Ҳамал (21 март-19 апрел)
Имрӯз барои шумо рӯзи пур аз неруи мусбат ва имкониятҳо хоҳад буд. Илҳом ва қувваю ирода ба шумо кумак мерасонанд, то ҳадафҳо ва орзуҳои худро ба воқеият табдил диҳед. Сахтгирӣ ва устувории шумо имкон медиҳанд, ки аз ҳама мушкилиҳо гузаред. Ин рӯзи муносиб барои худтакмилдиҳӣ ва омӯзиши малакаҳои нав аст. Боз бошед барои имкониятҳои нав ва омода бошед ба тағйирот. Истеъдод ва маҳорати шумо аз ҷониби дигарон эътироф ва қадр карда мешаванд, бинобар ин аз муваффақиятҳои худ наҳаросед. Инчунин, имрӯз фурсати хубест барои мустаҳкам кардани муносибатҳо бо наздикон ва азизони худ. Ба онҳо таваҷҷуҳ зоҳир кунед, муҳаббат ва ғамхорӣ нишон диҳед. Дар хотир доред, ки хушбинӣ ва рӯҳияи мусбати шумо метавонад дигаронро илҳом бахшад ва дар атрофи шумо фазои мутаносибу оромро эҷод кунад. Аз ин рӯз лаззат баред ва барои худтакмилдиҳӣ саъй кунед!
Савр (20 апрел-20 май)
Имрӯз метавонад барои шумо душвор ва нохушоянд бошад. Шояд шумо бо мушкилоти ғайричашмдошт ва ноумедиҳо рӯ ба рӯ шавед, ки сабру таҳаммулпазирии шуморо ба озмоиш мекашанд. Муҳим аст, ки оромии худро нигоҳ доред ва нагузоред, ки эҳсосоти манфӣ шуморо фаро гиранд. Имкони пайдо шудани ихтилофҳо ва мушкилот дар муошират бо атрофиён вуҷуд дорад. Кӯшиш кунед, ки аз низоъҳо канорагирӣ намоед ва қарори шитобзада қабул накунед. Ин рӯзи муносиб нест барои ба хатари бемаънӣ даст задан ё иқдомоти саросемавор. Ба худ ва ҳолати равонии худ бештар диққат диҳед. Каме вақт ҷудо кунед, то худро беҳтар фаҳмед ва рӯ ба худшиносӣ оваред. Ба мушкилоти имрӯза ҳамчун як дарс нигоҳ кунед, зеро ҳар душворӣ метавонад барои рушд ва такмил додани малакаҳои шумо кӯмак расонад. Сабр ва устувории худро аз даст надиҳед – ин монеаҳо муваққатиянд ва шумо аз онҳо гузашта метавонед.
Ҷавзо (21 май-20 июн)
Имрӯз барои шумо рӯзе пур аз ҳодисаҳои хотирмон ва тағйирот хоҳад буд. Шумо нерӯи зиёд ва ҳавасро эҳсос мекунед, ки ба шумо кумак мекунад, то ҳар гуна мушкилотро паси сар намоед. Кӯшиш кунед, ки аз тағйирот наҳаросед ва онҳоро бо дили кушод қабул кунед. Ирода ва қавӣ будани шумо имкон медиҳад, ки ҳама монеаҳоро паси сар намоед. Аз доираи маъмулии худ бароед ва ба худ эътимод дошта бошед – ҳиссиёти шумо шуморо ба роҳи дуруст раҳнамоӣ мекунад.
Имрӯз имкониятҳои нав пеш меоянд, ки метавонанд зиндагии шуморо дигар кунанд. Бигзор ин рӯз барои шумо сарчашмаи илҳом ва рушд гардад. Аз ҳар лаҳзаи рӯз лаззат баред ва барои пешрафт қадам гузоред.
Саратон (21 июн-22 июл)
Имрӯз барои шумо рӯзи пур аз муваффақият ва дастовардҳо хоҳад буд. Шумо ҳисси устуворӣ ва эътимод ба худ доред, ки ба шумо дар ҳалли ҳама мушкилот кӯмак мекунад. Ҳамаи саъю кӯшишҳои шумо подош хоҳанд ёфт. Имкониятҳои ҷолиб пеш меоянд, ки метавонанд роҳҳои навро барои шумо боз кунанд. Сабру таҳаммул ва устувории шумо ба даст овардани натиҷаҳои бузургро имконпазир мегардонанд.
