Солҳои охир ҳодисаҳои вайроншавии оилаҳои ҷавон рӯ ба афзоиш ниҳода, боиси ташвиши ҷомеа гаштааст. 

Аксари ҷавонзанҳое, ки аз шавҳар ҷудо шудаанд, дар тамоми бадбахтиҳои ба сарашон омада хушдоман, хоҳаршӯй ва пайвандони домодро гунаҳкор месозанд. Қаҳрамони навбатии бахши «Ниқоб»-и мо низ ҷавонзани сиёҳбахтест, ки ба қавли худаш «аловмониҳои хушдоман» ба решаи ниҳоли бахташ табар зада, боиси хонавайрониаш гаштааст. Қаҳрамони мо мегӯяд «шавҳарам бо балвои модараш маро мурданивор лату кӯб мекард, аммо кампири хушдоманам бо ин ҳам қонеъ нашуда дар назди писараш шарт гузошт: аз ду якеро интихоб кун: ман ё занат…