Барои як ҷавон рехтани дарди дили худ болои коғаз кори осон нест, вале маро чанд рўз боз андешаҳои печида азоб медиҳанду намедонам сарамро ба кадом дар занам? Аз ин рў, қарор додам, ки ҳар чӣ бодо бод, равзанаи рози диламро пеши хонандагон мекушоям.
Рақамҳои муборак
Бо духтараки зебое тариқи телефон шинос шудам, шиносоиямон низ, тасодуфӣ буд. Ман ба духтари амакам, ки дар беморхонае ба ҳайси хоҳари шафқат кор мекунад, занг задаму баъди ало гуфтан телефонаш хомўш шуд. Азбаски кори зарур доштем, баъди чанд дақиқа ў бо рақами дигар занг заду мо гуфтугў кардем, чанд рўз пас ман боз ба апаам занг задам, ў гўширо набардошт. Ҳамон рақамҳои зангзадаашро ҳифз карда будаму ба онҳо занг задам, аз он тараф овози маҳини духтаронае ҷавоб дод, чун ман апаамро пурсидам, ў гуфт, ки – “ҳа як бор апаатон аз телефони ман занг зада буданд, зеро ў мизоҷи ман асту куртаҳояшро медўзам, акнун ўро аз куҷо ёфта, ба шумо диҳам?!” Ин сухани шӯхиомези духтарак далерам карду гуфтам, - “агар апаамро ёфта надиҳӣ, туро рафта мехӯрам! Девона”, - бо ханда, ҷавоб дод духтарак, ва телефонашро хомўш кард… Овози ширину шӯхиомези духтарак дар марзи пиндорҳоям донаи ишқу муҳаббат корид. Ба ин садо ошиқ шудам, духтаракро надида бошам ҳам, ў дар назарам мисли фаришта ҷилванамоӣ мекарду хотирамро парешон менамуд.
Ишқи аввали ман як ҳамсинфам буд, ки меҳри маро напазируфта, бо ҷавони як сол аз худаш калон муҳаббат варзиду хонадор шуд. Баъди ин, ман ба духтарон бовар надоштам, бо чанд кас гап мезадам, вале ба соҳиби овози ширин ошиқ шудам…
Ишқи телефонӣ
Ман ҳар рўз ду-се бор занг мезадам, вале аз он тараф ба ҷойи овози ширини маликаи ормонҳоям садои “гуд- гуд” меомаду халос. Духтарак телефонашро хомўш мекард, ё намедардошт. Мо аз оилаи мардони тақводорем, аз ин рў шарм медоштам аз апаам дар бори дўзандааш ягон чиз пурсаму диламро оромиш бахшам. Баъзан, фикр мекардам, шояд духтараки ангорҳои ман шавҳар дошта бошад? Аммо занг заданро то даме давом додам, ки духтурак телефонро гирифту гуфт: -“Э- Худое, чаро хирагӣ мекунед?!” Ман аз ў илтиҷо кардам, ки ҳарфи диламро гўш кунад, ва ба ў изҳори ишқ кардам. Духтарак бо ҳайрат гуфт: -“Ман ба ишқи телефонӣ бовар надорам, чӣ хел маро нодида, ба ман ошиқ шудаӣ, аҷиб?!” Ман ба ў суратамро равон кардам, аммо ў не… Ҳамин тавр, ман бо Ҳалима шинос шудам. Баъди ин, қариб ҳар рўз ба духтарак занг зада, ҳамроҳаш сўҳбат мекарадам, ва оҳиста - оҳиста бо ҳам унс гирифтем… Сўҳбатҳои мо аз доираи одобу ахлоқ берун набуданд. Мо дар бораи ҳама чиз ҳарф мезадем, ба ҷуз ишқ… Ман ғоибона апаву акаҳои ў, ҷиянчаҳояш, сагу гурбаашонро мешинохтам. Ў низ, дар бораи кору бори ман огаҳӣ дошт. Ҳалима аз он ки ман дар сини бисту панҷ солагӣ соҳиби хонаи алоҳидаю тиҷорати худ ҳастам, хурсанд мешуду мегуфт, агар одам ҳалол бошаду аз меҳнат натарсад соҳиби ҳама чиз мешавад. Акаҳои ман ба хондани духтарҳои оила монеа эҷод мекунанд, аз ин рў ману апаам ҳарду дузандагӣ омўхтем, то муттаҳами касе набошем.
(Давом дорад)
АҲМАДШОҲ
Таснифи Рухсора САИД