Шумо дар муошират бо атрофиён эҳсоси ҳамоҳангӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ хоҳед дошт. Эҳсосоти мусбати шумо таваҷҷуҳ ва дастгирии дигаронро ҷалб мекунад. Ба худ бовар кунед ва ба сӯи қуллаҳои баланд ҳаракат кунед!
Асад (23 июл-22 август)
Рӯзи шумо пур аз шодӣ, илҳом ва имкониятҳо хоҳад буд. Шумо дар худ неруи зиёдеро эҳсос мекунед ва барои ҳама гуна тағйирот омода ҳастед. Имкониятҳои ҷолиб ва сюрпризҳои гуворо шуморо интизоранд. Барои шиносоии нав ва қабули ғояҳои нав боз бошед – онҳо метавонанд ба шумо муваффақият ва қаноатмандиро оваранд. Имрӯз шумо равшанфикрӣ ва қобилияти мутобиқшавӣ ба ҳолатҳоро хоҳед дошт, ки ин ба шумо кӯмак мекунад, то аз имкониятҳои пешниҳодшуда беҳтарин истифода баред. Муносибати шумо бо дигарон муваффақона хоҳад буд, зеро ҷаззобият ва маҳорати муоширати шумо ба осонӣ дили атрофиёнро ба даст меорад. Ба худ ва нерӯи худ бовар кунед, то ҳар гуна монеаро паси сар намоед ва ба ҳадафҳои худ бирасед.
Сунбула (23 август-22 сентябр)
Имрӯз метавонад каме мушкил бошад, зеро шумо эҳсоси асабоният ва нороҳатӣ хоҳед дошт. Муҳим аст, ки оромиро нигоҳ доред ва аз баҳсҳои бефоида худдорӣ кунед. Ҳангоми қабули қарорҳо эҳтиёткор бошед ва шитоб накунед. Имкони нофаҳмиҳо дар муошират бо дигарон вуҷуд дорад, бинобар ин ба ҳар сухани худ диққат диҳед. Шояд шумо бо душвориҳо дар иҷрои корҳои худ рӯ ба рӯ шавед, бинобар ин, ба нақшаҳои тағйирёбанда омода бошед. Ба вазъ бо назари мусбат нигоҳ кунед – ин монеаҳо муваққатиянд. Бо наздикон робитаро нигоҳ доред ва агар лозим бошад, кумак пурсед. Ин рӯз мегузарад, ва шумо аз он қавитар хоҳед шуд.
Мизон (23 сентябр-22 октябр)
Имрӯз барои шумо пур аз нерӯи мусбат ва руҳбаландкунанда хоҳад буд. Шумо хоҳиши озодӣ ва шодиро эҳсос мекунед, ки ба шумо имконият медиҳад, ки аз ҳар лаҳзаи рӯз лаззат баред. Барои имкониятҳои нав боз бошед ва ба сӯи саргузаштҳои ҷолиб равед – ин метавонад рӯзро барои шумо хотирмон гардонад. Хушбинӣ ва кушодадилии шумо метавонанд одамони ҷолиб ва имкониятҳои муҳимро ба ҳаёти шумо ҷалб кунанд. Ба эҳсосоти худ иҷоза диҳед, ки шуморо роҳнамоӣ кунанд, ва бидуни тарс андеша ва фикрҳои худро баён намоед. Имрӯз метавонад рӯзи тағйирот ва пешрафт бошад, ки шуморо ба самти нав мебарад.
