Дар бораи исқоти ҳамл андешаҳо гуногун аст. Яке мегӯяд, ки то чормоҳагӣ дуруст аст, дигарӣ бошад, инро қатъиян рад карда, воҳима меунад, ки “аборт” кардани тифл ба одамкушӣ баробар аст ва зане, ки кӯдакашро исқоти ҳамл менамояд, ба оташи сӯзони ҷаҳаннам меафтад.
Мегуфтед, ки кадоме аз ин андешаҳо дуруст ҳастанд ва дини мубини ислом дар ин масъала чӣ мегӯяд?
Мунира, ш. Душанбе
Посух
Исқоти ҳамл фақат дар сурате, ки ба ҳаёти модар хатари ҷиддӣ таҳдид намояд, раво аст. Аз назари ислом ҳатто дар сурати хатари марговар доштани ҳомиладорӣ барои зан, танҳо то чормоҳагӣ исқоти ҳамл намудан иҷозат дода шудаасту халос. Фарзанд намехоста бошед, беҳтараш танаффуси раҳмиро иҷро намоед, то як тифли бегноҳро кушта, ба хунаш зомин нашавед.
