Ашки алам
-Ҳатман туро ба занӣ мегирам, бовар кун!- гаштаву баргашта таъкид намуд Фарид ва маро ба хонаамон овард.
Дилам аз ҳодисаи нохуше гувоҳӣ медод.
Падару аммаам бесаброна омадани маро мунтазир будаанд. Падарам хашмгин шуда дод зад:
-Беҳаё, мисли духтарони бероҳа дар нимашаб дар куҷоҳо мегардӣ?!
Хостам баҳонае пеш орам, вале ба бари рӯям задани падарам даҳонамро баст.
Як аламам сад алам шуда, бо чашми гирён ба хона даромадам. Он шаб Фарид бароям як ангуштарин ва як телефони мобилӣ туҳфа карда буд, вале туҳфаҳояш ба назарам ҳаром менамуданд.
Хостгорӣ ва тӯй
Рӯзи дигар Фарид ба хонаамон хостгор фиристод. «Духтарбонӣ хукбонӣ гуфтани одамони қадим беҳуда набудааст» гӯён, падарам ба хостгорон дарҳол розигӣ дод.
-Боварам намеомад, ки мани ятимча бо ҷавони сарватманд хонадор мешуда бошам, вале волидони Фарид чунон майда- чуйдаи зиёд оварданд, ки ҳамсояҳои мо дар ҳайрат монданд.
Тӯйро дар яке аз тарабхонаҳои бонуфузтарини пойтахт гузарондем. Дар сари тахти арӯсӣ худро хушбахттарин зани дунё эҳсос мекардам. Ҳофизони зиёде бо навбат месуруданд. Ногоҳ дасти пурқуввате аз мӯи сарам дошта касе фиғон кашид: «Худозада! Шарм надошта бахти маро дуздидӣ-а?!»
Соҳиби дасти пурқувват Гулрӯ буд. Духтари тағоям аз рашк девона шуда, маро «Фоҳишаи шавҳардузд» гӯён, дар назди меҳмонҳо шармандаю шармсор кард.
Хомӯшона гиристам, зеро Гулрӯ то ҷое ҳақ буд.
Фарид аз банди дасти Гулрӯ дошта дод зад:
-Дасти ҳароматро ба арӯси ман нарасон, фоҳиша! Вай гуноҳ надорад. Ман туро партофтам, чунки дӯстат намедорам!
Гулрӯро аз тарабхона ронданд, вале айши ман талх шуда, фикр мекардам, ки бо бахти каси дигар ҳаргиз хушбахт нахоҳам гашт.
Базм ба охир расиду зери навои карнаю сурнай Фарид маро ба мошин шинонда, ба ҳамон хонае, ки шаби нахуст рафта будем, овард.
Хандаи бахт
Бо гузашти айём соҳиби 2 писару як духтарча шудем. Бо дастгирии Фарид падарам низ соҳиби ҷои кори нағз шуд. Бо маслиҳати хусурам ӯро бо зане хонадор кардем. Шукри худо имрӯз ҳамаамон зиндагии ширин дорем.
Шунидам, ки тағои сарватмандам қарздори муфлис шудааст. Духтаронаш то ҳол бешавҳар будаанд. Мехоҳам аз минбари «Оила» ба духтари тағоям бигӯям: Ба бахти ту ман гунаҳгор нестам Гулрӯ. Маро бахтдузд магӯ. Тақозои тақдир чунин будааст…
Сурайё Рабиева
