Насим, ки акнун худро дар болои мавҷи сарват ҳис мекард, ба инҷиқиву бепарвоӣ ғарқ шуда буд. Мошини нави хориҷии ӯ дар кӯчаҳои шаҳр давр мезад, аммо дар дохили хонаи иҷора сардӣ ҳукмфармо буд. Шабнам - модари ду писарчаи зебои ӯ мисли парандаи болаш шикаста буд. Ҳар рӯз баҳонаи ҷанҷол пули иҷора буд.
Насим, ки тоҷир буд ва ширкати хусусӣ кушода буд, дигар дилсӯзии пешинаро надошт. Ӯ маҳсулоти хӯрокаро бо ҳисобу китоби дақиқ ва мисли як муҳосиб мехарид, ки гӯё ҳар дирам барояш муҳимтар аз табассуми зану фарзанд буд. Шабнам фақат мегирист:
- Кай хона мехарӣ? Кай мо аз ин оворагардӣ халос мешавем?
Насим бо ваъдаҳои холӣ, мисли оби сароб, ӯро ором мекард, вале дилашро аллакай сарват ва булҳавасӣ фаро гирифта буд.
Дар яке аз сафарҳои кориаш ба вилоят, Насим бо як корманди мақомоти ҳифзи ҳуқуқ, ки зани ҷавон ва каме расмӣ буд, шинос шуд. Ин зан, ки Парвина ном дошт, аз устувории Насим ва зоҳири тоҷиронаи ӯ ба ҳайрат омад. Насим боз ҳамон нақши ҷабрдидаро бозид: худро марди шикастхӯрдаи оилавӣ ва танҳо муаррифӣ кард. Парвина, ки дар ҷустуҷӯи шавҳари боэътимод ва дастгирикунанда буд, ба доми ӯ афтод. Бо Парвина Насим на танҳо никоҳи мусулмонӣ кард, балки бо истифода аз вазифаи расмии ӯ, дар баъзе корҳои тиҷоратии шубҳанокаш хатари фошшавиро кам кард. Ин издивоҷ барои ӯ бештар як сипари ҳифз буд, на робитаи дил.
Ин дафъа, Шабнам аз сафарҳои бепоён ва хунукназарии шавҳараш хаста шуда, ба телефони ӯ назар андохт. Дар телефон ӯ аксҳои як зани низомиро пайдо кард. Дунё дар чашми Шабнам тира шуд. Ӯ даступо хӯрда, Насимро ба ҷанҷоли талхе кашид:
- Бас аст! То кай ту маро фиреб медиҳӣ? Ин бевафоии ту кай тамом мешавад? Ман модари фарзандони туям, на ҷузъи коллексияи ту.
Насим мисли санг сард буд. Ӯ бо овози баланд фарёд зад:
- Ту чӣ кор дорӣ?! Ин ҳаёти ман аст. Ту вазифаи худатро иҷро кун.
Аммо аз тарс, ки Парвина, ки дорои қудрати расмӣ буд, метавонад ба ӯ зиён расонад, Насимро бо як дурӯғи дигар аз сари Парвина халос кард: Ӯ ҳамкорам буд, як лоиҳа доштем, тамом шуд.
Дар ин миён, зани дуюми Насим дар деҳа, ки ҳоло ҳафт фарзанд - шаш духтар ва як писар дошт, аз тамоми фиребҳо ва ноадолатиҳо хабардор шуд. Ӯ, ки дигар сабраш тамом шуд, ба Насим ултиматум гузошт. Насим, ки дигар ба ӯ ва фарзандонаш майлу рағбате намонда буд, ӯро бо талхии хос ва бепарвоӣ талоқ дод. “Зиндагӣ бо ту тамом!”. Ин буд ҷумлаи сарди хайрбоди ӯ.
Рӯзи дигар Насим ба шаҳр баргашту чашмонашро ба занҳои нав дӯхт. Баъди Парвина ӯ ба як фарроши меҳмонхонаи гаронбаҳо ошиқ шуд. Сипас, бо як духтари ҷавони донишҷӯ, ки барои харидани китоб пул надошт, шинос шуд. Ӯ бо ваъдаи кумаки молиявӣ дили ӯро рабуд. Ҳардуро никоҳ кард ва ҳардуро, чун ҷомаи кӯҳна, баъди чанд моҳ ё чанд ҳафта аз худ дур кард. Ин занҳо, ки аз асрори талхи занҳои зиёди Насим бехабар буданд, танҳо як бозии нав дар ҳаёти ӯ буданд.
Ҳаёти Насим, ки бо фиреб ва дурӯғ сохта шуда буд, мисли қалъаи регин буд, ки бо як мавҷ фурӯ меравад. Ширкати ӯ, ки аз ҳисоби нақшаҳои қаллобона ва пулҳои шубҳанок кор мекард, таҳти назорати мақомоти зидди коррупсия қарор гирифт.
Маҳз Парвина, корманди собиқи мақомот ва яке аз қурбониёни фиреби ӯ, ки аз худписандии Насим сахт хашмгин буд, аввалин риштаи асрори торикашро ба дасти тафтишот дод. Ӯ тамоми муомилоти шубҳанок ва дахолати Насим ба кори худашро фош кард.
Доираи тафтишот тангтар мешуд. Вақте ки Шабнам дигар аз ранҷи бевафоӣ ба ҷон омада буд, асрори занҳои деҳа ва ҷанҷолҳоро ошкор кард, сурат равшантар шуд. Вақте ки номи шонздаҳ зан ва ҳаёти мураккаби қаллобии ӯ дар парванда ошкор шуд, ҳама дар ҳайрат монданд.
Ниҳоят, дар як рӯзи хунуки тирамоҳӣ, Насим дар назди даромадгоҳи ширкати бошукӯҳаш дастгир шуд. Завлонаҳое, ки ба дастонаш баста шуданд, хунукии тақдир ва поёни бозии тулониро эҳсос мекарданд.
(Давом дорад)
Шаҳлои НАҶМИДДИН
