Як моҳ қабл бо ҷавоне шинос шудам, баъди чанд муддат маълум гашт, ки бачаи беиродаву тарсу аст. Модарам мегӯяд, ки аз чунин ҷавон шавҳари хуб мебарояд, дар сараш чормағз шиканӣ ҳам, чизе намегӯяд, вале ман шавҳари латта намехоҳам.

Маслиҳат:
Аслан ҳамаи модарон хушбахтии фарзандонашонро мехоҳанд. Модаратон мехоҳад соҳиби набера гашта, ба атрофиён домодашро ҳамчун марди қобилу меҳрубон муаррифӣ намояд. Шумо бошед, мехоҳед мардеро ҳамсафари ҳаётӣ интихоб намоед, ки дар ҷамъият обрӯву нуфуз дошта бошад. Ҷавонро ба далериву боҷуръатӣ даъват намоед. Рӯирост ба ӯ гӯед, ки атрофиён ба сустиродагиву заифии ӯ бо чашми тамасхур менигаранд. Ҳолатҳоеро, ки ҳамроҳаш дар вазъи ногувор монда будед, ба ёдаш расонед. Байти машҳури Фирдавсиро ба ёд биёред.
Зани хубу фармонбару порсо,
Кунад марди дарвешро подшоҳ.

Таърих гувоҳ аст, мардони бузурги олам маҳз бо шарофати дастгирии бонувонашон ба мартабаҳои баланд расидаанд.