Ҳамал
Агар рӯзҳои қаблӣ аз беақлона рафтор кардан худдорӣ карда бошед, ҳодисаҳои минбаъдаро хубтар ҳаллу фасл намуда, хулосаи даркорӣ бароварда метавонед. Беҳтараш ба маслиҳати дигарон гӯш надода, мувофиқи хости худ амал намоед, он гоҳ аз нофаҳмие, ки байни шумову атрофиён ва наздиконатон рух медиҳад, эмин мемонед.
Савр
Рӯзи хубест барои ба тартиб овардани ҷиҳози хона ва харидорӣ намудани либоси нав. Дар ҷойи кор бо сардор гапатон мегурезад, худро ба даст гиреду ба роҳбарият дағалӣ накунед. Бегоҳирӯзӣ ба меҳмонӣ даъватӣ мешавед.
Ҷавзо
Имрӯз бисёр чизҳо аз назари шумо пинҳон мемонаду кӯшиши аз ҳақиқат огоҳ шуданро мекунед. Агар гумон кунед, ки ҳақиқатро рӯйи об баровардед, хато мекунед. Имкони фиреб хӯрданатон зиёд аст, дурустии хабарҳои шунидаатонро санҷидан лозим меояд. Ба саросемагӣ роҳ надиҳед.
Саратон
Ин рӯз ягон воқеаи махсус рух намедиҳад, вале вазъият аз худи шумо вобастагӣ дорад. Дар сурати даҳони худро аз дағалгуфторӣ нигоҳ дошта натавонистану беандеша амал кардан, дучори нохушиҳои зиёд мегардед.
Асад
Рӯзи хубест барои ба тартиб овардани рӯю мӯй. Беҳтараш аз воситаҳои косметикии санҷидашуда истифода баред. Нафаре моли бесифаташро бо таърифу тавсиф пешкашатон месозад. Харҷу хароҷоти аз нақша берун накунед. Ба касе қарз надиҳед, вагарна пулро дигар барнамегардонанд.
Сунбула
Дар ин рӯз ҳатто корҳои майда-чӯйдаро ба анҷом расонида наметавонед, аз ин лиҳоз беҳуда кӯшиш ба харҷ надиҳед. Аз нобарории корҳо асабӣ нашавед, беҳтараш рӯзатонро бо ягон шуғли дигар гузаронед. Бегоҳирӯзӣ вазъият рӯ ба беҳбудӣ меорад.
Мизон
Рӯзи хубест барои муҳаббату ошиқон, барои вохӯриҳои ошиқона ва шиносшавӣ. Дар назари намояндагони ҷинси муқобил хеле зебову дилкаш менамоед Бо дӯст ё ошиқи пештараатон аз нав қарин мегардед.
Ақраб
Имрӯз ягон коратон барор намегирад, аз ин лиҳоз кореро ба нақша нагиред. Вохӯриҳо ба таъхир гузошта шуда маслиҳатҳои дирӯза тағйир меёбанд. Ҳодисаҳои ногуворе, ки чанде пеш ба саратон омада буд, бори дигар аз худ дарак медиҳанд. Муҳимаш, воҳима накарда аз пайи рафъи мушкилиҳо шавед.
Қавс
Дақиқкориву масъулиятнокӣ бояд шиори шумо дар давоми рӯз бошад. Агар бо нафаре шинос шавед ё ақди муҳаббат бандед, паймонатон мустаҳкам мегардад. Агар шумо ошиқ бошед, бароятон рӯзи бобарор аст. Ба шахси бароятон азиз вақти бештар ҷудо кунед.
Ҷаддӣ
Имрӯз оромии хонадонатон халалдор мегардад. Сабаб дар рашк кардани ҳамсафари ҳаётиятон мегардад. Беҳтараш ба коре, ки мӯҷиби рашки ёратон мегардад, даст назанеду барои оштӣ шуданатон кӯшиш намоед. Вохӯриҳои ошиқона бебарор анҷом меёбанд.
Далв
Имрӯз бо тамоми ҷидду ҷаҳд аз пайи иҷрои корҳоятон мегардед. Чунин талошу заҳмат кашидан хуб аст, вале аз ҳад гузаронида, ба саломатиятон зарар расонида метавонед. Барои он ки чунин нашавад, барои барҳадар нарафтани талошҳоятон нағзакак андеша намоед.
Ҳут
Дар ин рӯз танаффус карда барои дар оянда ором кардани асабҳоятон тамоми кори аз дастатон меомадаро иҷро кунед. Хатогиҳои пешинаро такрор накунед ва барои он ки дар оянда аз вазъият фоида ба даст оварда тавонед, кӯшиш ба харҷ диҳед.
