Ман ҳанӯз донишҷӯ ҳастам ва соли оянда донишгоҳро хатм мекунам. Ба дастам шумораи навбатии “Оила” расиду онро дар вақти як дарсе, ки он қадар гӯш карданашро дӯст намедорам, пинҳонӣ ба мутолиа сар кардам.

Дар он шумора дар мавриди он, ки серфарзандӣ хуб аст ё бад, баҳс оғоз гардида буд. Ростӣ хондаму хандаам омад. Охир ҳоло мо дар асри 21 зиндагӣ дорему мардуми мо ҳоло ҳам мехоҳанд даҳ тою бист то фарзанд дошта бошанд. Охир чашматонро кушода як ба дунё нигоҳ кунед!

Дар Аврупою Русия мардум зиёдашон як ё ду фарзанд доранду халос. Онҳо мегӯянд, ки фарзанди зиёд доштан маънои хушбахт буданро надорад. Зеро барои тарбияи онҳо вақту асаби пурқувват лозим. Ин чизҳоро агар сарфи фарзанд кунӣ, пас барои хушбахтию хуш гузаронидани зиндагӣ чӣ чиз боқӣ мемонад?

Онҳо ҳақанд ва ман ҷонибдори ҳамин ақида ҳастам. Зиндагӣ барои инсон танҳо як бор дода мешавад ва онро агар сарфи фарзанд кунӣ, ҳеҷ чизро надида меравӣ. Хосса дар ин замона, ки ҳама чиз қимат асту танҳо фарзандзоӣ осон...

Малика САФАРЗОДА, донишҷӯи Донишгоҳи славянӣ