Ҳамал (21 март-19 апрел)
Бо вуҷуди мушкилоти рӯзҳои гузашта, имрӯз эҳсоси муваффақият шуморо фаро мегирад. Иртибот бо шахсони ҷинси муқобил хеле самарабахш хоҳад буд. Ҳангоми муошират кӯшиш кунед, ки нуқтаҳои ҳамфикриро пайдо кунед ва якравиро канор гузоред. Бо вуҷуди он ки нақши роҳнаморо мебозед, вазъият ба зудӣ тағйир меёбад ва рӯзҳои наздик осонтар мешавад. Имрӯз қариб ҳамаи корҳои ба нақша гирифташуда хуб ҷараён мегиранд. Ин ба шумо илҳом мебахшад, то бо неруи бештар кор кунед. Аммо агар эҳсос кунед, ки барои қабули қарорҳои муҳим ҳанӯз омода нестед, худро маҷбур накунед. Дар масъалаҳои молиявӣ хароҷоти худро бодиққат идора кунед ва хароҷоти нолозимро кам кунед. Ҳангоми машқҳои ҷисмонӣ аз ҳад зиёд заҳмат накашед. Энергияи шумо барои ҳама чиз кифоя хоҳад буд. Имрӯз вақти хубест барои озмоиш бо машқҳои нав ё усулҳои самараноки кам кардани вазн. Ин метавонад на танҳо ба саломатӣ, балки ба эътимоди шумо низ таъсири мусбат расонад.
Савр (20 апрел-20 май)
Имрӯз дар ҷодаи муҳаббат эҳтиёт бошед. Шояд касе, ки ба шумо таваҷҷуҳ зоҳир мекунад, ҳадафҳои худхоҳона дошта бошад. Ҳасад ва худписандиро канор гузоред, зеро ин эҳсосот метавонанд ба шумо маслиҳати хуб надиҳанд. Шумо шояд дар муносибатҳоятон шубҳа ва нооромиро эҳсос кунед. Субҳи имрӯз вохӯриҳои ногаҳонӣ ё расмӣ метавонад ба ояндаи шумо таъсири калон расонад. Шояд таваҷҷуҳ ва дастгирии сармоягузорро ба даст оред, ки ба беҳбудии молиявии шумо мусоидат кунад. Нимаи дуюми рӯз шояд нақшаҳоятонро тағйир диҳад ва муносибатҳоятон бо ҳамкоронро таҷдид кунад. Дар рӯзҳои наздик эҳтимоли таъсири манфии ҳаво ба саломатиятон вуҷуд дорад. Аз ин рӯ, хоби кофӣ ва истироҳатро фаромӯш накунед. Шумо ба ҳолати хуби ҷисмонӣ ва рӯҳонӣ ниёз доред, то аз мушкилоти эҳтимолӣ канорагирӣ кунед.
Ҷавзо (21 май-20 июн)
Имрӯз шумо бояд танҳо ба эҳсосот не, балки ба далелҳои воқеӣ такя кунед. Нимаи дуюми рӯз вақти беҳтаринест барои барқарор кардани муносибатҳо бо наздикон ва ислоҳи хатогиҳои гузашта. Шомгоҳ меҳмонони ғайричашмдошт бо хабарҳои хуш метавонанд шуморо хурсанд кунанд. Агар ҳис кунед, ки дар вазифаи ҷории худ имконияти пешрафт нест, кӯшиш кунед ба роҳбарон маҳорати худро нишон диҳед. Имрӯз барои фаъол шудан ва истифодаи имкониятҳои худ вақти хуб аст. Боварӣ ҳосил кунед, ки хатогиҳои ночиз ба шумо монеъ нашаванд. Бо вуҷуди он, ки фурсати мусоид фаро мерасад, эҳтиёт кунед, ки шиддат ва асабоният бартараф карда шавад. Агар имкон дошта бошед, рӯзро дар муҳити хонагӣ ва бо наздикон гузаронед. Дар ҳавои тоза истироҳат кардан ба шумо нерӯи нав мебахшад.
Саратон (21 июн-22 июл)
Дили шумо аз эҳсоси ишқ гул мекунад. Муносибатҳо қавӣ мешаванд ва шумо аз ин энергияи зебо илҳом мегиред. Дар оила асабӣ шуданатон имконпазир аст, зеро аз шумо иҷрои баъзе корҳо интизор мераванд, аммо ҳамеша вақти кофӣ надоштанатон имкон намедиҳад, ки ҳама чизро анҷом диҳед. Барои одамони эҷодкор давраи бӯҳрон оғоз мегардад. Нисбати худ серталаб набошед — мурғи илҳоматон албатта бармегардад. Ғизои дуруст кафолати саломатӣ ва умри дароз аст. Аз фастфуди арзон ва истеъмоли ғизоҳое, ки метавонанд боиси бемор шуданатон гарданд, худдорӣ намоед.
