Ҳамал (21 март-19 апрел)
Шумо метавонед ба натиҷаҳои баланд дар корҳоятон ба зудӣ бирасед, агар онҳоро аз субҳи барвақт оғоз кунед ва иҷрои онҳоро ба таъхир наандозед. Нимаи аввали рӯз барои корҳои мустақилона мувофиқ аст, дар ҳоле ки нимаи дуюм барои ҳамкории гурӯҳӣ беҳтарин хоҳад буд. Ҳамалҳое, ки ба рушди касбӣ таваҷҷуҳ доранд, метавонанд худро аз паҳлуи беҳтар нишон диҳанд ва дар ояндаи наздик пешниҳодҳои ҷолиб гиранд. Дар ҳалли масъалаҳои молиявӣ бояд эҳтиёткор бошед. Аз хариди шитобкорона худдорӣ кунед, хусусан агар он чизҳое бошанд, ки бе онҳо низ зиндагӣ кардан мумкин бошад.
Савр (20 апрел-20 май)
Субҳи рӯз худро ба ҳеҷ гуна таҳрикот таслим накунед. Ин кори осон нест, чунки атрофиён шояд махсусан сабри шуморо санҷидан мехоҳанд. Аммо, агар ба эҳсосоти лаҳзавӣ дода нашавед ва ба овози ақли солим гӯш диҳед, зуд мефаҳмед, ки чӣ гуна бояд амал кунед, то аз мушкилот канорагирӣ намоед. Нимаи дуюми рӯз барои аксарияти корҳо муваффақият меорад. Нафароне, ки дар фикри пулкоркунӣ ҳастанд, барор ҳамсафарашон мегардад.
Ҷавзо (21 май-20 июн)
Шуморо рӯзи серталотум интизор аст. Барои анҷом додани ҳама корҳои ба нақша гирифташуда, бояд шитоб кунед. Шояд дар атроф беназмӣ ҳукмронӣ кунад, вале шумо метавонед оромии худро нигоҳ доред ва қарорҳои дурустеро қабул кунед, ки ба манфиати шумо хоҳанд буд. Ҷавзоҳое, ки дар ҷустуҷӯи кори нав ё васеъ кардани тиҷорат ҳастанд, имкониятҳои нав пайдо мекунанд. Рӯзи муваффақ аз ҷиҳати муносибатҳои шахсӣ низ хоҳад буд. Бо хешовандон алоқа барқарор кардан осон мешавад, онҳо шуморо бе шарҳ мефаҳманд. Ҷавзоҳое, ки падару модаранд, хабарҳои хушеро дар бораи фарзандони худ мешунаванд.
Саратон (21 июн-22 июл)
Рӯз чандон осон нахоҳад буд. Ҳасосияти аз ҳад зиёд барои дуруст арзёбӣ кардани вазъият вақти зиёдро талаб мекунад. Шумо метавонед аз одамоне, ки шуморо хуб мешиносанд ва дар гузашта ҳамеша дастгирӣ мекарданд, машварат гиред. Маслиҳатҳои онҳо саривақтӣ ва муфид хоҳанд буд. Бештар вақтро бо наздикон гузаронед: дастгирии онҳо шуморо шод мегардонад ва илҳом мебахшад. Нимаи дуюми рӯзро барои корҳои мушкил ва муҳим ба нақша нагиред; шояд ба шумо лозим шавад, ки истироҳат кунед.
Асад (23 июл-22 август)
Рӯз аз ҷиҳати касбӣ хеле муваффақ хоҳад буд. Ҳамаи мулоқотҳои корӣ ва баррасии масъалаҳои касбӣ натиҷаҳои самарабахш хоҳанд дод. Аксарият бо ёрии таҷрибаи ҷамъшуда мушкилоти душворро зуд ҳал мекунанд. Муошират бо наздикон баъзе душвориҳоро пеш меорад. Наздикон ва аҳли оила ҳама вақт шуморо дуруст намефаҳманд. Сабр кунед ва кӯшиш намоед, ки муносибати хубро нигоҳ доред. Ҳалли ҳама мушкилот осонтар аз онест, ки шумо фикр мекунед. Муҳимаш сабр ва оромиро аз даст надиҳед.
Сунбула (23 август-22 сентябр)
Гарчанде баъзе мушкилот пайдо мешаванд, таъсири тамоюлҳои мусбат бештар хоҳад буд. Ин таъсир махсусан дар нимаи аввали рӯз қавӣ аст. Барои ҳамин ҳама корҳо ва вохӯриҳои муҳимро дар ҳамин вақт ба нақша гиред. Ба сафарҳо низ дер накунед: ҳар қадар барвақттар равед, ҳамон қадар сафарҳо ва корҳоятон муваффақ хоҳанд буд. Нимаи дуюми рӯз хабарҳои хуш ва дигаргуниҳои мусбатро дар муносибатҳо бо наздикон меорад. Шояд дар ин вақт шиносоии гуворо низ рух диҳад, ки ба муносибатҳои дӯстона оғоз бахшад.
