1. Дар ибтидо чунин интихоб ба муваффақиятҳо рӯ ба рӯ месозад. Баробари ворид шудан ба кори нав ҳаяҷони худро дур созед ва пешатон мақсад гузоред, ки аз уҳдаи вазифаҳоятон ба хубӣ мебароед. 

Вале ин маънои онро надорад, ки  як ҷо нишаста коре накунеду ҳамаи чизи дилхоҳатонро ба даст оред. Барои ба ҳадаф расидан, кушиш кардан зарур аст ва ҳатман муваффақ мешавед. 

2. Варақаи тиллоӣ беҳтар шудани корҳои тиҷоратии шуморо пешгӯӣ мекунанд.  Дар муддати ктутоҳ  бахт ба рӯи шумо механдад ва даромади молии шумо афзун меёбад.

Вазифаи асосӣ –самаранок истифода бурдани маблағ аст, то ки аз он даромади зиёд ба даст оред. Кӯшишу талоши худро идома диҳед ва ҳатман ба пешравиҳо ноил  мегардед. 

3. Ин шаҳодати тағйиротҳои бузург дар ҳаёти шумост. 

Варақи тиллоиро интихоб намуда, ба марҳилаи нав мерасед. Тағйиротҳо на танҳо дар зиндагии шахсӣ, балки дар дигар соҳаҳо низ дида мешаванд. Кӯшиш намоед, ки он ҳаёти шуморо беҳтар созад.

4. Варақаи мазкур шаҳодат медиҳад, ки тамоми нохушиҳои шумо ба зудӣ анҷом меёбанд. Тамоми мушкилиҳо худ ба худ рафъ гардида,  шумо бурд мекунед. Баъдан зиндагӣ ва касбу коратон рӯ ба беҳбудӣ меорад.

Аз ин давра истифода бурда, нағзакак истироҳат намоед ва барои комёбиҳои нав нерӯ пайдо намоед.

Агар ба шумо пешгӯиҳои ояндаатон писанд омада бошад, ин маълумотро ба дӯстон паҳн намоед. Эҳтимол онҳо низ ба ин муҳит ворид шаванд.