Асад (23 июл-22 август)
Вохӯрӣ, сафари романтикӣ ва муоширати ошиқона ба шумо лаззати зиёд хоҳанд овард. Кӯшиш кунед, ки зиндагӣ ва корро бо ҳам омехта накунед. Эҳтимол, шумо якчанд лоиҳаи муҳимро ба дӯш мегиред ва дар натиҷа маоши хуб мегиред. Ин рӯз барои харидҳои нодаркор мувофиқ нест. Аз ҷойҳои серодам ва муҳите, ки худро нороҳат ҳис мекунед, худро канор гиред. Эҳтимоли рух додани воқеаҳои ногувор дар чунин ҷойҳо зиёд аст. Кӯшиш кунед, ки дар зиндагии худ шавқ ва лаҳзаҳои мусоид пайдо кунед, дар бораи машғулиятҳои шахсӣ фикр кунед. Ин ба шумо имконият медиҳад, ки зиндагии худро беҳтар кунед.
Сунбула (23 август-22 сентябр)
Муносибатҳо бо ҳамсар мутавозин ва боэътимод хоҳанд буд. Яке аз наздикон ё дӯстатон метавонад ба шумо ғамхорӣ кунад, ки шумо интизор набудед. Ба дағаливу масхараи атрофиён посух надиҳед. Ин рӯз бештар барои ба итмом расонидани корҳои оғозшуда мувофиқ аст, на барои оғози лоиҳаҳои нав. Аз харидани либосу ҷиҳози қимат худдорӣ кунед — диққати шумо хеле пароканда аст, нуқсонҳои мол ё арзиши номуносиби онро мушоҳида карда наметавонед. Курси табобатӣ ба шумо имконият медиҳад, ки аз бемориҳои музмин ва сутунмуҳра шифо ёбед.
Мизон (23 сентябр-22 октябр)
Агар нафаре шуморо ранҷонида бошад, бо фикру андешаҳои зиёд худро бемор накунед. Ин рӯз барои мустаҳкам кардани муносибатҳо бо дӯстон мусоид аст. Ба дӯстон диққат диҳед ва меҳрубонӣ зоҳир намоед. Дар касбу кор эҳтимоли сар задани баҳсҳо вуҷуд дорад. Ба иҷрои созишномаҳо диққат диҳед ва бо ҳамкорон ва сардор бо мулоимӣ муносибат кунед. Имрӯз дар ҳама кори таваккалӣ муваффақият бо шумо хоҳад буд. Бурд, тӯҳфаҳо ва даромади ногаҳонӣ имконпазир аст.
Ақраб (23 октябр-21 ноябр)
Имрӯз барои амалӣ кардани нақшаҳои ҷиддӣ вақти беҳтарин аст. Агар ташаббус нишон надиҳед ва қадами аввалро нагузоред, имкониятҳои муҳимро аз даст медиҳед. Чақонӣ ва далерӣ ба шумо кӯмак мекунанд, ки ба мақсадҳои худ наздик шавед. Дар ибтидои рӯз эҳтимолияти баҳс бо наздикон зиёд аст. Агар чунин рӯй диҳад, беҳтар аст, ки рӯзона муҳокимаро канор гузошта, шомгоҳӣ, вақте ки ҳама ором мешаванд, сӯҳбатро оғоз кунед. Эҳсосоти манфӣ метавонад вазъиятро бадтар созад. Муносибатҳои кории худро тақвият бахшед ва робитаҳои дӯстӣ ва кориро густариш диҳед. Ҳар қадаре ки бо одамони нав шинос шавед, ҳамон қадар имкониятҳои бештар барои пешрафти касбӣ пайдо хоҳед кард. Бо вуҷуди ин, аз ҳар гуна фиреб ва нохолисӣ худдорӣ намоед. Рӯзона ҳама чиз ошкор мешавад ва ин метавонад ба обрӯи шумо латма занад. Саломатии худро эҳтиёт кунед ва аз кори зиёд худдорӣ намоед. Эҳтимол аст, ки ҳамаи вазифаҳоро иҷро карда натавонед. Аз ин рӯ, онҳоро мувофиқи афзалият тақсим кунед. Дар акси ҳол, хастагӣ метавонад ба саломатии шумо таъсири манфӣ расонад.
