Ҳамал
Дар ин рӯз агар аз чизе ташвиш ва норизо бошеду аз баҳраш баромадан хоҳед, саросема нашавед. Бо чунин рафторатон шумо мушкилотро чигилтар месозед. Айни замон бо нафарони дағал ва бемаданият дучор мегардед. Мушкилоти молиявӣ ё хароҷоти ногаҳонӣ имкон дорад.
Савр
Рӯзи орзуҳои амалиношуда ва ташвиши беҳуд аст. Дар касбу кор ба ғалат роҳ доданатон имкон дорад. Шахси бароятон наздик маслиҳати нодуруст медиҳад. Табъатон якбора ва ногаҳонӣ хира гашта, хобҳои бад мебинед. Аз дарди сар низ азият кашида, ҳолати бади руҳиятон боиси асабоният ва рафтори беандеша мегардад.
Ҷавзо
Дар ҷодаи касбӣ барор ҳамсафари шумо мегардад. Шахси наздикатон маслиҳати судманд медиҳад. Ба ҳар ҷое, ки бо мақсади пурсидани кӯмаки молиявӣ муроҷиат мекунед, қаноатманд мегардед. Рӯзи хубест барои ҷамъ кардани маблағ ва давом додани корҳои нотамом. Бегоҳирӯзӣ аз муноқиша бо наздикони худ худдорӣ намоед.
Саратон
Рӯзи бебарор аст. Ба ғалат роҳ медиҳед. Табъатон яку якбора ва ногаҳон тағйир меёбад. Ба нафароне, ки асаби ҳасос доранду зуд-зуд бо сабабҳои ночиз асабонӣ мешаванд, эҳтиёткор буданро тавсия медиҳем. Эҳтимоли гирифтори асабхаробӣ шуданатон вуҷуд дорад. Бештар дар ҳавои тоза ва бо нафарони бароятон писанд вақт гузаронед.
Асад
Имрӯз барои корҳое, ки пештар бо осонӣ ба анҷом мерасонидед, қуввати зиёд сарф карданатон лозим меояд. Руҳафтода нашавед, зеро дер бошад ҳам, натиҷааш олӣ мегардад. Хароҷоти ғайринақшавӣ ва хабарҳои ногувор боиси асабхаробиятон мегардад. Айни замон бояд ғами саломатии худро хӯред.
Сунбула
Дар ин рӯз барои бартараф кардани ягон мушкилӣ, хусусан мушкили дигарон машғул нашавед. Эҳтимол аз шиносони дерин пешниҳоди аҷиби корӣ мегиред, вале дар додани ҷавоб ба саросемагӣ роҳ надиҳед. Хабари ногувори ногаҳонӣ ба муносибатҳои хуби ошиқонаатон таъсири манфӣ мерасонад. Ба саломатии наздиконатон диққат диҳед.
Мизон
Нақшаву ниятҳои зиёдеро ба анҷом мерасонед, вале агар аз уҳдаи коре баромада натавонед, зӯриро ба кор набаред. Рӯзи хубест барои шиносоии ошиқона. Агар дӯстдошта дошта бошед, аз суҳбати якдигар ҳаловат мебардоред. Аз лаҳзаҳои душвор тавассути поквиҷдонӣ ва хушчақ-чақӣ мебароед.
Ақраб
Лаҳзаҳои зиёди хурсандибахшро аз сар мегузаронед, вале дар ҳама кор андозаро нигоҳ доред. Аз душманиву бадкирдории ҳасудон бо шарофати зеҳни тез раҳоӣ меёбед. Ҳунару маҳорататон аз ҷониби роҳбарият қадр нагашта, табъатон хира мегардад. Аз ин лиҳоз, дар ҷое заҳмат кашед, ки ба қадратон мерасида бошанд.
Қавс
Рӯзи хубест барои ҷамъ кардани маблағ бо мақсади ба анҷом расонидани корҳои нотамом. Нафаре шуморо фиреб карданӣ мешавад, танҳо зиракиро пеша намуда, аз фитна раҳоӣ меёбед. Ҳангоми робита бо атрофиён ба ҳар гапе, ки мешунавед, бовар накунед. Беҳтараш ба маслиҳати шахси наздикатон гӯш диҳед.
Ҷаддӣ
Рӯзи бебарор аст. Дар ҳама гуна вазъият худро ба даст гирифта тавонистанатон хелел муҳим аст. Саломатии худро эҳтиёт кунед. Эҳтимоли хурӯҷ намудани бемориҳои музминатон имкон дорад. Саломатии худро назорат намоед. Хобҳои дидаатон амалӣ мешаванд. Қувваву асаб ва саломатии худро эҳтиёт кунед.
Далв
Орзуву ниятҳоятон амалӣ намегарданд. Мардҳо аз нафаре, ки то ин дам дӯст мешумориданд, дилмонда мегарданд. Ҳангоми хароб шудани асаб сабру таҳаммулро пеша намоед. Аз ҷониби нафароне, ки чандон намешиносед, дастгирӣ эҳсос мекунед. Нуқтаи назари худро ба касе бор накунед.
Ҳут
Забони шумо метавонад душманатон гардад. Ҳамааш аз он вобастагӣ дорад, ки шумо бо атрофиён чӣ гуна робита мекунед. Дар ин рӯз бештар хомӯш бошеду бештар гӯш кунед. Фаромӯш насозед, ки хомӯшӣ тилло аст. Эҳтимол бо сардори коргоҳатон дар масъалаи беҳтар сохтани вазъи молиявӣ суҳбат мекунед.
