Имрӯзҳо сафи талбандаҳо дар кӯчаву хиёбонҳои шаҳри Душанбе ва навоҳии гирду атроф хеле зиёд шудааст.

Ташвишовар он аст, ки натанҳо одамони маъюб ва ночору дармонда, балки ҳатто ашхоси солим бо гадоӣ ҳаёташонро пеш бурдан мехоҳанд. Занҳои ҷавон ба хотири раҳми одамонро овардан кӯдакони навзоди худро дар ҳамин ҳавои сард ба кӯча бароварда, аз роҳгузарон кӯмак мепурсанд, ҷавонмардони чорпаҳлӯ шарму ҳаёро фаромӯш намуда, дасти тамаъ ба сӯйи мардум дароз мекунанд, наврасону ҷавонон низ аз ин тоифа расми гадоиро омӯхта, ба ҷойи омӯхтани донишу ҳунар роҳи аз ҳама осони ба даст овардани пули муфт-талбандагиро пеша намудаанд.

Назари дини мубини ислом ба гадоӣ ва гадоён чӣ гуна аст?

Бандаи мусалмоне, ки Худованд ба ӯ чашми бино, пойи равон ва дасти гиро додааст, оё ҳақ дорад, ки рӯзашро бо талбандагӣ гузаронад?

Хайр кардан ба гадоҳое, ки ҷисман ва рӯҳан солим ҳастанд, савоб аст ё гуноҳ?

Барои ба ин саволҳо ҷавоб гирифтан хабарнигори сомонаи Оила. ТҶ Рустам Азимӣ бо домулло Ҳамолиддин Хомӯшӣ ҳамсӯҳбат гашт. (Видео)