Ҳамал (21 март-19 апрел)
Имрӯз дар ҳаёти шахсии шумо тағйироти муҳиме ба назар мерасад. Метавонед бо имкониятҳои нав рӯ ба рӯ шавед, ки роҳи шуморо ба ояндаи беҳтар мекушояд. Энергияи шумо дар авҷи худ қарор дорад ва бо ирода ва ҳалномаҳои дуруст, шумо метавонед дар кор ва фаъолиятҳои касбӣ дастовардҳои зиёд ба даст оред. Дар ин рӯз, эҳтимоли он зиёд аст, ки шуморо барои заҳматҳоятон қадрдонӣ кунанд ё пешниҳодҳои ҷолиб барои рушд пайдо шаванд. Бо вуҷуди ин, саломатии ҷисмонӣ ва равонии худро низ фаромӯш накунед. Шумо ба оромиш ва истироҳати кофӣ ниёз доред, то тавонед мувозинатро нигоҳ доред ва дар ҳаёти ҳаррӯза фаъол бошед. Боварӣ ба худ ва қобилиятҳои худ калиди асосии муваффақияти шумост. Аз имкониятҳои пешомада истифода бурда, бо ҷасорат ва ташаббус рафтор кунед. Ҳар гуна монеаҳо ва душвориҳо барои шумо танҳо як зинаи дигаре барои расидан ба қуллаи муваффақият хоҳанд буд.
Савр (20 апрел-20 май)
Имрӯз як рӯзи пур аз рӯйдодҳо ва имкониятҳои ҷолиб барои шумо хоҳад буд. Энергия ва ҳиммате, ки шумо имрӯз доред, шуморо ба иҷрои ҳадафҳои бузург ҳидоят мекунад. Ба худ бовар кунед ва саъй намоед, ки дар самти рушди шахсӣ ва касбӣ қадам гузоред. Бо вуҷуди ин, эҳтиёт бошед, ки аз ҳад зиёд масъулият ба дӯши худ нагиред. Шумо метавонед фишор ва стресс эҳсос кунед. Барои пешгирӣ аз ин, ба саломатии худ диққат диҳед. Фурсати истироҳат ва рафъи хастагиро фароҳам оваред. Аз ҷиҳати молиявӣ, имкон дорад, ки имрӯз эҳтиёткориро фаромӯш кунед. Аз хароҷоти зиёдатӣ канорагирӣ кунед ва маблағи худро оқилона сарф намоед. Дар муносибатҳои шахсӣ бошад, рӯзи мусоид аст, то бо наздикони худ робитаҳои худро беҳтар кунед.
Ҷавзо (21 май-20 июн)
Рӯзи пур аз рӯйдодҳои ҷолиб ва хотирмон барои шумо хоҳад буд. Шумо метавонед худро дар фаъолиятҳои гуногун нишон диҳед ва аз имкониятҳои нав баҳра баред. Муоширати шумо бо дигарон калиди асосии муваффақият хоҳад буд, бинобар ин, талош кунед, ки бодиққат сухан кунед. Имрӯз вақти худро ба худшиносӣ ва омӯзиши мавзӯъҳои нав бахшед. Ба мутолиа, таҳсил ё рушди малакаҳои худ машғул шавед. Ин метавонад ба шумо дар рушди шахсӣ ва касбӣ кумак кунад. Аз нуқтаи назари молиявӣ, эҳтиёт бошед, зеро шумо метавонед ба хароҷоти нолозим рӯ ба рӯ шавед. Ҳангоми қабул кардани қарорҳои молиявӣ боэҳтиёт бошед. Дар муносибатҳои шахсӣ, имрӯз фурсати хуб аст, ки бо наздикон сӯҳбатҳои ҷиддӣ анҷом диҳед ва робитаҳои худро беҳтар созед. Кӯшиш кунед, ки бо наздикони худ боз ҳам наздиктар шавед.
