Дар зиндагӣ инсони бо сабру мулоҳиза ва тамкину таҳаммул метавонад тамоми мушкилотро паси сар намояд. Муҳити орому осуда, якдигарфаҳмӣ, ҳурмату эҳтиром на танҳо дар пойдории оила, балки барои тарбияи фарзандони хубу хушрафтор ва боодобу бофарҳанг мусоидат менамояд. Агар ин мафҳум дуруст дарк шавад, натиҷаи дилхоҳ медиҳад, дар акси ҳол боиси муноқиша ва ҷудошавии оила мегардад.
Бештари ҷангу ҷанҷол ва низоъҳои оилавӣ, ки дар ниҳояти кор боиси вайроншавии хонаводаҳо мегарданд, аз набудани эҳтироми якдигар сар мезананд. Пойдории оила ва хушбахтии он бештар ба шавҳар ва хешу ақрабои ӯро ҳурмату эҳтиром намудани зан вобастагӣ дорад. Албатта, эҳтиром ва муносибати самимонае, ки зан ба шавҳару хешовандони ӯ мекунад, аз ҷониби шавҳар низ бояд ба оилаи волидони зан ҳатман риоя гардад. Вале, мутаассифона, дар баъзе хонаводаҳо байни занону мардон муҳаббати самимӣ, якдигарфаҳмӣ, фазои осоишта вуҷуд надорад. Дар чунин оилаҳо таъназании зан ё шавҳар ва аъзои оила, такаббуру манманӣ, боло гузоштани ҳаққу ҳуқуқи худ аз каси дигар, муносибати нодурусти арӯс бо шавҳар ё хушдоман мушоҳида карда мешавад.
Беҳтарин роҳи раҳоӣ аз муноқишаву нишонаҳои зӯроварӣ дар оила хомӯшона дурӣ ҷустан аз ҳолати ногувор ва пеш гирифтани сабру таҳаммул аст.
Аз нигоҳи равоншиносӣ сабаби ба ҳам мувофиқ наомадани феълу атвори зану шавҳари ҷавон номукаммал гузаштани давраи мутобиқати онҳо мебошад. Муаммоҳое, ки дар чунин оилаҳо пайдо мешавад, на танҳо мушкилоти зан, балки ҳамаи аъзои оила ба ҳисоб рафта, бояд бо роҳи мусолиҳатомез ҳал карда шаванд.
Бештари муноқишаҳои оилавӣ дар заминаи камхирадӣ, бекорӣ, шуғл ва ҳадафи муайян надоштани аъзои оила дар зиндагӣ сар мезананд. Ҳамдигарфаҳмӣ оиларо аз муноқишаҳои беҳуда ва вайроншавӣ эмин дошта, дари хушбахтиро ба рӯйи навхонадорон боз мекунад. Зиндагие, ки инсон ба сар мебарад, аз ғаму ғусса холӣ нест.
Аз мусибат, муноқишаи оилавӣ, қарздорӣ, беманзилӣ, бефарзандӣ, беморӣ, гуруснагӣ, бедонишӣ, маъюбӣ ва амсоли инҳо ранҷу азият кашидаанд. Бо вуҷуди ин онҳо аз мушкилоти зиндагӣ ҳаргиз наҳаросида, бо азми қавӣ сӯйи мақсуд мекӯшанд; шукри давру замон ва неъмати ҳастӣ намуда, мушкилоти зиндагиро бо таҳаммул ва сабру тамкин пушти сар менамоянд. Зеро сабр агарчи талх аст, меваи ширин ба бор меоварад.
На ҳар фарде метавонад сабру таҳаммулро пешаи худ намояд, зеро, воқеан ҳам зери бори таънаву маломат, беэҳтиромию озурдагӣ на ҳар инсоне метавонад тоб биёрад, аз ин рӯ мегӯянд: «Сабр талх аст, вале меваи ширин ба бор меорад».
Дар ҳаёти ҳар инсон ҳолатҳои шиддати рӯҳӣ, хашму ғазаб мушоҳида мегардад. Аммо идора кардани хашму ғазаб низ роҳу усулҳои худро дорад. Барои ин мо бояд чанд вақт кӯшиш намоем, то рафтори худро зери назорат гирем. Сабабҳо ва сарчашмаи ғазабнок шуданро муайян кардан зарур аст. Баъди ин оҳиста-оҳиста он сабабҳоро санҷида, роҳи дурусти ҳаллашонро бояд ҷустуҷӯ кард.
Ғазаб ба асабоният вобаста буда, дар вақти зарурӣ иҷро нашудани ин ё он кору амал дар коргоҳ ва оила, муносибати дағалонаи атрофиён, ноҳурматӣ байни волидон ва зану шавҳар, тарбияи нодурусти фарзандон, бетартибӣ ва идора карда натавонистани фарзанд, умуман хасташавӣ ва писанд наомадани хислатҳои атрофиён сабаби хуруҷи он мешавад. Хашму ғазабро ҳатто аз намуди зоҳирии инсон ва рафтору муносибати дағалона, кӯтоҳбаёнӣ, танҳо нишастан, бисёр фикр кардан ва дигар хислатҳои ӯ эҳсос намудан мумкин аст. Дар чунин ҳолати рӯҳию равонӣ сабаби пайдо шудани хашму ғазабро пурсон шудан нодуруст аст ва шояд ба оқибати нохуш оварад. Аз ин лиҳоз зан ё мард то пастшавии хашму ғазаб бояд ба якдигар имкон диҳанд, сипас бо роҳи маслиҳат масъаларо ҳаллу фасл намоянд.
Дар бештари мавридҳо бахшидани гуноҳҳои якдигар, изҳори пушаймонӣ аз кирдори нодуруст, иқрор шудан ба рафтору гуфтори номатлуб, бахшиш пурсидан аз волидон ва ё зану шавҳар барои ба зудӣ аз байн бурдани хашму ғазаб таъсири хуб мерасонад. Дар ҳолати пайдо шудани нишонаҳои ғазаб ба фурӯ бурдани он кӯшиш намудан ба манфиати ҳар ду ҷониб аст. Дар муносибат бо якдигар ба назар гирифтани хусусиятҳои фардии ҳамдигар, ба монанди хислат, миҷоз ва дигар хусусиятҳои равонӣ хеле муҳим аст. Хашму ғазаб ақлро тира намуда, ҳаяҷону эҳсосро боло мебарад.
Агарчи хашму ғазаб зиёд тӯл намекашад, вале дар ҳамин муддати кӯтоҳ метавонад сабаби коре шавад, ки инсон аз он тамоми умр афсӯс бихӯрад. Аз ин рӯ, инсони комил ҳаргиз дар лаҳзаи хашму ғазаб барои анҷоми коре даст намезанад. Хашму ғазаби зану шавҳар аз беҳурматӣ, нописандӣ, такаббуру ҳавобаландӣ ва амсоли инҳо ба миён меояд, ки инсонро ба ҳолати ҳаяҷони рӯҳӣ меорад. Табиист, ки дар чунин ҳолат инсон худро идора карда наметавонад ва имкон дорад, ки ба корҳои ношоям даст занад. Аз ин рӯ, шунидани насиҳати бузургон, баҳра бурдан аз таҷрибаи рӯзгори онҳо, гӯш додан ба ҳарфи падару модар ва ботамкину бомулоҳиза будан дар қабули қарор ва муносибати гарму хушбинона дар оила асоси хушбахтӣ ва хурсандии оила хоҳад буд.
