Ҳамал
Дар ин рӯз қобилиятҳои корӣ, пешгӯӣ намудани ҳодисаҳо ва майлатон ба ишқварзӣ зиёд мегардад. Дӯстони пешинаву нафароне, ки бо ҳам қаҳрӣ будед, роҳҳои оштишавиро бо шумо ҷӯё мешаванд. Саховатмандиро пеша намуда, зиддият нишон надиҳед ва гузашт кунед. Нафароне, ки дилашон ишқу муҳаббат мехоҳад, аз ҳузури дӯстдоштаашон меёбанд.
Савр
Нафаре аз атрофиён раҳми шуморо оварданӣ шуда, бо ҳамин роҳ ба нафъи худ истифода бурдан мехоҳад. Дар мавқеи худ устувор истода, ба доми макру фиреб наафтед. Аз нӯшокиҳои спиртӣ худдорӣ намуда, ба хастагӣ роҳ надиҳед, вагарна ба саломатиятон зарар мерасад.
Ҷавзо
Рӯзи хеле бобарор аст, имкони бароҳат сохтани хонаву дари худро пайдо мекунед. Дар ин ҷода ҳам пул ба даст меореду ҳам хоҳиши кор кардан зиёд мегардад. Барои қабули меҳмон ва беҳтар сохтани муносибат бо наздикон рӯзи хеле бобарор аст. Қобилиятҳои пешгӯӣ кардани ҳодисаҳоро пайдо мекунед.
Саратон
Вохӯрӣ бо шахси дӯстдошта ва оғози муносибатҳои нави ошиқона бобарор анҷом меёбанд. Рӯзи хубест барои харид кардан ва анҷом додани масъалаҳои хариду фурӯши хона. Тағйиротҳои азиму гуворое рух медиҳанд, ки бо фарзандон ва муваффақияти шахсӣ вобастагӣ дорад.
Асад
Дар ин рӯз беадолатӣ нисбати шумо ё ба нафаре аз атрофиёнатон боиси ба ғазаб омаданатон мегардад. Одати рӯирост гап задан вазъиятро тағйир медиҳад, вале асабоният ва бетоқатӣ боиси душвор гаштани мушкилӣ мегардад. Масъалаҳои пулие, ки хатарноканд, хисорот меоранд.
Сунбула
Табъи хуш ва нияти неки шуморо баъзеҳо ҳамчун худхоҳӣ қабул мекунанд. Вазъият ба шарте ру ба беҳбудӣ меорад, ки нисбати наздикони худ меҳрубону ғамхор бошед. Барои ҳали масъалаҳои ҷиддӣ рӯзи созгор нест. Бо корҳое, ки диққати зиёди шуморо талаб мекунанд, машғул шуда наметавонед.
Мизон
Дар ин рӯз эҳтимоли аз даст додани маблағи пулӣ ва нобарориҳо дар ҳаёти шахсиятон зиёд аст. Сабаб дар бахилии нафароне аст, ки нисбати шумо бадхоҳ ҳастанд. Баъзе рафтори нодурусти шумо низ вазъиятро душвортар месозад. Ба камбудиҳои худ диққат дода, ба роҳи хато қадам нагузоред.
Ақраб
Дар ин рӯз ҳодисае рух медиҳад, ки дергоҳ дар хотиратон нақш мебандад. Пешниҳоди наздикон ё шахси дӯстдоштаи худро дарҳол қабул кунед. Тамоми корҳои дар ин рӯз оғознамудаатон бобарор анҷом меёбанд. Аз ҳад зиёд сергапӣ карда, дар назди касе дарди дил ва ҳавобаландӣ накунед, вагарна дӯстони навро аз даст медиҳед.
Қавс
Рӯзи хубест барои ба меҳмонӣ рафтану қабули меҳмон дар хонаи худ. Хусусан хабар гирифтан аз ҳоли беморону нафарони пиронсол табъатонро болида месозад. Ба пурхӯрӣ роҳ надиҳед, беҳтараш хӯрокҳои сабукро истеъмол кунед.
Ҷаддӣ
Дар ин рӯз ба бахиливу ҳасудхӯрии атрофиён гирифтор мешавед. Беҳтарин коре, ки дар ин рӯз ба фоидаи худ карда метавонед, ҳамин аст, ки бурдбориҳои худро ба касе нишон надиҳед. Нафаре аз атрофиён меҳрубонии шуморо ҳамчун шармгинӣ қабул намуда, уҳдадориҳои вазнинро ба дӯшатон бор мекунад.
Далв
Дар ин рӯз хабарҳои ногаҳонии хушу нохушро мешунавед. Муҳити оилавиятон чандон ором нест. Ба нафароне, ки ба сафар мебароянд, бо нафарони ношинос робита карданро маслиҳат намедиҳем. Ба гапу ниятҳои шахсоне, ки хуб намешиносед, аҳамият надиҳед.
Ҳут
Нисбати нафароне, ки беҳбудиятон аз онҳо вобастагӣ дорад, боэҳтиёт ва бодиққат бошед. Барои расидан ба мақсадҳои дар пеш гузоштаи худ тамоми кӯшишу маҳорати худро ба харҷ диҳед. Эҳтимоли пайдо шудани беморие вуҷуд дорад, ки бо устухонҳо вобастагӣ дорад.
