Маро волидайнам дар синни 21-солагӣ ба шавҳар доданд. Азбаски домодшаванда писари ҷӯраи ҷонии падарам буд, ӯро ягон бор надида бошам ҳам, розигӣ додам. Бори аввал мо якдигарро баъди никоҳ шуданамон дар таги чодари арӯсӣ дидем.

Ҷавони тануманди зебо будани домодро дида, Худоро шукр гуфтам, ки маро соҳиби бахту тахт гардонидааст, вале хушбахтиам дер давом накард.

Саҳар домод аз мӯйи сарам кашолакунон маро аз дар берун карданӣ шуд. Вақте падару модараш моҷароро шунида, сабаб пурсиданд, вай бо ғазаб рӯйҷои сафедро бароварда ба байни ҳавлӣ партофт ва девонавор бо тамоми овоз дод зад: “Бинед, ҳатто як қатра хун нест. Келини ёфтаатон нодухтар аст! Ман пасмондаи дигаронро зан карданӣ нестам...”.

Хушдоманам тарафи писарашро гирифта, маро таги як курта аз дарвоза берун намуд.

Пойи пиёда ба хона омадам, вале ба худ, ки бовар доштам, ҳатто як қатра ашк нарехтам. Ҳодисаро ба модарам нақл карда, гуфтам, ки ман ин корро ҳамту намемонам ва намегузорам, ки як номард бо туҳмат маро бадном намояд. Волидонам маро гирифта ба хонаи шавҳарам оварданд. Хушдоман ва шавҳарамро ҳамроҳ гирифта ба беморхона рафтем. Духтури занона маро муоина намуда, сад дар сад кафолат дод, ки ҳанӯз духтар ҳастам.

Хушдоманам вақте фаҳмид, ки айб на дар ман, балки дар писараш будааст, аз кори кардааш пушаймон шуда, зориву тавалло намуд, ки ба хона баргардам, вале дигар поямро ба он ғурбатхона намондам.

Худованд дубора дари бахтамро кушод. Ҳоло соҳиби шавҳари меҳрубону фарзандони зебо ҳастам, вале аз ин ҳодиса аллакай 25 сол гузашта бошад ҳам, то ҳол онро фаромӯш карда наметавонам.

Ба хоҳарони азиз гуфтаниям, ки дар зиндагӣ рӯҳафтода набошанд, балки барои хушбахтиашон талош кунанд.

САЙЁРА