Ҳамал
Дар танҳоӣ амал намуда, натиҷаҳои хубро ноил мегардед. Муваффақиятҳои шумо боиси рашку ҳасади душманон гашта, аз ҷониби онҳо бадкирдориҳоро дидан мумкин аст. Қабл аз он ки аз кӯмаки нафаре истифода мебаред, нағзакак фикр кунед.
Савр
Корҳои дар пеш гузоштаи худро бо осонӣ ба анҷом мерасонед. Аз баҳсу мунозира бо наздикон худдорӣ намоед. Дар ин рӯз фаъол будану сайр кардан ба фоидаи шумо аст. Муносибатҳои нави ошиқона имкон дорад. Бо шиносҳои деринаи худ робитаро барқарор мекунед.
Ҷавзо
Бо сабаби сар задани мушкилиҳои зиёди оилавӣ бо наздикони худ муноқиша мекунед. Бо вуҷуди иброз намудани нуқтаи назари худ, чизе тағйир намеёбад. Аз вохӯриву нишасти дӯстон беҳтараш худдорӣ намоед. Танҳо мондан нахоҳед, бо шахсе, ки дӯсташ медоред, муносибати сард накунед.
Саратон
Рӯзи серташвиш аст, аз мушкилиҳои пешомада натарсед. Айни замон шумо нафарони танбалу лавандро ба фаъол будан даъват карда метавонед. Ба нафарони бегона имкон надиҳед, ки ба ҳаёти шахсиятон бинӣ халонанд, инчунин барқасди нафаре амал накунед.
Асад
Рӯзи гуворо аст. Агар шуғли дӯстдошта дошта бошед, ҷасурона бо он машғул шавед. Дар саломатиятон каме мушкилӣ сар зада, бемор шудани меъда ва гурдаҳо имкон дорад. Парҳезро риоя намуда, бо корҳои вазнини ҷисмонӣ машғул нашавед.
Сунбула
Дар ин рӯз ваъдаҳои хушку холӣ надиҳед, вагарна дар иҷро намуданаш душворӣ кашида, роҳи халосӣ меҷӯед. Ҳама гуна муноқишаи хурд ба ҷанҷоли калон печида, то ба ҷудоӣ бо шахси дӯстдоштаатон мерасад. Вазъи молиявиатон душвор гашта, таъсираш ба муносибати оилавиятон мерасад.
Мизон
Вақте расидааст, ки бо одатҳои бади худ мубориза баред. Агар дар саломатиятон иллате пайдо шуда бошад, ҳатман ба назди духтур равед. Дар роҳ ва ҳангоми кор бо асбобҳои барқӣ эҳтиёткор бошед. Баъди нисфирӯзӣ хӯроки сахт хӯрданро тавсия намедиҳем.
Ақраб
Ба доми макру ҳилаи баъзеҳо афтида, дар натиҷа шуморо гунаҳкор мекунанд. Чунин ҳолат ҳам дар оила ва ҳам дар муносибат бо дӯстон рух дода метавонад. Ба мушкилиҳои молиявӣ аз ҳад зиёд диққат надиҳед. Агар пулро ба чор тараф пош надиҳед, зиндагиятон хуб маҷро мегирад. Дар ҳама кор бо табъи хуш назар намоед.
Қавс
Барои он ки ягон ҳодисаи ногувор рух надиҳад, кӯшиш намоед, ки ба дағаливу садои баланд роҳ надиҳед. Наздикон шуморо дастгирӣ мекунанд, бо шарофати онҳо ба натиҷаҳои хуб ноил мегардед. Дар масъалаҳои ошиқона баъзе мушкилиҳо имкон доранд.
Ҷаддӣ
Дар ин рӯз нисбати худ таънаву маломати зиёд мешунавед. Агар ба дастгирии молиявӣ ниёз дошта бошед, ба дӯсти деринатон, ки дар чунин лаҳзаҳо шуморо дастгирӣ кардааст, муроҷиат кунед. Аз сабру таҳаммули шумо бисёр чизҳо вобастагӣ дорад. Хоби дидаатон амалӣ мешавад.
Далв
Агар мағозагардиро дӯст медошта бошед, ҳангоми сарф кардани пул андозаро нигоҳ доред. Агар хоҳиши истироҳат карданро дошта бошед, барои коре худро маҷбур насозед. Муносибатҳои ошиқонаатон чунон хушу гуворо ҷараён мегиранд, ки тамоми мушкилии худро фаромӯш месозед.
Ҳут
Муноқишаҳои ногаҳонӣ бо хешовандон табъатонро хира месозанд. Агар ба доду фарёдзанӣ роҳ надиҳед, вазъият зуд рафъ мегардад. Дар масъалаҳои молиявӣ дақиқкор бошед. Нисбати нафароне ки зуд-зуд ба шумо дасти кӯмак дароз мекунад, боилтифот бошед.