Ақраб (23 октябр-21 ноябр)
Имрӯз шояд барои шумо пур аз мушкилот ва нофаҳмиҳо бошад. Шумо эҳсоси асабоният ва нооромиро эҳсос мекунед, бинобар ин, муҳим аст, ки оромиро нигоҳ доред ва аз муноқишаҳо канорагирӣ намоед. Дар қабули қарорҳо эҳтиёткор бошед ва шитоб накунед. Имкон дорад, ки нофаҳмиҳо дар муошират бо дигарон ба вуҷуд оянд, бинобар ин ҳар сухани худро бодиққат интихоб кунед. Дар корҳои худ низ монеаҳое метавонанд пайдо шаванд, аз ин рӯ, омода бошед, ки тағйиротро қабул кунед. Нигарон набошед – ҳамаи ин мушкилиҳо муваққатиянд. Бо наздикон бештар муошират кунед ва дар ҳолати зарурат аз онҳо кӯмак пурсед. Ин рӯз низ мегузарад, ва шумо аз он қавитар хоҳед шуд.
Қавс (22 ноябр-21 декабр)
Имрӯз барои шумо метавонад душвор бошад, зеро эҳтимоли рӯ ба рӯ шудан бо монеаҳо ва маҳдудиятҳо вуҷуд дорад. Шояд шумо ҳис кунед, ки қувва ва ҳаваси шумо кам шудааст. Муҳим аст, ки ором бошед ва ба тағйироти ногаҳонӣ мутобиқ шавед. Кӯшиш кунед, ки аз вазъият дарс гиред ва ҳар як мушкилотро ҳамчун як имконияти рушд қабул намоед. Набояд эҳсосоти манфӣ шуморо фаро гиранд. Ба худ ва нерӯи ботинии худ бовар кунед. Агар лозим бошад, аз шахсони наздик кӯмак ва маслиҳат пурсед. Сабр ва худбоварӣ ба шумо кумак мекунанд, ки ин рӯзи мушкилро паси сар намоед.
Ҷаддӣ (22 декабр-19 январ)
Имрӯз барои шумо пур аз нерӯи зиёд ва имкониятҳои нав хоҳад буд. Шумо эҳсоси устуворӣ ва қудрат хоҳед дошт, ки ба шумо кумак мекунад, то ҳар гуна мушкилотро паси сар кунед. Барои қабули қарорҳои муҳим омода бошед ва ба сӯи ҳадафҳои худ бо ҷасорат қадам гузоред. Бо вуҷуди он ки шумо барои кор ва вазифаҳои худ талош доред, аз ҳолати равонии худ ғамхорӣ кунед – каме истироҳат низ муҳим аст. Бо қувваи худ ба пеш ҳаракат кунед ва ҳар як имкониятро ба фоидаи худ истифода баред. Имрӯз метавонад барои шумо рӯзи пешрафт ва худтакмилдиҳӣ бошад.
Далв (20 январ-18 феврал)
Имрӯз барои шумо рӯзи ором хоҳад буд. Эҳтимол аст, ки баъзе масъалаҳо ба диққати шумо ниёз дошта бошанд, вале муҳим аст, ки оромиро нигоҳ доред. Кӯшиш кунед, ки ба вазъият бо сабру таҳаммул муносибат намоед. Барои имкониятҳои нав боз бошед, аммо пеш аз қабули қарорҳо ҳама чизро бодиққат санҷед. Ин рӯзи хубест барои худомӯзӣ ва андеша кардан дар бораи ҳадафҳои шахсии худ. Бо одамони гирду атроф муоширати хуб дошта бошед ва ба эҳтиёҷоти наздикони худ диққат диҳед. Ин ба шумо кумак мекунад, ки дар ҳаёт ҳамоҳангӣ ва мувозинат пайдо кунед.
Ҳут (19 феврал-20 март)
Имрӯз барои шумо рӯзи сермаҳсул ва муташаккилона хоҳад буд. Шумо ҳис мекунед, ки ба корҳои худ диққати бештар дода, онҳоро бо масъулият иҷро мекунед. Дар ин рӯз эътибор додан ба ҷузъиёти хурд ва риояи нақшаҳои пешакӣ муҳим аст. Ҳатто агар монеаҳо пеш оянд, шумо бо сабру таҳаммул онҳоро паси сар хоҳед кард. Вақте барои худ ҷудо кунед ва кӯшиш кунед, ки аз муваффақиятҳои худ лаззат баред. Шумо имкон доред, ки имрӯз бо маҳорат ва масъулиятнокии худ натиҷаҳои хуб ба даст оред.
