Мансур ном дорам ва аз яке деҳаҳои дурдасти Файзобод мебошам.

Азбаски дар мактаб аъло мехондам, маро тез-тез ба чорабиниҳои фарҳангӣ ва олимпиадаҳо мебурданд. Дар яке аз чунин чорабиниҳо бо духтараке шинос шуда, бо як назар ошиқи чашмони шаҳлои ҷодуяш гаштам. Барои он ки дилашро ба даст биёрам, ба ӯ гуфтам, ки агар чизеро нафаҳмад, шарм накарда, пурсидан гирад, ман ба вай кӯмак мерасонам, вале духтарак танҳо як табассуми зебо карда, ҷавоб надод. Хулоса, пас аз чорабинӣ рақамҳои ҳамдигарро гирифта, риштаи дӯстӣ бастем. Оҳиста-оҳиста дӯстии ману Нигина ба ишқу муҳаббат табдил ёфт ва бо ҳамдигар паймон бастем, ки дар оянда тақдирамонро бо ҳам пайваста, як оилаи хушбахт бунёд мекунем, аммо...

Ду моҳи охир муносибати дӯстдоштаам бо ман тағйир ёфтааст, занг намезанад, ман занг занам, баҳона пеш меорад, ки кораш бисёр аст ва телефонро хомӯш мекунад. Рафтори духтари дӯстдоштаам маро дар ҳайрат овардааст, ҳарчанд фикр мекунам, чи гуноҳ карданамро ҳеҷ фаҳмида наметавонам. Илтимос маслиҳат диҳед, чи кор кунам?

Мансур