Салом, ман Дилдора, аз шаҳри Душанбе ҳастам. Бо ҷавоне якдигарро дӯст дошта, паймони ишқу муҳаббат баста будем. Ҳар боре, ки ба мулоқоти ошиқона мерафтам, дилдодаам ҳамеша ба ман духтарҳои кӯчагардро мисол меовард.

Дилшод мехост ман низ ба онҳо монанд бошам ва дар сари роҳу боғҳои фарҳангӣ худро ба оғӯшаш андозам. Шояд ин тоифаи духтарон пардаи шарму ҳаёро аз рӯйи худ кайҳо гирифтаанд, ки ба чунин амал даст мезананд. Ман бошам,ҳатто аз гирифтани дасти мард шарм медорам.

Ҳамин шармгиниам сабаб мешуду миёни мо ҳар рӯз ҷанҷолу хархаша ба вуҷуд меомад. Дилдодаи булҳавасам ниҳоят хаста шуда, мани ба қавли худаш «қишлоқӣ»-ро тарк намуд. Баъди ин эҳсос кардам, ки ишқи ҳақиқӣ хобу хаёле беш нест. Ба андешаи ман бӯсу канор ва амалҳои номатлуберо, ки дар кӯчаву пасткӯчаҳо ба назар мерасаду ошиқони забонӣ аз он ҳаловат мебаранд, ишқ номидан хатост. Ба ингуна ишқу ошиқӣ нафрат дорам. Дилам ба ҳоли чунин духтарон месӯзад.
Зайнаб, аз шаҳри Душанбе.

Дилшод маро қишлоқӣ гуфта партофт
Салом, ман Дилдора, аз шаҳри Душанбе ҳастам. Бо ҷавоне якдигарро дӯст дошта, паймони ишқу муҳаббат баста будем. Ҳар боре, ки ба мулоқоти ошиқона мерафтам, дилдодаам ҳамеша ба ман духтарҳои кӯчагардро мисол меовард.

Дилшод мехост ман низ ба онҳо монанд бошам ва дар сари роҳу боғҳои фарҳангӣ худро ба оғӯшаш андозам. Шояд ин тоифаи духтарон пардаи шарму ҳаёро аз рӯйи худ кайҳо гирифтаанд, ки ба чунин амал даст мезананд.

Ман бошам,ҳатто аз гирифтани дасти мард шарм медорам. Ҳамин шармгиниам сабаб мешуду миёни мо ҳар рӯз ҷанҷолу хархаша ба вуҷуд меомад. Дилдодаи булҳавасам ниҳоят хаста шуда, мани ба қавли худаш «қишлоқӣ»-ро тарк намуд. Баъди ин эҳсос кардам, ки ишқи ҳақиқӣ хобу хаёле беш нест.

Ба андешаи ман бӯсу канор ва амалҳои номатлуберо, ки дар кӯчаву пасткӯчаҳо ба назар мерасаду ошиқони забонӣ аз он ҳаловат мебаранд, ишқ номидан хатост. Ба ингуна ишқу ошиқӣ нафрат дорам. Дилам ба ҳоли чунин духтарон месӯзад.
Зайнаб, аз шаҳри Душанбе.

Дилшод маро қишлоқӣ гуфта партофт
Салом, ман Дилдора, аз шаҳри Душанбе ҳастам. Бо ҷавоне якдигарро дӯст дошта, паймони ишқу муҳаббат баста будем. Ҳар боре, ки ба мулоқоти ошиқона мерафтам, дилдодаам ҳамеша ба ман духтарҳои кӯчагардро мисол меовард. Дилшод мехост ман низ ба онҳо монанд бошам ва дар сари роҳу боғҳои фарҳангӣ худро ба оғӯшаш андозам.

Шояд ин тоифаи духтарон пардаи шарму ҳаёро аз рӯйи худ кайҳо гирифтаанд, ки ба чунин амал даст мезананд. Ман бошам,ҳатто аз гирифтани дасти мард шарм медорам. Ҳамин шармгиниам сабаб мешуду миёни мо ҳар рӯз ҷанҷолу хархаша ба вуҷуд меомад. Дилдодаи булҳавасам ниҳоят хаста шуда, мани ба қавли худаш «қишлоқӣ»-ро тарк намуд.

Баъди ин эҳсос кардам, ки ишқи ҳақиқӣ хобу хаёле беш нест. Ба андешаи ман бӯсу канор ва амалҳои номатлуберо, ки дар кӯчаву пасткӯчаҳо ба назар мерасаду ошиқони забонӣ аз он ҳаловат мебаранд, ишқ номидан хатост.

Ба ингуна ишқу ошиқӣ нафрат дорам. Дилам ба ҳоли чунин духтарон месӯзад.
Зайнаб, аз шаҳри Душанбе.