Лайло дар дами дарвоза бо се фарзанди кӯчакаш гирякунон аз зонувони шавҳари бадҷаҳлаш қапида зорӣ мекард, ки ӯро бо кӯдаконаш аз хона пеш накунад:
-Носирҷон, илтимос ба ману кӯдаконат раҳм кун, охир мо ба куҷо меравем?
-Даф шав аз ин хона ҷодугар! Бачаҳят ҳам мисли худат мешаванд. Модарам рост мегӯяд, ки аз мор мор мерӯяд...
Ин лаҳза хушдомани бераҳмаш ду даст дар миён ба онҳо беғамона менигарист
-Носир, охир ман дар вақташ танҳо ба хонаи шумо келин шуда омада будам, инҳо меваи ишқи ману та ҳастанд. Раҳм кун.
-Не гуфтам, не! Гум шав аз назарам! Фолбинбозита бо чашмони худам дидам.
-Бовар кун, ба номи он Худое, ки ману туро халқ кардааст, ман он тӯморро дар киссаи ту намондаам.
-Раве,-дастони ӯро бо каҳр аз худ дур карда дод зад Носир
Кӯдакон гирякунон аз падарашн хоҳиш мекарданд, ки модарашонро назанад.
-Бибиҷон, ба дадаам гӯед, ки очама назанад, моро аз хона пеш накунад.
-Тиррончакҳо, шумо боз забон баровардед. Кани даф шавед,-дод зад бибиии бераҳмамон ба сари тифлакони бегуноҳ.
Лайло гирякунон дасти кӯдаконашро гирифта ҷониби дар равон шуд ва дар дами дарвоза лаҳзае бозистода бо тамоми овоз фиғон кашид:
-Илоҳӣ як умр дар бистари беморӣ мехкӯб ва маъюбу муҳтоҷ шуда, ба мурдан зор шавию худо ҷонатро нагирад, ки халос шавӣ, беинсоф!
Хушдоманаш дар ҷавоб ӯро дуои бад карда гуфт:
-Эй беваи ҷодугар, бо дуои кӯрмуш борон намеборад. Аз аввал ту зеби бачаи зебои маро надоштӣ, вале мани беақл ту пойлучро келин кардам. Акнун ба писарам духтари зеботарини шаҳрро гирифта медиҳам. Поятро мешиканам, агар баргашта биёӣ.
Ҳамсояҳо, ки шоҳиди бераҳмии модару писар нисбати Лайлову фарзандонаш буданд, гиребон гирифта асағфуррулоҳ мегуфтанд...
ххххххх
Лайло ҳамроҳи кӯдакони гӯшнаву гирёнаш ба сӯйи хонаи бародараш раҳсипор гашт, ҳарчанд медонист, ки акаву янгааш ба онҳо рӯйи хуш намедихад. Ақаллан ҳамин шабашонро рӯз кунанд, баъд ягон чора меёфтагист...
Бародараш дарро кушода Лайлоро бо кӯдаконаш диду таъбаш сахт хира шуда гуфт:
-Ҳа, тинҷӣ- ми? Боз бо шавҳарат ҷанг кардӣ- чӣ?
-Акаҷон, Носир маро аз дар бароварда пеш кард. Хушдоманам маро туҳмат карду вай ба гапҳи мдараш бовар карда, моро аз хона ронд. Ҳамагӣ як шаб моро дар хонаатон роҳ диҳед, охир бачаҳоям сахт гурусна мондаанд...
-Лайло, худат медонӣ, ки хонахои ман танг аст. Ҳозир янгаат аз кор монда шуда меояд. Туро бо ин се кӯдакат бинад, хонаро ба сари ман чаппа мекунад. Хафа нашаву гашта ба хонаи шавҳарат рав. Ту ба ин ҳақ дорӣ охир, шояд қаҳраш паст шуда бошад...
-Не ака, рафтанам дигар маънӣ надорад, чунки ин даъфа Носир ҷавобамро дод. Ман дигар на хона дораму на шавҳар.
-Рав, дар пешаш зориву тавалло кун, ки кӯдаконатро гирад. Худатро ба ягон одами бой ба шавҳар медиҳем.
-Ака, ин кӯдакон сахт гуруснаанд, ақаллан якгон то нон диҳед, ки бачаҳоям аз гуруснагӣ аз ҳуш мераванд.
Замир мисле, ки гадоеро нон медода бошад, ғурбаткунон аз хона ду дона нони хушку обпаридаро оварда ба дасти писари калонии Лайло доду дарро ба рӯяшон пӯшида истода гуфт:
-Тезтар аз ин ҷо равед, ки ҳозир янгаатон меояд...
(Давом дорад)
Шаҳлои Наҷмиддин
