Ҳамал (21.03-20.04)
Имрӯз барои шумо рӯзи ором, бидуни шитобу ташвиш хоҳад буд. Кор аз шумо кӯшиши зиёде намехоҳад ва шумо метавонед вақтро барои лоиҳаҳои шахсӣ ё истироҳати сазовор истифода баред. Ягона чизе, ки шояд каме дилгиронатон кунад, ин таъхири мулоқоти муҳиме бо шахси азиз аст. Вале набояд дилсарду ноумед шавед — ин танҳо як таъхир аст, на бештар. Боварӣ дошта бошед, ки он мулоқот ҳатман сурат мегирад, танҳо на имрӯз.
Савр (21.04-21.05)
Хабарҳои хуш дар пешанд, ки метавонанд дари имкониятҳои навро барои шумо боз кунанд. Эҳтимол аст, ки бо шахси боэътимод ва босалоҳият шинос мешавед, ки ҳамкории дарозмуддатро пешниҳод мекунад. Вале ҳангоми қабули қарорҳои молиявӣ бодиққат бошед – ба ваъдаҳои зебо бовар накунед, балки ҳама ҷузъиёти шартномаро дақиқ таҳлил кунед. Дар зиндагии шахсӣ, хусусан барои саврҳои танҳо, тағйироти мусбат эҳтимол доранд, ки метавонанд ҳаёти онҳоро равшантар созанд.
Ҷавзо (22.05-21.06)
Имрӯз шумо хеле фаъол ва ташаббускор хоҳед буд. Вале дар ҷои кор шояд баъзе нофаҳмиҳо рух диҳанд. Кӯшиш кунед, ки вазъиятро ба дасти худ гиред — маҳз шумо метавонед онро ба самти дуруст равона созед. Имкони баланд шудани маош ё гирифтани вазифаи нав низ вуҷуд дорад.
Саратон (22.06-23.07)
Рӯзи пур аз имкониятҳо, вале серташвиш аст. Роҳҳои нави маблағгузориро пайдо мекунед, ки ба шумо имкон медиҳанд, ки кореро, ки дер боз мехостед анҷом диҳед, амалӣ созед. Бо ҷасорат амал кунед, вале ҳамзамон эҳтиёткориро фаромӯш накунед.
Асад (24.07-23.08)
Имрӯз рӯзест, ки шуморо бо корҳои зиёд ва мушкилиҳои ногаҳонӣ рӯ ба рӯ мекунад. Баъзан эҳсос хоҳед кард, ки эътимоди шумо ба худ ё ба атрофиён коста шудааст. Бояд танҳо бо онҳое ҳамкорӣ кунед, ки воқеан метавонанд ба шумо кӯмак расонанд. Аз одамоне, ки танҳо маслиҳат медиҳанд, аммо худашон ҳеҷ иқдом намекунанд, дур бошед. Энергияи худро танҳо ба онҳое равона созед, ки барои рушди шумо муҳиманд.
Сунбула (24.08-23.09)
Рӯзи серташвиш ва пурталош аст, ки дар он ҳунари сухандонии шумо нақши калидӣ хоҳад дошт. Ҳангоми гуфтугӯ бодиққат бошед — ҳар як сухан метавонад таъсири муҳиме дошта бошад. Ҳангоми кор бо дигарон набояд сахтгирӣ кунед, аммо ҳамзамон гузаштҳои зиёде низ накунед. Интуитсияи шумо имрӯз боэътимодтарин роҳнамо хоҳад буд. Танҳо шумо беҳтар медонед, ки кадом роҳ бароятон дуруст аст.
Мизон (24.09-23.10)
Имрӯз барои мулоқот бо шахсони муҳим ва таъсиргузор рӯзи бобарор аст. Агар афзоиши маош ё мансаби баландтарро мехоста бошед, беҳтар аст, ки маҳз имрӯз иқдом кунед – имкони гирифтани ҷавоби мусбат хеле зиёд аст. Дар бисёр ҷанбаҳои ҳаёти шумо комёбӣ ва пешрафт ба назар мерасад. Аз ин рӯз барои тақвияти мавқеи худ истифода баред.
Ақраб (24.10-22.11)
Имрӯз барои анҷоми корҳои мушкил ва ҳалли масъалаҳои печида беҳтарин рӯз аст. Ситораҳо нишон медиҳанд, ки шумо метавонед мушкилеро ҳал кунед, ки дигарон натавониста буданд ё ҳатто вазъиятро бадтар карда буданд. Ин муваффақияти шумо ба назар гирифта мешавад ва метавонад боиси пешрафти шумо гардад – эҳтимоли гирифтани мансаби баландтар ва афзоиши даромад вуҷуд дорад. Вале пулҳои худро бодиққат идора кунед – на танҳо чӣ гуна харҷ кардан, балки чӣ гуна сарфа ва зиёд кардани онҳоро низ фикр кунед.
Қавс (23.11-21.12)
Имрӯз рӯзи беҳтарин ва пур аз комёбиҳо хоҳад буд. Хабарҳои хуши молиявӣ мешунавед – хусусан агар қарз гирифтанӣ бошед ё афзоиши маошро интизор бошед. Инчунин, имкониятҳои нави касбӣ ва рушди шахсӣ барои шумо боз мешаванд. Барои қавсҳои танҳо, имрӯз эҳтимоли вохӯрӣ бо шахси ҷолиб ва махсус вуҷуд дорад, ки метавонад дар оянда нақши муҳим бозад.
Ҷаддӣ (22.12-20.01)
Новобаста аз интиқодҳо ва фикрҳои дигарон, имрӯз шумо бояд ба худ эътимод дошта бошед. Ҳар мушкил ҳадди аққал як роҳи ҳал дорад ва шумо қодир ҳастед, ки онро пайдо кунед. Охири рӯз, мушкиле, ки шуморо ташвиш медод, ҳал хоҳад шуд. Эҳтимоли гирифтани пешниҳодҳои нави корӣ ё афзоиши даромади пулӣ вуҷуд дорад. Бе дудилагӣ ва бо эътимод ба пеш қадам занед.
Далв (21.01-19.02)
Шояд субҳи имрӯз ҳис кунед, ки меҳнати шумо натиҷа намедиҳад ё шумо аз дигарон ақиб мондаед. Аммо набояд рӯҳафтода шавед – тағйироти мусбӣ дар пешанд, гарчанде ки онҳо чанд рӯз баъд рух хоҳанд дод. Имрӯз кӯшиш кунед, ки фикрҳои манфиро дур кунед ва нақшаҳои худро бодиққат тарҳрезӣ намоед. Ҳар як қадам шуморо ба сӯи муваффақият наздиктар мекунад.
Ҳут (20.02-20.03)
Вазъи молиявии шумо шояд ҳоло чандон хуб набошад, вале шумо метавонед онро идора кунед. Кӯшиш кунед, ки дар ҳадди имконоти худ зиндагӣ кунед ва аз қарз гирифтан худдорӣ намоед. Агар сарфакор бошед, ҳеҷ мушкиле бо бонкҳо нахоҳед дошт. Ҳама чиз хуб мешавад, танҳо сабур ва оқил бошед.
