Салом ба аҳли эҷоди сомонаи дӯстдоштанӣ ва ҳамдарду ҳамрози ҳамагон - "Оила". Аксарият мушкилоти худро ба ин сомона гуфта, дар ҳалли моҷарою муаммоҳои ба сарашон омада, маслиҳат мепурсанд, ман ҳам ниёз ба маслиҳат ва роҳнамоии шумо дорам.

Дар Донишгоҳи миллии Тоҷикистон мехонам. Дар поёни факултет рӯзе бо як ҷавони зебо рӯ ба рӯ шуда, бо як нигоҳ ошиқи шайдояш гаштам. Ӯ як ошёна аз мо поён мехонд ва ман аз дарс баромаданшро ҳар рӯз интизор мешудам. Як рӯз ӯро набинам, чизеро гум кардагӣ барин, беқарор мешудам.

Ҳамин тавр аз байн як моҳ гузашта, соли таҳсил ҳам ба охир расид. Ҳангоми имтиҳонсупорӣ аз як дӯсташ саҳифаи инстаграмашро пурсида ёфтам ва ба ӯ паём фиристодам. Ба паёмам ҷавоб гардонд.

Рӯзҳои аввал дӯстдориамро пинҳон медоштам, вале билохира тоқат накарда, ба ӯ изҳори муҳаббат намудам. Хурсанд шуда, ишқамро қабул кард.

Падарам дар шаҳр як хона харида ба номи ман карда буданд. Аз дӯстдории зиёд ба ӯ гуфтам, ки агар хоҳиш дошта бошад, аз оғози соли нави хониш дар он хона ройгон зиндагӣ кардан гирад.

Ҳамин тавр, мо мисли Лайлию Маҷнун ошиқи зори ҳамдигар гаштем, вале баъдтар фаҳмидам, ки ҷавони дӯстдоштаам бо як духтари дигар низ сӯҳбатҳои ошиқона мекардааст.

Он духтар чанд аксу паёмҳои ошиқонаи Маҷнуни бевафоямро ба ман равон кард. Аз рашк ба қавле “девона” шуда, дар наздаш шарт гузоштам, ки аз ду якеро интихоб кунед: ман ё он духтар.

Дар ҷавоб ошиқам дар назди ман шарт гузошт, ки агар хонаро ба номаш гузаронам, аз баҳри он духтар гузашта, бо ман издивоҷ мекунад.

Аз чанд нафар маслиҳат пурсидам, ки чи кор кунам, вале гуфтанд, ки ин корро накун, ин ҷавон ошиқи ту не, ошиқи хонаву дарат шудааст ва хоҳ-нохоҳ боз ба ту хиёнат карда, духтарбозиашро давом медиҳад.

Ҳарчанд кӯшиш мекунам, наметавонам ишқи ӯро аз дилам берун созам. Чунон сахт дӯсташ медорам, ки ба хотираш ба тамоми кор розиям.

Мехоҳам аз шумо маслиҳат пурсам, ки хонаро ба номаш кунам ё не? Ба фикратон, агар хонаро ба номаш кунам, маро фиреб мекунад?

Мастура аз ш. Душанбе