ИДОМААШ...

Хостгории ғайричашмдошт

Дар шаҳри Хуҷанд будам. Санавбар дошт кам-кам умедашро аз даст медод. Зиёд мехостам сабабашро фаҳмам. Аммо сар кард бо номафҳум гап задан. Рӯзе бо кунҷкобӣ пурсид:

- Агар мо ба ҳам нарасем ва баъди солҳо ман ба хонаи ту равам ва Ёсаминро ба Муртазо хостгорӣ кунам, тӯ чи мегӯӣ?

- Чи? Ман дар фикри хостгории ҳардуи худамон, ту бошӣ мехоҳӣ ба хонаи ман ба хостгории духтарам биоӣ? Ин хел намешавад! Ҳам Муртазо аз Ёсамин ин ҳама калон. То духтари ман ба шавҳара мешавад ки... Бачаи ту алаккай фарзанддор мешавад. Худо хоҳад.

- Эҳа, шумо аз косаи тилло об нушиданӣ кӯ? Пас ба писарам ҷавоби рад медиҳед?

- Дигар ин хел савол надеҳ!

- Вале ман донистан мехоҳам, илтимос ҷавоб гардонед.

- Хуб, агар ту ба ман ҳамсар неву қудо шуданӣ бошӣ, хотсгорӣ биё. Ҳар вақте ки хостгорӣ омадӣ, ҳамон лаҳза ҷавобатро мегирӣ...

Ҳазли ноҷо

Лаҳзаи дар шаҳри Хуҷанд қарор доштанам, ба Санавбар тамос гирифтам, аммо телефонашро Ҳусния бардошт. Баъди аҳволпурсӣ гуфтам:

-Санавбари ман чи хел? Ҳамонҷост? Метавоӣ телефонро ба ӯ диҳӣ?

-Акаи Шодӣ... Апаамро бурданд.

-Чӣ? Ки? Куҷо бурд? – бо садои ларзон ва як каме асабоният пурсидам.

-Бемор шуд. Нафаҳмидем ба ӯ чӣ шуда бошад. Бо мошини ҳамсоя ба беморхона бурданаш. Дигар хабар надорам.

-Чи тавр? Кадом беморхона? Дурусттар фаҳмон...

- Дигар чизеро намедонам, худро ба даст гиред. Чаро ин ҳама метарсед?

- Охир ман апаатро зиёд дӯст медорам?

- Охир ин қадар ҳам не дя? Худатонро ба даст гиред...

Вале ман...Худоё чи кор карданамро намедонистам. Ҳазор фикр ба сарам меомад. Мабодо ба маънии зиндагиям ҳодисае рух диҳад гуфта сахт тарсидам. Дар охир Ҳусния бо садои баланд хандида, гуфт, ки барои маро санҷидан шӯхӣ кардааст. Ҳамин лаҳза Санавбар омада, тарафи хоҳараш:

-Ҳа хирасар, ахир коратро кардӣ?

Аммо тарс дар дилам монд. Тамоми шаб хобам намебурд. Ҳар замон ба пешдолон барои тамокӯкашӣ мебаромадам. Чизе наметавонист маро ором кунад.

Рашки муртазо

Санавбар ҳамеша ба ман мегуфт, ки солҳост шавҳараш аз ӯ суроғе намегирад. Як шоми рамазонӣ бедаъват ба хонааш рафтам. То расидам, алаккай шом шуда буд ва онҳо ифтор мекарданд. Зиёд пушти дар мондам ва дарро кубидам. Хело вақт гирифт, то Муртазо баромад ва дарро ба рӯи ман кушод. Ин бор аз диданам гуё хушҳол набуданд, ё шояд маро интизор набуд. Сукути тӯлониро танҳо пурсиши сабаби омаданам вайрон кард. Ба ростӣ, дар ҷавоб танҳо гуфтам, ки Санавбарамро ёд кардам ва барои ҳамин аз Душанбе хеста ба диданаш омадам. Даромада намози шомамро дар хонаи дигараш, болои ҳамон ҷойнамозе, ки ӯ намоз хонд, хондам. Сари ҷойнамоз чун ҳамеша дар ҳақаш дуо кардам. Аз Худо ояндаи рӯшанамонро хостам. Як ё якуним соат нишастам. Якҷоя ифтор кардем. Дар охир дигар ба хонааш нарафтанамро хоҳиш кард ва ишора кард, ки тезтар баромада равам:

-   Ҳоло амаки Муртазо меояд.... Каме харид карда будам, бояд меовард. Агар шуморо бинад ман чи мегӯям?

Ин сухан маро таги шаку шубҳа монд... Амаки Муртазо барои чи меояд, дар сурате, ки бародараш солҳо пеш онҳоро тарк намудааст. Вақте аз хонааш баромадан мехостам, алаккай нисфи шаб буд ва кӯча пур аз мардони ҳамсоя. Хостам лаҳзае сабр кунам, то ҳамсояҳо раванд ва баъд ман аз хонаи Санавбар бароям. Охир ҳамсояҳо чи мегӯянд. Магар аз ҳамдигар намепурсанд, ки ин марди ғариба нисфи шаб дар хонаи зани бешавҳар чӣ мекобад? Аммо интизор будан бефоида буд. Ҳай мардони ҳамсоя ғарқи ғайбат шуда буданд. Дигар интизор нашудаму бо писари Санавбар, ки тақрибан 15-сола аст, аз хона баромадем. То роҳи калон сӯҳбат оростем. Нохост эҳсоси кунҷкобиям боло гирифт. Аз писараш пурсидам:

-   Падарат занг мезанад? Охирон бор кай омада буд? Ёрдам медиҳад?

-   Албатта, - гуфт писарбача ва идома дод – падарам ҳамеша занг мезанад, ба мо пул мефиристад. Охирон бор соли гузашта ба тӯйи апаам омада буд.

Гӯё нафаре ба сарам аввал оби ҷӯш ва баъдан яхоб рехт. Пайопай се сигор кашидам. То шаҳри Душанбе нақлиёт ёфтан душвор буд. Зиёдтар аз як соат пиёда қадам задам самти Душанбе. Афкори пурҳарҷу марҷе ба зеҳнам хутур мекарданд. Агар ин тавр бошад, пас ҳукми талоқи Санавбар ба ҷо наомадааст. Яъне чӣ? Санавбар ба ман дурӯғ гуфт? Ман муддати се моҳ бо зани шавҳардор робита доштам? Ин саволҳо аз сарам берун намерафтанд, аммо ҷавоби онҳоро аз Санавбар напурсидам. Боре бо хоҳараш ҳамсӯҳбат шудем. Ӯ ҳолати ғайримуқаррарии маро пай бурда, пурсон шуд:

-   Шодӣ ба ту чи шуд? Ким чи хел бо дили нохоҳам суҳбат мекунӣ? Ё алаккай ниҳоли ишқатонро шамолаки баҳорӣ шикаст?

-   Не. Ҳусния медонӣ, Муртазо ба ман ҳарфҳои аҷоиб гуфт. Гӯё падараш онҳоро раҳо накардааст. Оё ин дуруст бошад?

-   Чи? Чи хел? Муртазо дақиқан чи гуфт? – бо садои гирифта пурсид хоҳари Санавбар.

-   Ӯ гуфт, ки падараш доимо ба онҳо пул мефиристад ва зуд-зуд ба хабаргириашон меояд.

-   Ҳа-а-а. Охир Муртазо писар аст. Ҳатман рашк кардааст. Ӯ ба шумо чунин гуфтааст, то дигар бо модараш робита надошта бошед... Наход гапи кӯдакро бовар кунеду аз апаамро не.

-   Не, ман ҳам чунин фикр доштам. Аммо гумон доштам ӯ маро падарвор қабул мекунад...

ДАВОМ ДОРАД...