Ноосуда…
Аҳад Содиқ марди инҷиқу олуфта ва худпарасте будааст, вай мисли занон ҳар субҳ як соат назди оина истода худро орою торо медод, ба рӯяш ҳар гуна малҳамҳо мемолид, атрҳои қимматбаҳо пошида, як қутича пур ангуштаринҳои ҳархела дошт, ки онҳоро ранго ба ранг дар дасташ мекард. Агар ҳамроҳи Савсан ба ягон маҳфил рафтанӣ шаванд, албатта ба ҷавонзан ягон айб ёфта ӯро паст мезад, ҳол он ки аҳли маҳфил бо дидани зани ҷавону зебои ин тоссари худпараст дар ҳайрат меафтиданд. Савсан тамоман ба шавҳари олимаш меҳр надошт, аз ин рӯ на ба клиникаи машҳуре, ки ӯ кор мекард, балки ба беморхонаи оддие ба кор гузашт. Аз зиндагияшон як сол гузашта бошад, ҳам ӯ кӯшиши овардани Шаҳбозакашро намекард, зеро медонист, ки дар ин қасри афсонавӣ ҳоли кӯдакаш табоҳ хоҳад шуд. Шавҳараш ҳар рӯз бо баҳонаҳои гуногун, ту дарро нодуруст мекушоӣ, дар ҳаммом тораи мӯят мондааст, қоғази ташнобро бисёр истифода мебарӣ гӯён ҷонашро ба лабаш меовард. Ҳар рӯз як бор ҷавонзан мегирист, ҳайрият кораш буд ва лаҳзаҳои хушбахтияш низ дар корхонааш буданд. Дар коргоҳ ҳама ӯро дӯст медоштанд, сарваронаш бошанд зани Аҳад Истадович, гӯён эҳтиромаш менамуданд, вале дили ҷавонзан аз хатои кардааш хун мегирист. Вақт ки меёфт ба дидани Шаҳбозаш мешитофт, модараш низ хатои худро фаҳмида буду баъзан қаҳраш омада мегуфт:
- Савсанҷон, баро аз ҳамон яккамахав, сари калаш дар қабристон, дилу ҷигаратро хӯрд!
Савсан дар ҷавоб талх табассум мекарду халос, вале ҷавонзан солҳои беҳтарини умрашро қурбони худхоҳи ношукре кард. Додараш хонадор шуд, барои Шаҳбоз ҳам замин гирифтанд, ӯ барои дохил шудан ба донишгоҳ тайёрӣ медид…
Палид
Аҳад Содиқ хеле кам шароб менӯшид, вале агар нӯшад ба авбош табдил меёфт, Савсан ба ин қилиқи хунуки шавҳар низ тоқат мекард. Як шом шавҳараш хеле дер ба хона омад, Савсан медонист, ки ӯ ба тӯйе рафтааст. Соат ёздаҳи шаб буд, ки Аҳад Содиқ дарро хеле сахт куфт, Савсан фаҳмид, ки ӯ маст аст. Чун дарро кушод, шавҳараш бо як ҳофизи машҳуре пушти дар меистод, Савсан медонист, ки ин ҳунарманд бо шавҳараш риштаи дӯстӣ дорад, боре мухлисии худро ба ин ҳофиз ба ӯ гуфта дар бало монда буд.
- Ҳофиз-да шумо қишлоқиҳо, фақат ҳофизҳоро дӯст медоред, аслаш як одами ҳароми паст аст, - бадхашмона гуфта буд ҳамсараш. Савсан як ба меҳмони шавҳараш нигаристу як ба ӯ, ҳамин вақт Аҳад Содиқ лагате ба шиками Савсан зада фарёд зад, ”э-падарлаънати ҷалаб, ту меҳмонро ҳамин тавр пешвоз мегирӣ?!”
Савсан мувозинаташро гум карда рӯи хок афтид, меҳмон ӯро бардошта Аҳад Содиқро онсутар тела дода гуфт:
- Истадович, ту одам набудаӣ, наход занро зананд!
- Э- ин ҷалаби қишлоқиро ман одам кардам, имрӯз дар хонаи ман хуҷаин шуда намегузорад, ки ман меҳмон биёрам!
Меҳмони аз омаданаш пушаймон, соҳибхонаро то ҷойи хобаш бурда монд ва баъд аз чанд лаҳзае берун баромада Савсани зору гирёнро дид, ки лаби кати пурнақшу нигор мисли ғарибон нишаста зор-зор мегиряд. Гиряи ин ҷавонзани зебо дар дили Азиз Холид раҳмро бедор кард, ҳайрони қисмат буд, ки чунин гулро ҳамнафаси хор гардонидааст…
(Давом дорад)
Рухсора САИД