Саратон (21 июн-22 июл)
Имрӯз барои шумо як рӯзи ором хоҳад буд. Ба саломатии равонӣ ва ҷисмонии худ таваҷҷӯҳ намоед. Фурсати истироҳатро фароҳам оваред, то қувваи худро барқарор созед. Дар муносибат бо наздикон худатонро ғамхору меҳрубон нишон диҳед. Дар кори касбӣ эҳтимолияти он вуҷуд дорад, ки шумо бо тағйирот рӯ ба рӯ шавед, бинобар ин ба садои қалби худ бовар кунед. Дар маҷмӯъ, ин рӯз метавонад барои пайдо кардани мувозинат ва ғамхорӣ ба худ ва атрофиён мусоид бошад.
Асад (23 июл-22 август)
Имрӯз бароятон рӯзи беҳтарин барои нишон додани қобилиятҳои роҳбарӣ мебошад. Шумо метавонед бо суханони худ дигаронро илҳом бахшед ва дар кор бо дигарон робитаҳои хуб барқарор намоед. Қобилияти шумо барои муошират ва ҳамкорӣ бо атрофиён имкон медиҳад, ки дар корҳои дастаҷамъона комёбиҳо ба даст оред. Дар самти кор ва касбият, шумо имрӯз метавонед ба қуллаҳои нав бирасед. Бо ин вуҷуд, фаромӯш накунед, ки тавозун байни кор ва ҳаёти шахсӣ муҳим аст. Ба хонавода ва наздикони худ вақти бештар бахшед, то ки дар муносибатҳои оилавӣ ҳамоҳангӣ ҳифз шавад. Аз ҷиҳати саломатӣ, ба ғизо ва тарзи ҳаёти солим диққат диҳед. Аз машрубот худдорӣ намоед. Варзиш ё ҳатто сайру гашти кӯтоҳ метавонад ба шумо дар нигоҳ доштани энергияи мусбӣ ва барқарории саломатӣ кӯмак расонад.
Сунбула (23 август-22 сентябр)
Имрӯз шумо метавонед бо вазъиятҳои ғайричашмдошт рӯ ба рӯ шавед, бинобар ин омода бошед, ки зуд мутобиқ шавед ва қарорҳои дуруст қабул кунед. Қобилияти таҳлилӣ ва малакаи фикрронии шумо ба шумо дар шинохтани имкониятҳо ва идоракунии мушкилот кӯмак мекунад. Дар муносибатҳои шахсӣ, эҳтимоли пайдо шудани нофаҳмиҳо вуҷуд дорад. Кӯшиш кунед, ки бо сабру тоқат сӯҳбат намоед ва ба нуқтаи назари дигарон гӯш диҳед. Бо дӯстдошта ё ҳамсафари ҳаётии худ боэҳтиёт муносибат кунед, то ки мушкилоти мавҷударо пешгирӣ кунед. Ба саломатии худ аҳамияти ҷиддӣ диҳед. Агар эҳсос кунед, ки саломатии ҷисмонӣ ё равонии шумо ба таҳдид дучор шудааст, бо мутахассисон машварат кунед.
Мизон (23 сентябр-22 октябр)
Имрӯз метавонад рӯзи душворе бошад, ки шумо худро каме ноустувор ва нороҳат ҳис кунед. Бо вуҷуди ин, кӯшиш кунед, ки бо оромӣ ва сабру тоқат ҳар мушкилотро ҳал намоед. Ба садои қалби худ гӯш дода, қарорҳои дуруст қабул кунед. Дар муносибат бо наздикон диққати худро ба беҳтар намудани муносибатҳо равона созед. Кӯшиш кунед, ки бо мардум ростқавл ва кушода бошед, зеро ин муносибатҳоро беҳтар мекунад. Барои саломатии худ вақт ҷудо кунед. Варзиш ё машқҳои сабук метавонанд ба шумо дар коҳиши стресс ва нигоҳ доштани саломатӣ кӯмак кунанд.
