Ҳамал
Рӯзи душвор аст, хусусан барои нафароне, ки фаъолияташон бо кори савдо, сафар ва робитаҳои шахсӣ алоқамандӣ дорад. Маҳдуд гаштани имкониятҳои худро эҳсос намуда, дар баён намудани фикру андеша душворӣ мекашед. Барои омӯзиш рӯзи мусоид нест, зимни сафарҳо монеаҳо пеш меоянд.
Савр
Имрӯз барои тағйиротҳое, ки ба касбу коратон алоқамандӣ дорад, мусоид нест. Ҷоӣ намудани усулҳои нав танҳо хароҷот ва мушкилот меорад. Ҷустуҷӯи сарчашмаи нави даромад ё иваз намудани ҷодаи фаъолият беҳуда ва амали бе андеша аст. Вазъи молиявиатон аз нафарони дигар сахт вобастагӣ дорад.
Ҷавзо
Рӯзи душвор аст, бемориҳо аз худ дарак дода, ҳолати руҳиятон низ чандон хуб нест. Диққати хосаро ба узвҳои пешоброн равона намоед, эҳтимоли сар задани бемориҳои гурда, бемориҳои сироятӣ ва ҷароҳат бардоштан зиёд аст. Аз ҷароҳат бардоштани устухонҳо ва мавзеи миён эҳтиёт шавед.
Саратон
Бо вуҷуди душвориҳо рӯзи бобарор аст. Барои он ки бемор нашаведу ҷароҳат набардоред, аз шумо эҳтиёткорӣ талаб карда мешавад. Барои аксари зодагони мучали саратон хеле душвор аст, саломатиро хуб нигоҳ доред, хусусан ҷигар ё миёнатон осеб дида метавонад. Аз руҳафтодагиву фикру андешаҳои мағшуш нерӯятон кам мегардад.
Асад
Диққати аксари зодагони мучали асад ба муносибатҳои ошиқона равона мегарданд. Рӯзи хубест барои пайдо намудани муҳаббати асил. Мутаассифона, дар ин ҷода дучори монеаҳо мегардед. Нафароне, ки бахти худро аллакай пайдо намудаанд, дар муносибатҳои худ дилсардӣ ва хафагиро эҳсос мекунанд.
Сунбула
Рӯзи душвор аст, фишори руҳиро бо осонӣ рафъ карда, нерӯи аз даст додаро барқарор карданатон лозим аст. Асаб ва рӯдаи ғафс дар ҳолати хатар қарор доранд. Аз сигоркашӣ худдорӣ намуда, дар утоқҳои гарм дурудароз қарор нагиред. Дар ин рӯз машқи бадан фоидабахш аст.
Мизон
Дар ин рӯз чунон танбал мешавед, ки аз уҳдаи корҳои худ ва масъалаҳои муҳим баромада наметавонед. Сари вақт ин корҳоро ба дӯши нафари дигаре бор кунед. Ба саломатӣ диққати хоса диҳед, баъзе нишонаҳои бемориҳоро аз эътибор дур насозед.
Ақраб
Дар ин рӯз танҳо монданро тавсия намедиҳем, вагарна фикру андешаҳои мағшуш ба саратон роҳ меёбад. Вақти худро бо дӯстон, ҳамкорон ва оила гузаронед. Ба ҳар коре, ки бо пул алоқамандӣ дорад, боэҳтиёт амал намоед. Ба ҳар гуна пешниҳодҳои шубҳанок розӣ нашавед.
Қавс
Ҳар мушкиле, ки пайдо мешавад, бо қувваи худ рафъ сохта метавонед. Дӯстдоштаатон бе кӯмаку дастгирии шумо наметавонад. Бо варзиш машғул шавед. Маслиҳати мазкур барои нафароне, ки хароб шудан мехоҳанд, судманд аст.
Ҷаддӣ
Нисбати уҳдадориҳои касбу кор хеле бодиққат буданатон лозим аст. Мулоқоти ошиқона ё рафтори ноҷои дӯстдоштаатон сабаби дилмондагӣ мегардад. Муноқишаи сарзадаро танҳо тавассути суҳбати ошкорову самимӣ рафъ карда метавонед.
Далв
Дар ин рӯз шуморо лозим аст, ки ба хотири солимии ҷигар аз пурхӯрӣ худдорӣ намоед. Ба ғайр аз беморӣ ва ҷароҳатҳо фикру андешаҳои мағшуш, одатҳои бад ва асабоният низ ҳолатонро табоҳ месозад. Эҳтимоли азоби бехобӣ кашинадатон зиёд аст.
Ҳут
Дар ин рӯз ба касе бовар накунед, ҳатто ба нафароне, ки хеле хуб мешиносед. Аз содагиву зудбоварии шумо истифода бурда метавонанд. Дар муносибатҳои ошиқона ҳамдигарфаҳмӣ дида мешавад. Аз муҳлат истифода бурда боварӣ ва эътимоди дӯстдоштаи худро ба даст биёред.