Қавс (22 ноябр-21 декабр)
Имрӯз орзуҳои дурахшони шумо метавонанд ба воқеият табдил ёбанд. Агар ба ҳисси ботинии худ гӯш диҳед, он шуморо дар роҳи дуруст роҳнамоӣ мекунад. Ин як нуқтаи нав дар зиндагии шумост, ки ба шумо имконияти оғози навро медиҳад. Барои ба пеш ҳаракат кардан, муҳим аст, ки ба хатогиҳои гузашта хотима диҳед ва бо одамоне, ки дигар бо шумо мувофиқ нестанд, видоъ кунед. Лоиҳаҳо ва корҳое, ки дар нимаи аввали рӯз анҷом дода мешаванд, натиҷаҳои мусбат хоҳанд дод. Аммо аз ҳад зиёд ба пешравии молиявӣ диққат надиҳед, то ҳаёти шахсӣ ва дигар ҷанбаҳои муҳими зиндагӣ аз назар наафтанд. Шумо шояд дучори ҳолатҳо ё ҳодисаҳои ногувор шавед. Аммо набояд онҳоро ҷиддӣ бигиред. Ҳама бо мушкилот рӯ ба рӯ мешаванд ва муҳим он аст, ки худро бо рӯҳияи созанда нигоҳ доред. Ин равиш на танҳо кайфияти шуморо беҳтар мекунад, балки рӯзатонро низ равшантар хоҳад кард.
Ҷаддӣ (22 декабр-19 январ)
Имрӯз ба эҳсосоти худ диққат диҳед ва ба ҳидояти ботинии худ бовар кунед. Дар муноқишаҳо аз баҳс ва ҷанҷол худдорӣ намоед. Садои қалб шуморо аз қарорҳои шитобкорона наҷот медиҳад ва ба ҳалли дурусти масъалаҳо роҳнамоӣ мекунад. Дар муносибатҳои шахсӣ беҳтар аст, ки ба роҳу усулҳои пешина такя кунед. Аз таҷрибаҳои нав худдорӣ намоед ва боварӣ дошта бошед, ки муваффақ хоҳед шуд. Имрӯз метавонад барои мулоқотҳо ва хабарҳои муҳим фурсати мусоид фароҳам орад. Дар муҳити корӣ бо эҳтиёт амал кунед. Аз муноқиша бо роҳбарон худдорӣ намоед. Агар шумо нақшаҳои корӣ доред, кӯшиш кунед, ки онҳоро босабру таҳаммул пеш баред. Вазъияти молиявӣ танҳо дар охири моҳ беҳбудӣ хоҳад ёфт, бинобар ин ба хароҷоти нолозим роҳ надиҳед. Саломатии шумо мустақиман бо ҳолати равониатон вобаста аст. Ба худ вақт ҷудо кунед, то худро бо чизҳои дилхоҳ шод гардонед. Ғизои солимро интихоб кунед ва истеъмоли беш аз ҳадро маҳдуд кунед.
Далв (20 январ-18 феврал)
Имрӯз дар муносибатҳои шахсӣ ба шарикатон озодӣ бештар диҳед. Фишори зиёд метавонад нофаҳмиро зиёд кунад. Кӯшиш кунед, ки эҳсосоти ёратонро дарк намоед ва роҳи дурусти созишро ёбед. Дар муҳаббат таҳаммулпазир будан калиди муваффақият аст. Дар ҷои кор вақти он расидааст, ки таҷриба ва донишҳои худро бо ҳамкорони ҷавон тақсим кунед. Онҳо инро қадр мекунанд ва шояд дар оянда кӯмаки зиёде расонанд. Аммо эҳтимол аст, ки тафтиши молиявӣ ё дигар ҳолатҳои ногаҳонӣ шуморо саргардон кунад. Ба ин вазъият омода бошед ва боэҳтиёт амал кунед. Саҳарӣ эҳсоси ғамгинӣ ва андӯҳ метавонад шуморо фаро гирад, ки натиҷаи таъсири омезиши сайёраҳо аст. Ин эҳсос зуд мегузарад, агар шумо ба корҳои дӯстдоштаатон диққат диҳед ва худро дар муҳити мусбӣ нигоҳ доред.
Ҳут (19 феврал-20 март)
Имрӯз метавонад дар зиндагии шахсии шумо тағйироти ғайричашмдошт биёрад. Шумо имконият пайдо мекунед, ки орзуҳои деринаатонро амалӣ созед. Шояд дар ҳаёти шахсӣ ҳодисаҳои ғайриоддӣ рух диҳанд, ки ба шумо ҳаяҷон ва шодӣ меоранд. Шумо интизори меҳмони дур ҳастед, ки ногаҳонӣ меояд. Барои ин воқеа омода бошед, то ҳолати ногувор пайдо нашавад. Дар ин рӯз ба корҳои шавқовар машғул шавед ва он фаъолиятҳоро, ки бароятон лаззат намеоранд, канор гузоред. Дар тиҷорат ва молия имкони бастани шартномаҳои судманд вуҷуд дорад. Ин ба беҳбудии вазъи молиявии шумо кӯмак хоҳад кард. Онҳое, ки ба шумо кумак карданд, фаромӯш накунед ва изҳори миннатдорӣ кунед. Аз эҳсосоти манфӣ худдорӣ намоед ва кӯшиш кунед, ки нерӯи худро ба корҳои созанда равона кунед. Ин на танҳо кайфияти шуморо баланд мекунад, балки ба зиндагӣ нерӯи мусбат меорад.
