Салом! Ман, як чавонзани аз зиндагӣ наосуда мехоҳам дарди диламро ба шумо гуфта, маслиҳат бипурсам.

Маро дар хонаи шавҳарам касе одам ҳисоб намекунад, касе хоҳад, маро мезанад, касе хоҳад, таҳқир мекунад, дашном медиҳад, касе хоҳад, табақи авқотро ба сарам ҳавола медиҳад. Барои аҳли ин оила ман як ғулом, як хизматгори тайёр ҳастам. Додаршӯям ҳатто либосҳои таҳпӯшакашро кашида ба сарам мезанад, ки инҳоро зуд шуста, дарзмол кунам.

Хусурам ҳам аз писаронаш монданӣ надорад, мудом «нохунҳоямро гир, пойҳоямро сум кун келин» гӯён, пояшро сӯйи ман дароз мекунад. Хушдоманам духтаронашро чунон эрка кардааст, ки қайсингилҳоям ҳатто косаи хӯрок хӯрдаи худашонро намешӯянд. Намедонам аз паси кадом як корашон давам. Рӯзи дароз аз паси гову мол, пухтупаз ва шустушӯй овора ҳастам, вале ин кӯрнамакҳо ба ҷои миннатдор шуда раҳмат гуфтан, маро мурданивор зада, аз хонаи мо баромада рав мегӯянд. Андеша намекунанд, ки бо чор кӯдаки хурдсол, ки ҳамаашон аз хуни онҳо ҳастанд, ман дар хонаи касе намеғунҷам.

Намедонам дарди диламро ба кӣ гӯям. Ба волидонам шиква кунам, маро ба таври худ насиҳат карда мегӯянд: «Духтарам ягон кас аз кор кардан намурдааст, ки ту мурӣ. Зиндагӣ пастию баландиҳо дорад, тоқат кун, ягон рӯз ҳамааш хуб мешавад…»

Илтимос, ба ман маслиҳат диҳед,чи кор кунам?
Г. С, хонандаи “Оила”