Дар ин хиёбони фаррох ба ногаҳон дидани ин ду ҷуфти зебо, ки қадамзанон дар фасли дай яхмос истеъмол мекарданд, дигар ҳеҷ кадом як зебоии дигар чашми маро фиреб надод.

Хеле соддаву софу кӯдакона роҳ мерафтанд. Гӯё тафси ишқашонро якхом пасту меҳрашонро баланд мекарда бошад.
Бояд гуфт, ки ин манзара дар дили ҳар як ҷавон ҳавас бедор месозад. Корманди мо аз ҷавондилии инҳо ҳаловат бурда, дарав суҳбати сари роҳи омода кард!
Биёед асрори хушбахтии ин ду фуфти зеборо аз забон худашон бишнавем.