Ҳамал (21 март-19 апрел)
Як рӯзи хеле муфид барои гуфтугӯ ва шиносоии нав аст. Шумо метавонед осон бо одамони нав вохӯред ва бисёр қарордодҳои корӣ ва шахсӣ созед. Ҳар гуна мулоқот дар соҳаи кор ва ҳаёти шахсӣ ба таври муфид ва бемушкил сурат мегирад. Ба шарте, ки дар ҳар кори нав кӯшиш кунед, аҳли хонавода ва дӯстони қарин ба шумо кумак мерасонанд. Шумо ба зудӣ нақшаҳои нав эҷод мекунед ва кумакҳо аз атрофиён барои иҷрои онҳо муҳиму зарурӣ хоҳанд буд. Шумо эҳсоси хуби дарки ҳолатҳоро (интуиция) доред, ки рӯзҳои баъдӣ метавонад кумак кунад. Агар роҳҳои нави ҳал кардан ва эҷод кардани мақсадҳоро ба ёд оред, ин рӯзи хуби шумо хоҳад буд.
Савр (20 апрел-20 май)
Имрӯз метавонед дар як вақт ба якчанд кор машғул шавед. Шумо эҳтимолан ба кӯмак кардани дигарон эҳтиёҷ пайдо мекунед, ки бо мушкилоти рӯзгор рӯ ба рӯ мешаванд. Таърифу тавсифи атрофиён шуморо дар ҳама кор руҳбаланд ва ба зиндагӣ дилгарм месозад. Шумо ба осонӣ дар корҳои гуногун муваффақ мешавед. Дар охири рӯз, барои истироҳат ва гузаронидани вақт бо дӯстони пешина вақт ҷудо мекунед. Саломатиро танҳо ба табибони таҷрибадору касбӣ бовар кунед. Фаромӯш насозед, ки дӯстдоштаатон ба меҳрубонӣ ниёз дорад.
Ҷавзо (21 май-20 июн)
Рӯзи 15 январ метавонад барои шумо як рӯзи пур аз мушкилот бошад. Дар ҳалли масъалаҳои муҳим эҳтимол аст бо якчанд мушкилот, баъзе таъхирҳо ва бепарвогӣ рӯбарӯ шавед. Баъзан аҳдҳои кӯҳна шикаста ва лозим мешавад, ки шумо нақшаҳои худро тағйир диҳед ва масъалаҳоро танҳо ҳал намоед. Аммо, набояд шитоб кунед ва тасаввур кунед, ки ҳама чиз якшаба ҳал хоҳад шуд. Агар шумо ба кофӣ сабр кунед ва кӯшиш намоед, дар ҳама кор муваффақ хоҳед шуд. Рӯз барои мулоқот бо дӯстони кӯҳна ва шодмон шудан бо одамони наздик хеле мувофиқ аст. Дар муносибат бо одамони нав бошад, эҳтиёт бошед. Онҳо кӯшиш мекунанд, ки боварии шуморо ба даст оранд, аммо ҳамаи мақсадҳояшонро пӯшида нигоҳ дошта наметавонанд.
Саратон (21 июн-22 июл)
Агар шумо ба кори муҳиме даст занед, барои анҷом доданаш сабру тоқати зиёде сарф карданатон лозим меояд. Баъзе монеаву дар қавли худ наистодани шарикони корӣ боиси тағйир ёфтани нақшаҳои шумо ва дар танҳоӣ кор кардану ба касе умед набастанатон мегардад. Руҳафтода нашавед! Агар шумо истодагарӣ кунед, ҳама корҳоятон хуб мешавад. Нафарони муҷаррадро лозим аст, ки зимни шиносоӣ бодиққат бошанд, дарҳол ошиқ шудану изҳори муҳаббат карданро тавсия намедиҳем.
Асад (23 июл-22 август)
Имрӯз барои анҷом додани суҳбатҳои ҷиддӣ дар мавзӯъҳои кору тиҷорат хеле муносиб аст. Шумо метавонед нақшаҳои дарозмуддатро баррасӣ кунед ё натиҷаҳои корҳои гузаштаатонро ҷамъбаст намоед. Ин амалҳо барои шумо фоидаовар хоҳанд буд. Эҳтимол аст, ки шумо аз шиносҳои нав маълумоти ҷолиб пайдо кунед. Аммо эҳтиёт кунед ва ин маълумотро санҷед, то гумроҳ нашавед. Рӯзи хуб аст, дар бораи нақшаҳои дарозмуддат суҳбат кунед ё натиҷагирӣ аз корҳое, ки қаблан анҷом додаед, намоед. Дар ҳар ду ҳолат, шумо чизҳои муҳим ва самарабахш хоҳед омӯхт. Имкони пайдо кардани маълумоти ҷолиб ва муҳим аз одамони нав барои шумо вуҷуд дорад, аммо кӯшиш кунед, ки онро дуруст санҷида бароед, мумкин аст касе кӯшиш кунад, ки шуморо дар гумроҳӣ қарор диҳад. Дар муносибатҳои шахсӣ, ба интуицияи худ эътибор диҳед. Ба садои қалби худ гӯш дода, дар муҳокимаи муносибатҳои шахсӣ ё қарорҳое, ки бояд қабул шаванд, бурд мекунед.
