Асия бо дили гарм ба кор шурӯъ кард, ҳарчанд рӯҳу равонаш хаставу афгор буданд. Асияи меҳрубону ҳалолкор дар як муддати кӯтоҳ дар дили аҳли хонадон ва Маргову Сито-дугоникҳои заркокул ҷо гирифт.
Яҳудиҳо хеле одамони доноянд ва пинҳонӣ аз доя дар хона камераҳои назоратӣ гузошта, ӯро месанҷиданд, чун диданд, ки Асия ба молу ҳоли онҳо ва духтараконашон ин қадар меҳрубон аст, ӯро зиёд эҳтиром мекарданд, Асия бе талаби ягон маоши зиёдатӣ вақти хоб будани Маргову Сито хонаву дари боҳашаммати хӯҷаинҳоро тамиз мекард, хӯрокҳои тоҷикӣ мепӯхт ва баъди як сол маоши ӯро ду баробар зиёд карданд. Оҳиста-оҳиста чашмони зан кушода шуданду фаҳмид, ки ба хотири ишқи зархаридаш аз модару бародарон ва писари ягонааш мондааст.
Писараш донишҷӯ шуда буд, бо дахолати Аҳдия ӯ ба писараш занг зад ва Ардашер ѓайри чашмдошти модар бо ӯ хеле меҳрубонона гап зад, чун шунид, ки модараш дар Русия аст, исрор кард, ки “очаҷон баргард, ҳамроҳ дар иҷораи ман зинддагӣ мекунем, баъд як бало карда хона мехарем”. Аммо Асия бо гиряи зор ба писараш ваъда дод, ки то пули як хонаро кор накунад, аз Маскав барнамегардад. Дар ду сол Асия тавонист пули хуб кор кунад, корфармоёнаш, ки акнун ӯро чун хешу табор медонистанду тиҷораташон равнақ ёфта буд, ба писаратон тӯҳфа гуфта, як қисми маблаѓи хонаро ба ӯ доданд ва Асия ба Ватан парвоз кард. Ӯро дар фурӯдгоҳ бародари калонияшу писараш пешвоз гирифтанд, Асия сар ба бозувони фарохи акааш гузошта, хуб гирист. Ардашер баробари модааш мегирист, дар ҳавлии падарӣ пеши пояш гӯсфанд куштанд. Модари пираш Худоро шукр мегуфт, ки ба дидори духтараш расид. Баъд аз сер шудан аз дидори пайвандонаш, Асия ба Душанбе барои хонакобӣ рафт ва сеҳуҷрагии барҳавоеро дар як бинои навсохт бо тамоми ҷиҳозаш харидорӣ намуд. Соҳибхона ба хориҷа кӯч мебастаасту хонаашро бо ҳама ҷиҳози доштааш ба фурӯш гузоштааст. Бо хоҳиши писараш Асия ба аёдати хусуру хушдоман ва пайвандони шавҳар рафта, аз онҳо узр пурсид, хушдоманаш пайваста ашк мерехту мегуфт, ки ту гунаҳгор нестӣ бачам, қисматат чунин будааст. Асия хонаро ба номи писараш карду роҳ пеш гирифт ба сӯйи Маскав, акнун писараш соҳиби хона, хатмкунандаи мактаби олӣ буду бо пули аз хариди хона боқимонда ба тиҷорат машѓул шуд. Асия бо Маргову Сито машѓул буд, акнун онҳоро ба мактаб бурда меоварду боз дар ҳавлии калону бошукӯҳи волидайни онҳо ҳамроҳи хизматгорҳо ба кору бори рӯзгор машѓул мешуд.
Дар ин миён тиҷорати Ардашер низ пеш рафт ва Асия писарашро бо духтари дӯстдоштааш хонадор намуд. Ба муносибати тӯяш волидони Марго ва Сито дар як канори Маскав барои писари Асия хонаи якҳуҷрагӣ тақдим намуданд. Асия шаҳрванди Русия шуд, зиндагии шоистае доштанд ин оилаи хурду тифоқ. Асия Марго ва Ситоро, ки дар синфи шаш мехонданд, бо мошини худаш ба мактаб бурда меовард. Ӯ бисёртар либоси миллии тоҷикӣ мепӯшид ва тӯли солҳои зиёди дар Русия будан рӯймолашро аз сар намегирифт. Як рӯз баъд аз мактаб гирифтани духтарон онҳо хоҳиш карданд, ки ба ошхонаи миллии “Самарқанд” ошхӯрӣ рафтан мехоҳанд. Асия бисёр вақт онҳоро мебурд ба он ҷо, Асия мошинашро дар таваққуфгоҳ гузошта, ҳамроҳи духтарон пиёда шуданд, ҳамин вақт марди жандапӯше ба онҳо наздик шуда, садақа пурсид. Ӯ бо забони шикастаи русӣ гуфт:
-Шумо чеченед? Ман ҳам мусулмонам, дар як бозор аробакашӣ мекардам, аз кор рондандам, пуле надорам то назди ҳамватанонам равам ва хеле гуруснаам…
Асия ба чеҳраи пурпашм ва чашмҳои чукидаи марди гадо нигариста, Давлатро шинохт ва гуфт:
-Не ман чечен нестам, тоҷикам,- ва ба дасти ӯ як панҷҳазории русӣ монд. Давлат бо ҳайрат ба ҷавонзани сахӣ нигариста, пичиррос зад:
-Асия?!
-Не, ман Оиша ном дорам,- дурӯѓ гуфт Асия ва шитобон аз пеши Давлат гузашт, аз қафо овози гиряолуди вайро шунид, ки мегуфт:
-Шумо ба як азизи ман хеле монанд будаед…
Он рӯз ош аз гулӯи Асия нагузашт ва пеши қудрати Худои ҳамабин сад бори дигар сари таъзим фуруд овард.
