Муштариёни азизи сомонаи Оила!  Ҳафтаи гузашта мо сарнавишти талхи Руъё ном духтари тоҷикро пешкаши шумо гардонида будем, ки падараш “фазанд фарзанди ман аст, хоҳам мезанам, хоҳам мекушам, хоҳам ба дор меовезам” гӯён, ӯро мурданивор зада, зӯран ба писари хоҳараш ба шавҳар дода буд.

Дар он навор Руъё саргузашти пурдардашро қисса карда мегуфт пас аз тӯй писари амааш бо балвои модару холааш ба домони ӯ туҳмати нодухтариро баст ва талоқашро дод.

Инак, идомаи саргузашти талхи ин ҷавонзани ба қавли худаш “соҳибдори бе соҳиб”-ро манзури шумо месозем. Руъё мегӯяд баъди ин туҳмат ҳоли ӯ дар хонаи падар аз ҳоли саг ҳам бадтар гашт. “Илоҳо бо кӯдаки шикамат кафида мур! Худоё мурдаатро биёранд! Аз хонаам дафъ шав, дигар дар ин хона барои ту ҷой нест” гӯён, падараш дар нимаи шаб Руъёро аз хона рондааст.

Мехоҳед донед, ки ба сари ин ҷавонзани бадбахт боз чи рӯзҳои пурдарду сахту сангин омаданд? Пас мутаваҷҷеҳ бошед ба қисмати дуюми навори суҳбати мо бо Руъёи бадбахту сарсону овора...