Ҳамал
Барои ба анҷом расонидани корҳое, ки чанд муддат аз уҳдааш намебаромадед, аз ҳад зиёд истодагарӣ накунед. Агар монеаро рафъ карда натавонед, беҳтараш таваққуф намоед. Рӯзи хубест барои муносибатҳои ошиқона. Нафарони муҷаррад бахти худро дар ин рӯз пайдо месозанд.
Савр
Аз ҷамъомадҳое, ки ба зиндагии шахсиятон таъсири мусбӣ мерасонанд, қафо намонед. Барои беҳтар сохтани вазъи зиндагиятон имкониятҳои мусоид пеш меоянд. Баъди нисфирӯзӣ хабари нохуш мешунавед ё мушкилоти рӯзгорро ҳатман рафъ карданатон лозим меояд. Дар оила муноқишаи хурд имкон дорад.
Ҷавзо
Аз монеаҳое, ки бадхоҳону душманонатон дар роҳи шумо гузоштаанд, гузашта метавонед. Душманони худро пайдо карда, кӯшиши чизеро исбот карданро накунед. Дар ин маврид хомӯширо пеша намоед. Баъди нисфирӯзӣ хабаре мешунавед, ки боиси муноқишаи хурд ё бад шудани вазъи саломатиятон мегардад.
Саратон
Имрӯз нафаре ба кӯмаки шумо ниёз пайдо мекунад. Ба шахсе, ки чандон бовар надоред, қарз доданро тавсия намедиҳем. Дар муносибатҳои оилавӣ вазъияти душвор сар мезанад, агар наздикон шуморо намефаҳмида бошанд, ба нуқтаи назари онҳо диққат надиҳед. Ба асабоният дода нашавед.
Асад
Дар ин рӯз фиребу ваъдаи дурӯғ боиси руҳафтодагиву ранҷиш мегардад. Нафароне, ки ошиқ шудаанд, нисбати дӯстдоштаи худ бодиққат буданашон лозим аст, эҳтимол ёри ёфтаатон ба шумо арзанда нест. Хонаву дари худро аз дуздӣ ё рух додани сӯхтор эҳтиёт кунед.
Сунбула
Дар ин рӯз кӯшиши ба нафаре чизеро исбот карданро накунед. Ҳақ будани худро бо гап неву бо амал собит намоед. Ихтироъкорӣ ва каме ҳиллагарӣ карданатон лозим меояд. Дар ҷодаи муҳаббат тағйиротҳои судманд рух медиҳанд. Баъди нисфирӯзӣ каме нотоб шуданатон имкон дорад.
Мизон
Рӯзи бебарор аст. Мушкилоти рӯзгор, муноқишаҳои хурд ё хабари нохуш аз шумо кӯшиши зиёдро талаб мекунанд. Дар натиҷа вазъи молиявӣ ва саломатиятон нохуб мегардад. Барои он ки вазъи молиявиатон душвор нагардад, ба ҳодисаҳое, ки маблағи пулиро талаб мекунанд, диққати зиёд надиҳед.
Ақраб
Рӯзи хубест барои тарки одату дилбастагиҳои бад. Нафароне, ки одати сигоркашӣ доранд, имкони аз он халос шуданро доранд. Дар ин рӯз аз дорувориҳо истифода бурданро тавсия намедиҳем, беҳтараш маслиҳати табибони халқиро ба кор баред. Дар масъалаҳои ошиқона бо амри дил амал кунед.
Қавс
Дар ин рӯз на танҳо аз дидори дӯстони нав, балки аз вохӯрӣ бо дӯстони дерина низ шод мегардед. Корҳоятон барор гирифта, бо осонӣ тамоми мушкилиҳоро рафъ ва орзуятонро ҷомаи амал мепушонед. Бо виҷдони пок ва иродаи мустаҳкам аз вазъиятҳои душвортарин берун меоед.
Ҷаддӣ
Рӯзи душвор аст. Барои амалу кирдори худ посух гуфтанатон лозим меояд. Аз маъракаҳои серодам ва баландиҳо эҳтиёт шавед, имкони ҷароҳати ҷиддӣ бардоштан ё гирифтори беморӣ шуданатон вуҷуд дорад. Баъди нисфирӯзӣ камқувватиро эҳсос мекунед ё хабари нохуш мешунавед. Дар хоб дидани доду фиғон фоли хуб нест.
Далв
Дар ин рӯз табъи худро хуш нигоҳ доред. Молҳои даркориро бо нархи начандон зиёд ба даст оварда метавонед. Дар масъалаҳои молиявӣ хеле бодиққат бошед. Ба нафарони муҷарраде, ки дар фикри оиладоршавӣ ҳастанд, шитоб карданро тавсия намедиҳем.
Ҳут
Рӯзи душвор аст. Аз ҷониби душманону бадхоҳон иғвову шӯрандозӣ рух медиҳад. Нерӯи худро беҳуда сарф накунед, аз сафарҳои роҳи дур худдорӣ карданатон беҳтар аст. Камтарин низоъ бо шахси дӯстдоштаатон боиси ҷанҷоли калон ва ҳатто ба ҷудоӣ оварда мерасонад.