Мизон (23 сентябр-22 октябр)
Шумо бояд дар масъалаҳои корӣ хеле ҷиддӣ бошед. Аз васвасаи ба таъхир гузоштани корҳо худдорӣ намоед. Ҳар қадар тезтар ба ҳалли масъалаҳое, ки диққат талаб мекунанд, оғоз кунед, ҳамон қадар осонтар ба муваффақият мерасед. Дар муносибат бо шахси дӯстдошта баъзе душвориҳо мумкин аст: эҳтимоли зоҳир шудани рашк ё гумонҳои беҳуда вуҷуд дорад. Аммо то бегоҳ шумо ҳатман забони муштаракро пайдо мекунед ва ҳамоҳангиро барқарор месозед. Нафароне, ки бо наздикон ба сафар мебароянд, аз ин таҷриба таассуроти гуворо хоҳанд гирифт.
Ақраб (23 октябр-21 ноябр)
Новобаста аз он ки вазъият чӣ гуна ташаккул меёбад, кӯшиш кунед, ки оромӣ ва хушбинӣ дошта бошед. Имрӯз барои Ақрабҳое, ки одат кардаанд, зуд ба натиҷа бирасанд, як озмоиши ҳақиқӣ хоҳад шуд. Шумо бояд сабр дошта бошед, зеро барои расидан ба натиҷаи дилхоҳ дар бисёре аз корҳо вақти бештар лозим мешавад. Муҳим аст, ки ҳодисаҳоро таъҷил надиҳед ва аз хатарҳои беасос худдорӣ кунед. Ин на танҳо ба кор ё таҳсил, балки ба муносибатҳои шахсӣ низ дахл дорад. Ҳар қадар бештар ба ақли солим такя кунед, ҳамон қадар имкониятҳои ҷолибтаре ба шумо дастрас мешаванд.
Қавс (22 ноябр-21 декабр)
Имрӯз барои ҳалли бисёре аз масъалаҳо мувофиқ аст. Шумо ҷиддӣ ҳастед ва касеро намегузоред, ки шуморо сардаргум кунад ё фиреб диҳад. Қавсҳо имкони ислоҳ кардани хатоҳои қаблиро аз даст нахоҳанд дод, ки бо ин мавқеи касбии худро хеле мустаҳкам мекунанд. Дар муносибатҳои шахсӣ низ беҳбудӣ эҳсос мешавад. Шумо бо онҳое, ки қаблан шуморо намефаҳмиданд, осонтар забон меёбед. Шахсе, ки қаблан ба шумо аҳамият намедод, ногаҳон мефаҳмад, ки шуморо нодида гирифтааст ва худ ташаббуси муошират мекунад.
Ҷаддӣ (22 декабр-19 январ)
Агар шумо кори муҳимеро ба нақша гирифта бошед, кӯшиш кунед, ки вақти худро беҳуда нагузаронед. Нимаи аввали рӯз нисбат ба нимаи дуюм муваффақтар хоҳад буд. Хусусан мулоқотҳо бо одамоне, ки аз дур омадаанд, ва ҳалли масъалаҳои расмӣ бояд барвақттар сурат гиранд, зеро баъдан душвориҳо мумкин аст пайдо шаванд. Бо гузашти рӯз, дастгирӣ ва ҳамдигарфаҳмии наздикон барои шумо муҳимтар хоҳад шуд. Аз муҳокимаи масъалаҳое, ки қаблан боиси баҳс мешуданд, худдорӣ намоед. Ба ҷои ин, дар бораи чизҳое сӯҳбат кунед, ки ба ҳама фаҳмо ва хушоянд бошанд.
Далв (20 январ-18 феврал)
Оғози рӯз чандон осон нахоҳад буд. Шумо шояд натавонед ҳама корҳои ба нақша гирифташударо анҷом диҳед. Шояд касе ба кӯмаки шумо ниёз пайдо кунад ва шумо корҳои худро мавқуф гузошта, ба ӯ кӯмак расонед. Аввалан шояд чунин тасмим нодуруст ба назар расад, аммо зуд мефаҳмед, ки ин кори дуруст буд. Нимаи дуюми рӯз беҳтар мегузарад. Дар корҳои худ ташаббус нишон диҳед: имкони расидан ба ҳадафҳои дерина вуҷуд дорад. Дар муносибатҳои шахсӣ низ тамоюлҳои мусбӣ ғолиб хоҳанд буд.
Ҳут (19 феврал-20 март)
Рӯз барои ҳама гуна вохӯриҳо, суханрониҳои оммавӣ ва иштирок дар чорабиниҳои ҷамъиятӣ мувофиқ аст. Имкониятро барои нақл кардани идеяҳои ҷолиб аз даст надиҳед: онҳое, ки метавонанд дар иҷрои нақшаҳои шумо кӯмак расонанд, шуморо мешунаванд. Шояд маблағи хурде дарёфт кунед, аммо онро дуруст истифода мекунед. Нимаи дуюми рӯз барои истироҳат мувофиқ хоҳад буд. Агар вазъият имкон диҳад, аз корҳо танаффус гиред ва худро барқарор кунед. Ба шумо вақти зиёд лозим нест, то энергияи худро пурра кунед ва худро беҳтар эҳсос намоед.
