Мегӯянд дар рӯзи ҷумъа пеши Худованд чӣ дуое, ки кунем, дуояш мустаҷоб мегардад. Мегуфтед, ки дар шаби ҷумъа барои маитҳои гузаштаамон чӣ гуна дуоро хонем, то ки савоби бештар расад?

Маҳмуд Раҷабов, н. Сино

Аз нигоҳи ақидаи аҳли суннат ва ҷамоат дуои зиндагон дар ҳаққи мурдагон нафъ дорад ва он вақти муайян надорад. Албатта бегоҳи ҷумъа дуо кардан дар ҳаққи гузаштагон фазилати дигаре дорад ва дар ин вақт кадом сура ё ояте, ки хонда шавад, савоб аз он ҳосил мешавад, пас онро ба арвоҳи гузаштагон мебахшед. Равиши дуои мазкур чунин аст:

“Бор Худоё! Савобу самараи ин оёту сураҳои мубораки тиловатшударо ҳамчун ҳадия ба арвоҳи ҷумла пайғамбарон, хусусан ба рўҳи пурфутуҳи Расули акрам (с) бирасон, баъд аз он ба арвоҳи тамоми хонадону ёрони он Ҳазрат (с) ва ба арвоҳи тобеъину табаъи тобеъин, ҳамаи мардону занони муъмину мусалмон ва ба арвоҳи падарону модарон ва тамоми касоне, ки аз мо дуои хайр талаб намудаанд, бирасон, хусусан ба арвоҳи гузаштагони ин макону хонадон бирасон. Дар ҳақиқат Ту шунаванда ва иҷобаткунандаи дуоҳо ҳастӣ! Парвардигоро! Мо ва бародаронамонро, ки бар мо дар имон овардан сабқат карданд, биёмурз ва дар дилҳои мо барои аҳли имон ҳеҷ кинае қарор мадеҳ; Парвардигоро! Ба ростӣ ки Ту Меҳрубону Раҳим ҳастӣ!”