-Аз ҳаво! Ин гапҳоро мону гӯй, ки чаро Муборизро мезанӣ?
-Ин сакалту аз хона пул дуздидааст. Барои ҳамин ӯро тарбия карда истодам,-туҳмат кард Марҷона.
-Мон равад, фарзандони ман ҳеҷ гоҳ даст ба дуздӣ намезананд. Хубтараш аз духтаронат пурс.
-Набошад, пулҳои ман канӣ? Шумо гумон мебаред ки ман ё духтаронам дуздем?- Пас наомад моиндари маккораам ва бори аввал падарамро таъна зад.
-Аз дузд дузд мерӯяд! Беҳуда «Падар чӣ гуна писар намуна» нагуфтаанд.
Падарам ба сари Марҷона даст бардошт, вале ҳамин дам духтараш аз дар даромада гуфт:
-Модарҷон, саҳар ман аз ҳамёнатон 10-сомонӣ гирифтам!
-Ана дидӣ, духтари худат дузд будааст! Фарзандони ман дузд набуданд ва нахоҳанд шуд. Маро бошад, дӯсти ҷониам туҳмат карда буд.
Моҳи май бародари моиндарам аз муҳоҷирати меҳнатӣ баргашт. Ман дарро боз карда дар рӯ ба рӯям ҷавони қоматбаландеро дидам. Ӯ аз ман чашм намеканд.
-Ассалом, ба шумо кӣ лозим?
-Ман Саид, додари Марҷона.
-Ҳа, хуш омадед, марҳамат, дароед!
-Апаам канӣ? Ҷиянҳоям куҷоянд.
-Модарам ба хонаи дугонааш рафтанд, ҷиянҳоятон дар донишгоҳ, дигарон дар мактаб.
-Шумо чаро ба мактаб нарафтед? Дар синфи чандум мехонед?
-Ман каме беморам, синфи 11-ум мехонам.
-Духтари балоғат расидаро танҳо мондан хуб нест!
Саидро ба меҳмонхона дароварда хостам дар наздаш дастурхон ороям. Ба табақ манту мебардоштам, ки касе чанг зада маро аз миёнам маҳкам ба оғӯш кашид. Ба шаст ба қафо тоб хӯрдам. Аблаҳи маро ба оғӯш кашида додари моиндарам буд. Тела зада ӯро аз худ дур кардаму дод задам:
-Шумо бешарму беҳаё, чӣ кор карда истодаед?
-Ту ба ман маъқулӣ, маро маст кардӣ. Апаам биёяд, туро ба ман хоҳ-нохоҳ медиҳад.
-Ман розӣ нестам, падарам ҳам ба ин кор иҷозат намедиҳад!
-Падарат овораи кору бору зиндагӣ, аз куҷо медонад, ки дар хона чӣ ҳодисаҳо мешаванд?
-Ман ба падарам мегӯям.
-Агар гӯйӣ, Муборизро аз даст медиҳӣ, фаҳмидӣ?!-Таҳдид кард Саид.
Ман хомӯш будам. Ашк аз чашмонам мешорид, вале ҷуръати лаб кушодан надоштам.
Субҳ ҳангоми субҳона хӯрдан Саид аз ман чашм намеканд. Аз нигоҳҳояшон фаҳмидам, ки Саид ба Марҷона ҳамаашро нақл кардааст.
-Саидҷон, ин қадар хушҳолӣ, гӯё ки алмос дида бошӣ?- Писханд зад моиндарам.
-Эҳ апаҷон, аз алмос ҳам қимматтарашро ёфтам.
-Парво накун, алмоси орзу кардаатро ба ту гирифта медиҳам.
-Медонам апа, хоҳад-нахоҳад вай азони ман мешавад…
Падарам баромада рафт. Иштиҳоям гум шуда, ман ҳам аз сари миз бархостам, вале Саид аз дастам маҳкам дошта гуфт:
-Дар ҷоят шин!
-Ман гурусна нестам.
-Ман нагуфтам, ки гуруснаӣ.
-Биншин, то ман аз дидорат сер шавам.
-Сар деҳ маро!
-Не, ҷонам. Сар намедиҳам.
-Шери апа, яктаӣ-да!
-Ҳа, апаҷон, яктаам. Ҳамаи духтарҳо аз қафоям медаванд, ин хушрӯяк бошад, нозу нуз мекунад. Ҳаё ҳамин будааст-да!
Моиндарам бегоҳ бо падарам гуфтугӯ кард, аммо падарам розӣ нашуда гуфтанд:
-Духтари ман ҳоло ба 18 нарасидааст. Ӯ ҷавон аст.
-Духтарамон аллакай ҳама чизро медонад, ақлаш ба ҳама кор мерасад,-хирагӣ мекард Марҷона.
-Ман розӣ нестам. Гапро дароз накун,-бонг зад падарам.
-Саидҷон зиқ нашав,-додарашро тасаллӣ дод рӯзи дигар Марҷона баъди рафтани падарам.
-Чаро зиқ шавам? Ман роҳи дигар низ дорам.
-Чӣ роҳ, охир вай пирхар розӣ нашуд-ку?!
-Ҳеҷ гап не, мурда-мурда розӣ мешавад!
Аз ин моҷаро як ҳафта гузашт. Саид ба хонаашон баргашта буд ва ман осуда нафас мекашидам. Дар хона ба ғайр аз ман, ки ним соат пеш аз мактаб баргашта будам, ҳеҷ кас набуд. Дар кушода буд. Ман дар ҳуҷраам хоб рафтам. Баъди дақиқае хишир-хишири фарш ба гӯшам расид. Гумон кардам, ки Мубориз омаду маро тарсондан мехоҳад. Ногаҳон касе дар наздам хоб рафт ва маро сахт ба оғӯш гирифт. Саидро дида талхакаф шудам. Зӯрам ба вай намерасид, доду фарёд мезадам, ки аз дар Марҷона намоён шуда писхандзанон гуфт:
-Ҳа додаракам, роҳи дигарат ҳамин буд?
-Бале, апа, дарро пӯш!
Ман дар пушти моиндарам- Марҷона падарамро дида, аввал ҳайрон шудам, ки чаро ӯ ин ҳолро дида чизе намегӯяд, аммо баъд ӯ аз мӯйҳои моиндарам дошта бо нафрат ӯро ба замин партофт ва Саидро ба зери пой гирифта, пасон ба кормандони ҳифзи ҳуқуқ занг зад. Саидро барои қасди нопокаш ба маҳбас бурданд. Падарам аз Марҷона ҷудо шуд. Мо ба ноҳияи Рӯдакӣ кӯч бастем.
Мактабро дар ноҳияи Рӯдакӣ хатм намуда, ба Донишгоҳи омӯзгории ба номи С. Айнӣ дохил шудам. Як ҳамсабақам маро дӯст медошт. Мо бо якдигар унс гирифта оиладор шудем. Падарам боз оиладор шуд. Зани наваш мисли Марҷона мор нест. Моиндари навам зани ғамхор ва дилсӯзу меҳрубон аст. Сари мо сағерагонро сила карда, соҳиби фарзанду хонаи обод гашт ин ҷавонзани фариштахисол. Худо баракаташ диҳад!
Поёни қисса