Сунбула (23 август-22 сентябр)
Имрӯз аз соддатарин рӯзҳо нахоҳад буд. Эҳтимол аст, ки хатогиҳои пешинаи худро ислоҳ кунед ё ба ҳалли масъалаҳое баргардед, ки шумо гумон мекардед кайҳо ҳал шудаанд. Аммо танҳо амал кардан лозим намешавад, чунки одамони эътимоднок ба шумо кумак мекунанд. Баъзеҳо на танҳо шарикони нав, балки дӯстони ҳақиқиро низ пайдо мекунанд. Гарчанде ки дар аввали рӯз таъсири омилҳои мусбат заиф бошад, то охири рӯз онҳо бештар эҳсос мешаванд. Шом барои корҳои эҷодӣ ва боэътимод хеле муваффақ хоҳад буд. Дар охири рӯз аз кори зиёд худро хаста ҳис мекунед. Барои он ки зуком ба шумо ғолиб наояд, агар дар саломатӣ нуқсе надошта бошед, пойҳоятонро дар оби гарм нигоҳ доред.
Мизон (23 сентябр-22 октябр)
Имрӯз беҳтар аст, ки дар қабули қарорҳои ҷиддӣ шитоб накунед. Барои дуруст арзёбӣ кардани вазъият каме мушкил хоҳад буд. Ҳамчунин, эҳтимоли фирефтаи дигарон шудан вуҷуд дорад. Ба анҷом расонидани корҳои гузашта, ҷамъбаст кардани натиҷаҳо ва муҳокимаи онҳо бо дӯстони дерина барои шумо хеле муфид хоҳад буд. Агар шумо бо ҳуҷҷатҳо кор карданӣ бошед, хеле бодиққат бошед, то чизеро аз даст надиҳед. Барои онҳое, ки ният доранд бо наздикон сафар кунанд, рӯз хеле хуш хоҳад гузашт. Дӯстдоштаи худро бо бепарвоӣ ва муносибати сард дилхун накунед.
Ақраб (23 октябр-21 ноябр)
Имрӯз хоҳиши фаъолона ва зуд амал карданро эҳсос мекунед, то ҳарчи тезтар ба ҳадафҳоятон расед. Аммо, беҳтар аст, ки пеш аз амал ягон нақша тартиб диҳед. Шитоб накунед, ҳама чизро бодиққат фикр кунед ва нафаронеро пайдо кунед, ки барои дастгирии шумо омода ҳастанд. Мулоқотҳои корӣ хеле хуб мегузаранд. Шумо ба шарикони эҳтимолӣ ё роҳбарон таъсири хуб хоҳед гузошт. Дар муносибатҳои шахсӣ, шояд мушкилоти ночиз пеш ояд. Аммо рӯҳафтода нашавед: шом таъсири омилҳои мусбат бештар мешавад ва ҳама чиз беҳтар мегардад.
Қавс (22 ноябр-21 декабр)
Имрӯз шиддатнок хоҳад буд ва аз лаҳзаҳои пурташвиш канорагирӣ кардан душвор аст. Ихтилофҳо дар ҷойи кор эҳтимол доранд. Онҳое, ки эҳсосоташон баланд аст, метавонанд бо шарикони деринаашон баҳс кунанд ё чизе бигӯянд, ки дертар аз он пушаймон мешаванд. Аз ин рӯ, суҳбатҳои муҳимро барои вақти дигар монед. Рӯз барои ҳалли масъалаҳои вобаста ба сохтмон, хариду фурӯши хонаи истиқоматӣ, банақшагирии кӯчидан ё хариди таҷҳизоти маишӣ хеле мусоид аст. Инчунин барои фаъолиятҳои варзишӣ ё кор дар беруни бино вақти хуб аст.
Ҷаддӣ (22 декабр-19 январ)
Имрӯз барои оғози корҳои муҳим ва ҷиддӣ хеле мусоид аст. Шумо зуд мефаҳмед, ки чӣ корҳоро худ иҷро мекунед ва дар кадом маврид ба кумак ниёз доред. Бо одамони қавӣ ва боэътимод, ки омодаи дастгирии шумоянд, ҳамкорӣ кардан муяссар мегардад. Ин кумак ба шумо имкон медиҳад, ки рақибони деринаро шикаст диҳед ва ниятҳои бади душманонро бартараф созед. Масъалаҳои молиявиро кӯшиш кунед дар нимаи аввали рӯз ҳал кунед. Баъдтар шумо ба хароҷоти нолозим майл хоҳед дошт.
Далв (20 январ-18 феврал)
Оғози рӯз барои далвҳо душвор хоҳад буд. Шумо метавонед аз сабаби ҳодисаҳои ночиз асабӣ шавед ва ба чизҳое, ки дар ҳолатҳои дигар аҳамият намедодед, сахт диққат диҳед. Гапҳои беозори одамон ё маслиҳатҳои дӯстона метавонанд ба шумо нохушоянд расанд. Аммо бо гузашти вақт таъсири неруҳои мусбат бештар мешавад. Нимаи дуюми рӯз шуморо бо хабарҳои хуш ва сюрпризҳои гуворо хурсанд хоҳад кард. Шом барои мулоқот бо дӯстон ё вохӯриҳои ошиқона хеле муносиб аст.
Ҳут (19 феврал-20 март)
Имрӯз рӯзи пурмаҳсул ва самарабахш хоҳад буд. Шумо зуд корҳои мушкилро анҷом медиҳед ва ба масъалаҳое даст мезанед, ки то ҳол ба онҳо вақт надоштед. Нақшаҳои нав пайдо мешаванд ва шумо мехоҳед фавран амалӣ кардани онҳоро оғоз кунед. Эҳтимолияти пайдо шудани шиносоии муфид вуҷуд дорад. Муносибатҳое, ки бо ҳадафҳои корӣ оғоз мешаванд, метавонанд ба муносибатҳои ошиқона табдил ёбанд. Ба ҳисси ботинии худ бодиққат гӯш диҳед: он шуморо ба роҳи дуруст мебарад ва ба расидан ба ҳадафҳоятон кӯмак мекунад.
