Мӯйсафед моҳичаи тилоиро қапид.

— Сар деҳ маро, о, пирамард, ман се хоҳишатро иҷро мекунам!

— Худо занад!,- гуфт пирамард.

Моҳиро Худо заду мурд, ду хоҳиши дигари пир иҷро нашуда монд.  

***

Шикорчиро дида, харгӯш ба бачаҳояш гуфт:

- Канӣ, бачаҳо, гӯшҳоятонро маҳкам кунед, ки ҳозир шикорчӣ хато хӯрда, ҳақоратро сар мекунад.  

***

Марди шикорчӣ хирсро парронд. Гӯшташро худаш гирифт, пӯсташро ба занаш дод, дучархаи сиркиро ба бачааш дод.  

***

— Моҳидорӣ варзиш аст, ё санъат?

— Вақте моҳиро медорӣ варзиш аст, вақте нақл мекунӣ – санъат!  

***

Зан шавҳарашро ба моҳидорӣ омода карда, мегӯяд:

- Як гулмоҳӣ биёр! Агар гулмоҳӣ дар мағоза набошад, ягон карпи калонтараша биёр.  

***

Шикорчӣ агар мурғобиро зада натавонад, андӯҳгин мешавад, агар хирсро натавонад, вақти зиқшавӣ намеёбад.

***

Мехостам барои муносибатамонро хуб кардан, ба хушдоманам як куртаи наву зебо фармоиш диҳам. Барқасди кор хушдоманам ҳамон вақте бедор шуд, ки ман бо метр қади ӯро чен карда, истода будам.    

***

Ҷавон:

— Ягон чӣ тайёр кун.

Духтар иҷро кард.

Ҷавон хӯрд:

— Яктаи дигар кун.

— Не. Ин намунаи завҷаи меҳрубон буд. Намунаи қоидавии онро пас аз бақайдгирӣ дар САҲШ ба даст меоред.