Чапон имрӯз дар мӯд даромадааст ва қариб ҳамаи гулдухтарону бонувон онро ба бар мекунанд.

Чапон либоси беназирест, ки шуморо дар сардиҳои шадид гарм мекунад ва ҳатто дар гармтарин рӯзҳо шуморо аз гармӣ муҳофизат менамояд ва ҳам либоси бароҳату шинам аст. Ҳоло он на танҳо як ҷузъи либоси миллӣ, балки як ашёи мӯд низ мебошад.

Дар гузашта он як қисми либоси танҳо мардон ҳисобида мешуд, аммо дар ҷаҳони муосир занон онро аз таваҷҷуҳи худ маҳрум накардаанд.

Чапон аз матоъи атлас, велюр ё матои пахтагини адрас дӯхта мешавад, ки бо остинҳои дарози кушоди рост, бе ягон тугма мебошад. Барои гармкунӣ, одатан аз пашми пахта ё пашми шутур истифода мешавад.

Чапон аз зеботарин адрасҳои абрешимӣ ё аз бахмали зебои абрешимӣ (бахмали ӯзбекӣ) дӯхта мешавад. Чапонҳое, ки бо риштаҳои зардӯзии дастӣ оро дода шудаанд, махсусан зебо ба назар мерасанд. Он туҳфаи анъанавӣ барои меҳмонони олиҷаноб ва гиромӣ мебошад.

Имрӯз чапонро дар дигар мамлакатҳо ҳамчун либоси беруна ба бар мекунанд, ки хеле зебову дилрабо ба назар мерасад.