Ақраб (23 октябр-21 ноябр)
Имрӯз шумо нерӯ ва қобилияти аҷиб барои ҳаллу фасли мушкилотро эҳсос хоҳед кард. Қобилияти шумо барои қабули қарорҳои устувор ба шумо имкон медиҳад, ки ҳатто бо душвортарин вазъиятҳо низ мубориза баред. Дар муошират бо атрофиён эҳтиёт бошед. Эҳтимоли рух додани муноқишаҳо дар назар аст, бинобар ин талош кунед, ки ҳама корро бо оромӣ ҳал кунед. Эҳсосотро таҳти назорат гиред, то ки вазъиятҳои ногувор ба вуҷуд наояд. Ба саломатии худ диққати махсус диҳед. Варзиш ё ҳатто як машқи кӯтоҳ метавонад ба шумо барои ором кардани ақл ва ҷисм кумак кунад.
Қавс (22 ноябр-21 декабр)
Имрӯз бароятон рӯзи пур аз нерӯ ва имкониятҳои нав хоҳад буд. Энергия ва ҷаззобияти шумо диққати дигаронро ба худ ҷалб мекунад. Шумо метавонед имкониятҳои ҷолибе барои пешравӣ дар кор ва зиндагии шахсӣ пайдо кунед. Шуҷоат ва омодагии шумо барои кӯшиш кардани навигариҳо метавонад ба натиҷаҳои ғайричашмдошт, вале муваффақона оварда расонад. Ба садои қалби худ гӯш кунед ва кӯшиш кунед, ки ҳадафҳои худро бо ҷиддият пайгирӣ намоед. Вале тавозуни байни кор ва истироҳатро фаромӯш накунед. Фурсати истироҳат карданро аз даст надиҳед.
Ҷаддӣ (22 декабр-19 январ)
Имрӯз шумо бо имкониятҳои зиёд ва вазифаҳои нав рӯ ба рӯ мешавед. Муҳим аст, ки ба худ эътимод дошта бошед ва душвориҳоро бо сабру тоқат паси сар кунед. Дар касбу кор метавонед бо тағйирот рӯ ба рӯ шавед. Омодагӣ ба мутобиқшавӣ ва қабули қарорҳои тез ва дуруст ба шумо кӯмак мекунад, ки дар ин раванд комёб бошед. Дар муносибатҳои шахсӣ, эҳтиёткор бошед. Кӯшиш кунед, ки эҳсосоти худро бо наздикони худ мубодила кунед ва робитаҳои худро бо онҳо қавитар созед.
Далв (20 январ-18 феврал)
Имрӯз рӯзи пур аз рӯйдодҳои ҷолиб барои шумо хоҳад буд. Шумо метавонед дар соҳаҳои гуногун пешравӣ кунед ва бо истифода аз ақл ва интуитсияатон қарорҳои дуруст қабул намоед. Шумо инчунин метавонед бо одамони ҷолиб шинос шавед ва муносибатҳои нав барқарор кунед. Ин метавонад ба шумо на танҳо дар ҳаёти шахсӣ, балки дар кори касбӣ низ кумак расонад. Дар ҳаёти шахсӣ, эҳтимоли он вуҷуд дорад, ки шиносоӣ ё муносибати нав ба шумо илҳоми тоза бахшад.
Ҳут (19 феврал-20 март)
Имрӯз, нофаҳмиҳо дар муносибатҳо метавонанд шуморо озор диҳанд. Кӯшиш кунед, ки бо сабру тоқат ва ҳусни тафоҳум бо наздикон муносибат кунед. Дар кор, шумо бояд омода бошед, ки қарорҳои зуд қабул кунед ва ба тағйироти нав мутобиқ шавед. Ин қобилияти шумо дар пешбурди корҳои муҳим кӯмак хоҳад кард. Саломатии шумо метавонад ба таваҷҷуҳи бештар ниёз дошта бошад. Кӯшиш кунед, ки дар тарзи ҳаёти худ тавозун пайдо кунед ва аз стресс худдорӣ намоед. Дар маҷмӯъ, ин рӯз барои таҳкими муносибатҳо ва барқарор кардани энергияи шахсӣ мусоид аст.
