Зиёрати хонаи Каъба осори равшане дар зиндагии фардию қавмии мардуми мусулмон мегузорад.

Худованд дар сураи "Ҳаҷ", оятҳои 27-28 фармудааст:

"Дар миёни мардум ба ҳаҷ фаро хон (даъват кун) то пиёдаву савора аз фосилаҳои дур ба сӯят оянду шоҳиди манфиатҳо барои худ шаванд ва номи Худоро ёд кунанд".

Ҳаҷ кардан ба мусулмон имкон медиҳад, ки фурӯтанӣ (хоксорӣ) ва тақвояш бештар гашта, Худоро зиёдтар итоат ва пайравӣ намояд. Сарзамини муқаддас, одоби ҳаҷ, таъсири маънавӣ, нерӯи ҷамоат, илҳомоти фикрӣ... ҳамаи инҳо ба афкори мӯъмин таъсири худро хоҳанд гузошт. Мақсаду мароми ҳоҷӣ бештар сӯи хайру некӣ майл хоҳад кард, зеро ӯ дар аснои тавоф манзараи қиёматро мебинад.

Хурду калон, мансабдору бемансаб, сиёҳпӯсту сафедпӯст эҳром ба бар карда, танҳо фикри зиёрат бар сар доранд. Фикри ӯ аз ташвиши дунё дур мешавад, гуноҳро тарк мекунад. Расули Худо (саллаллоҳу алайҳи васаллам) фармудаанд: "Ҳар касе ҳаҷ бигзорад ва гирифтори олудагию инҳирофе нагардад, монанди тифли навзод аз гуноҳ пок мешавад".

Сафари ҳаҷ ба инсон таҳаммул (тоқат) кардан дар сахтиҳоро ёд медиҳад. Ҳоҷӣ аз ватан ва хешону наздикон дур мешавад. Ба сарзамине меравад, ки саросар сангу рег буда, гармиаш тоқатфарсост. Ин як дарси тоқат ва таҳаммул дар баробари душвориҳо хоҳад гашт.

Мусулмоне, ки барои ҳаҷ эҳром мебандад, дар муддати эҳром бо тамоми ашхос ва ашё дар сулҳу сафо бояд бошад. Ӯ ҳақ надорад, ки гиёҳеро биканад, дарахтеро бибурад, ҳайвонеро шикор кунад ё сайдеро ба нишон гирад. Яъне, ҳаҷ ба мо дар баробариву сулҳ ва осоиштагӣ зистанро таълим медиҳад.

Хомўшов Ҷамолиддин,
сардори Раёсати фатвои Маркази исломӣ