусофиркаш рафтанам лозим меояд.

Маро ҳамчун як ҷавондухтари тоҷик рафтори номардонаи баъзе мардони ҳаммилатам ба изтироб меорад. Дар дохили нақлиёту дар роҳҳо мардони ҳамсоли падару бобоям на танҳо ба ман, ба духтарони дигар ҳам гаппаронӣ карда, шилқинӣ мекунанд. Бешармона худашонро ба тани духтарҳо ҷафс кардани мардҳо асабамро вайрон мекунад. Боре бо духтарони ҳамкурсам аз коллеҷ то роҳи мошин суҳбаткунон мерафтем. Аз рӯ ба рӯямон мӯйсафеди пире асозанон меомад. Баробари ба мо наздик шудан мӯйсафеди бешарм дасташро дароз карда аз пеши бари дугонаам қапиду гӯё ҳодисае рух надода бошад, роҳашро давом дод.

Мӯйсафед рафту дугонаи лолу карахтгаштаам инони гиряро сар дод. Ман, ки дар умрам бори аввал чунин ҳодисаро медидам, чунон тарсидам, ки то хона чӣ хел расиданамро намедонам. Ҳар бегоҳ назди модарам аз шилқинии чунин мардон шикоят мекунаму субҳ ноилоҷ боз роҳи коллеҷро пеш мегирам. Гаппаронии ҷавонписаронро фаҳмидан мумкин аст, вале мардони пирро чӣ бало задааст, ки ба духтарони ҳамсоли фарзандонашон чашм ало мекунанд?!

Ман як зани муҳоҷир аз Федератсияи Русия, мехоҳам саргузашти пур аз дарду ранҷи худро нақл кунам, то ба дигарон дарси ибрат гардад.

Амакҳо ва бобоҳои азиз! Аз Худованд шарм доред, охир мо ҳамсоли фарзандонатон ҳастем. Моро волидонамон барои илмомӯзӣ мефиристанд, на барои он ки мардони бегона тани ифлосашонро ба бадани мо молида, кайфият баранд. Шумо ҳам зану фарзанд доред, ба фарзанди кас чунин муносибат кунед, аз фарзандатон мебинед!
Шоҳона