Дар тоҷикон мақоли хубе аст : “Душманатро бо ханда куш”. Ин мақол барои касро дар лаҳзаҳои танги зиндагӣ хуб кумак мекунад. Яъне дар тамоми шикасту рехти зиндагӣ ки бо “кушиши” ину он пайдо мешавад руҳафтода нашуда худро қавӣ нигоҳ доштан зарур аст.

Баъзан зиндагӣ одамро месанҷад то бифаҳмад, ки то чӣ дараҷа таҳаммул дорад, аммо ту ба рӯяш дар ҷавоби ин санҷиш табассум намо!

Ин ҷо ханда кардан ба маънои рамзӣ омадааст, албатта вақте гиря гулӯятро мегирад, наметавонӣ бихандӣ, ин табиати одам аст.

Аммо худро ба кори дигаре андармон кардану раҳоӣ ёфтан аз фикрҳои номатлуб осон ҳам набошад мумкин аст. Яъне, абрҳои сиёҳи андуҳро аз фазои хонаву дилу зиндагият бирон то офтоби шодмонӣ шӯълапошӣ кунад.

Барои он чӣ гузаштааст, асло ғам махӯр, зеро онро тағйир дода наметавонӣ, чунки ба гузашта баргаштан ғайриимкон аст.

Ҳар субҳ дар оина ба худат бо табассум нигар ва бигӯ «ман хушбахтам, зеро парвардигорам боз як рӯзи дигарро ба ман насиб донист». Шояд садҳо нафари дигар дар орзуи дидани ин субҳи босафо буданд, вале надиданд.

Дар ин дунё бисёртар ба касоне бовар мекунанд, ки зебо дурӯғ мегӯянд, на ҳақиқатгуфторҳо, бигузор ба ту бовар накунанд. Муҳимаш ба худат бовар намо!

Зиндагӣ имтиҳон аст, аз куҷо медонӣ зарбаи навбатияш кай ба ту мерасад? Барои ҳамин ҳамеша устувор бош!

Ҳамсӯҳбати инсонҳое бош, ки ҳамеша аз накӯиҳо сӯҳбат мекунанд, аз аҳли ғайбат дурӣ биҷӯй! Вақте ки дар сангҳои ба рӯйи раҳ гузоштаи бадхоҳонат пеши по хӯрда меафтӣ, рӯҳафтода машав! Ба ёд биёр, чӣ қадар афтода ва хестӣ, бархез, захмҳо шифо меёбанд ва ин боз як дарси устуворият мегардад! Муҳим нест, ки киҳо туро шикастан мехостанд…

Бо ин амалашон ба ту гуфтан мехостанд, ки ту чӣ қадар нотавонӣ, аммо ту тавонистӣ ва бархостӣ, яъне ба худат боварӣ доштӣ! Боварӣ ба худатро ҳеҷ гоҳ гум макун, ин дар тӯли ҳаёт ягона силоҳ ба муқобили пастфитратону палидон аст!

Табассум намо, новобаста аз он ки ҳавои хотират абрист ё софу беғубор!