Салом! Ман як зани бадбахт, мехоҳам саргузаштамро нақл кунам, то ки ба дигар занҳои тоҷик дарси ибрат гардад.

Ману шавҳарам ҳамдигарро дӯст дошта, оиладор шуда будем. Зиндагиам хеле ширин мегузашт, шавҳарам мудом дар атрофи ман парвона буд, хусуру хушдоманам ҳам одамони хуб буданд, вале мани сода бо дасти худам хонаи ободамро вайрон кардам.

Вақте ки ҳомила шудам, хурсандии аҳли оила ҳадду канор надошт, вале ташхис нишон дод, ки тифли батнам нуқсони модарзодӣ дорад. Табибон маслиҳат доданд, ки исқоти ҳамл намоям, шавҳарам ва наздиконаш низ гуфтаи табибонро ҷонибдорӣ намуда, мегуфтанд, ки навмед нашавам, худо хоҳад, табобат мегирем ва боз ҳомила шуда, ин дафъа фарзанди солим ба дунё меорам, аммо мани сода якравӣ карда, сари қаҳр хонаи шавҳарамро тарк намудам. Шавҳар ва хусуру хушдоманам чанд бор барои бурдани ман омада бошанд ҳам, ду поямро ба як мӯза андохта, гуфтам, ки равед, писаратонро зани дигар диҳед, ман барои шавҳар шуда, аз баҳри тифли батнам намегузарам. Шавҳарам аз омаду рафти зиёд хаста шуда, оқибат талоқи маро дод.

Ман дар дил боварӣ доштам, ки табибон дурӯғ мегӯянд ва худо хоҳад кӯдаки солим таваллуд мекунам, аммо хаёлам хом баромад. Фарзандам дар ҳақиқат бо нуқсонҳои модарзодӣ ба дунё омад.

Муддати 7 сол мешавад, ки бо кӯдаки бемор сарсону саргардонам. Писарам на ақл дорад, на гап мезанад ва на роҳ гашта метавонад. Пушайонам, ки чаро дар вақташ гапи духтуронро нагирифта, ҳам худам ва ҳам ин кӯдаки бегуноҳро ба азобҳои алим гирифтор кардам.

Шавҳарам зани дигар гирифта, соҳиби 3 фарзанди зебо ва солим гаштааст. Аксар вақт фикр мекунам, ки агар дар вақташ қаҳр карда баромада намеомадам, шояд на зани дигар, балки худи ман аз марди дӯстдоштаам кӯдакони солимро ба дунё меовардам ва имрӯз хушбахт ва саодатманд будам, вале афсӯс, ки вақтро ба қафо баргардонида намешавад...

С. Д., сокини шаҳри Душанбе