Шарти волидон
Ман дар деҳа ба воя расида бошам ҳам, аз понздаҳсолагӣ ҳаётамро ба шаҳр пайвастам. Амакам тиҷорати либосҳои занона дорад, бо хоҳиши ў ман ба шаҳр омада, ба ҳайси фурўшанда дар як мағозааш ба кор даомадам. Пас аз дарс ба савдо машғул будам, мактаби миёна ва донишгоҳро дар шаҳр ба итмом расонидам. Тамоми нозукиҳои савдоро ёд гирифтаму мағозаи худро кушодам, амакам барои хизматҳои софдилонаи ҳафтсолаам бароям хонаи дуҳуҷрагӣ харида дод, мошину ҷиҳози хонаамро худам харидам. Акнун, ба хориҷа рафта, бор меовардаму савдо мекардам.
Падару модарам мехостанд як духтараки хубро ёфта, маро оиладор кунанд, зеро ҳама акаю апаю хоҳарҳоям оиладор ва соҳиби зиндагии худ буданд. Ростӣ, хушдорони зиёд доштам, баъзе занон рўйрост ба хонаи амакам омада, мегуфтаанд, ки агар ҷиянатон хоҳад, мо духтарамонро медиҳем. Таъриф нашавад, домоди серхаридор будам, аммо ягон духтар маҳқулам намеомад, танҳо бо овози Ҳалима ошиқ будам, ва дар дил аҳд кардам, ки новобаста аз ҳусни зоҳирияш бо вай хонадор мешавам. Бисёр мехостам вохўрӣ кунем, аммо вай розӣ намешуд, ман низ интизор будам ҳамон рўзи саидро. Аммо як рўз модарам ба шаҳр, ба хонаам омаду маро наздаш шинонида гуфт: -“Синнат ба бисту ҳашт расидааст, дар қишлоқ ҳама рафиқонат алаккай оила бунёд кардаанду соҳиби бачу кач шудаанд, ба ту як моҳ муҳлат, ё худат ҳамсари ояндаатро ёфта, ба мо мегўйӣ, хостгорӣ меравем, ё худамон меёбем! Модарам ду рўз дар хонаи ману амакам меҳмон шуда, ба деҳа баргаштанду маро ба андеша монданд…
Вохўрии тақдирсўз
Ҳалима баъди як соли сўҳбати телефонӣ, шарти волидони маро шунида, розӣ шуд, ки бо ман аз наздик дидор бинад. Мо дар боғи ботаникии пойтахт бо ҳам вохўрдем, ў бо либосҳои миллии тоҷикӣ назадам омад, ва ниҳоят зебо буд. Ҳалима аз он духтаре, ки ман дар хаёлам мепарваридам садҳо маротиба зебо буд. Ман ба ў таклифи хонадоршавӣ кардам, ў гуфт, ки хостгоронамро фиристам. Падару модарам мехоҳанд маро ба писари як хешамон диҳанд, аммо ў ба ман маҳқул нест, бо шумо як сол боз гап мезанам, то ҷое чӣ гуна одам буданатонро ҳам, фаҳмидам, хулоса, ба ман писанд омадед, ва бо шумо хонадор мешавам – пўсткандаи гапро гуфт, маҳбубаи телефониям, ва илова кард. Ман дар донишгоҳ ғоибона мехонаму дўзандагӣ мекунам, метавонам дар кашидани бори зиндагӣ ба шумо кўмак расонам, Худо хоҳад, ҳамааш хуб мешавад. Бовар дорам, ки падару модарам ҳаргиз розӣ намешаванд, маро ба ҷавони тамоман бегона диҳанд, вале ман кушиш мекунам, онҳоро ризо намоям…
Боақлона гап задани духтарак ба ман писанд омад, шарму ҳаё ва ҳусну ҷамоли беҳамтояш низ, аммо дилам аз духтарони ин замона пур ки нест, чунин шарт гузоштам: - “Аввал ҳардуи мо ба назди духтур меравем, духтури шиноси ман, зеро духтарон ҳар гуна ҳилла карда, баъд аз духтурони шиноси худ “справкаи бегуноҳӣ» гирифта, писарони соддаро гӯл мезананд… агар ту бокира бошӣ, рўзи дигар хостгоронамро мефиристам, Худо хоҳаду зани ман шавӣ туро хушбахти дунё мекунам!” Ҳалима бо шунидани таклифи ман рангаш сап-сафед канда, лабонаш пир-пир париданду як бора оташи ғазаб дар чашмонаш дурахшиду – «э- гум шаве, аблаҳ!”- гуён, бо ғазаб аз наздам дур шуд. Ман аз пушташ рафта, зорияш кардам, ки маро хуб фаҳмад, аммо ў дигар бо ман ҳарфе задан нахоста, таксиеро киро карда, рафт. Инак, як моҳ боз телефонаш хомўш аст…
Сари ман бошад, аз андешаҳои зиёд хонаи занбур гаштааст, Ҳалима бароям зиёд писанд аст. Аммо сабаби ғазаби ўро нафаҳмидам, ё, ў “гуноҳ” дошт?! Агар ба худаш боварӣ, медошт, чаро қаҳраш кард?!
АҲМАДШОҲ
Таснифи Рухсора САИД
