Ҳамал

Дар ин рӯз ба сафари роҳи дур рафтанро маслиҳат намедиҳем, вагарна дар роҳ ба ҳодисаи нохуш гирифтор шуданатон имкон дорад. Дар ҷойи сокиту ором бо нафарони бароятон дилкаш суҳбат кунед ё бо кори зеҳнӣ машғул шавед. Дар масъалаҳои пулӣ бо нафароне, ки нисбаташон боварӣ надоред, ҳамкорӣ накунед. Ба садои қабл гӯш андохта, дӯстро аз душман фарқ карда метавонед. Хусусан дар интихоби ҳамсафари ҳаётӣ эҳтиёт шавед.

                              Савр

Дар ин рӯз ба нафаре душманӣ накунед, вагарна худатон ба нохушиҳо гирифтор мегардед. Нисбати ҳамкороне, ки баробари шумо таҷрибаву собиқаи корӣ надоранд, хурдагирӣ накунед. Пулҳои худро дар ҷойи бехатар нигоҳ доред ё ҳамёнатонро аз дуздон эҳтиёт кунед. Бегоҳирӯзӣ бо нафаре вомехӯред, ки чандин моҳ дар ҳасрати дидори шумо буд. Каме нотоб мегардед, вале ин нишонаи камхобӣ аст.

Ҷавзо

Дар ин рӯз ба вазъияти ногувор гирифтор мешавед. Атрофиён шуморо дар бепарвоиву бемасъулиятӣ гунаҳкор месозанд, ба танқид омода бошед. Ҳангоми робита бо дӯстдоштаатон кибру ғурурро ба кор набаред. Бо нафароне, ки солиёни зиёд риштаи мустаҳками дӯстӣ доштед, самимӣ бошед. Агар дӯсти ҷониятонро ба душман мубаддал кардан нахоҳед, ба ӯ қарз надиҳеду қарз ҳам нагиред. Нафароне ки аз фишорбаландӣ азият мекашанд, эҳтимоли нотоб шуданашон дар назар аст.

Саратон

Дар ин рӯз ба вазъи саломатии худ бодиққат бошед. Агар дарде нороҳататон месохта бошад, ба табиб муроҷиат кунед, бо худтабобаткунӣ машғул нашавед. Тарки одатҳои бад намуда, аз хӯрдани ғизоҳои равғанин, хамирӣ ва шӯр худдорӣ намоед. Бегоҳирӯзӣ лаҳзаҳои хуши ошиқонаро интизор бошед. Даромади пулӣ табъатонро болида месозад, вале пулро зуд сарф мекунед.

Асад

Дар ин рӯз аввалан мушкилиҳои худро ҳал кунеду баъдан аз пайи анҷом додани корҳои дигарон шавед. Вагарна бо рақибони худ як ба як монда, вақти пурқимати худро бо баҳсҳои бемаънӣ мегузаронед. Беҳтараш аз пайи ба даст овардани манбаи нави пулкоркунӣ шавед. Вохӯрии хотирмон ба муҳаббати бузург мубаддал мегардад. Аз пайи ҷустани шахси идеалӣ нашуда, ҳақиқатбин шавед. Бемориҳоро бо худтабобаткунӣ рафъ сохта наметавонед.

Асад

Дар ин рӯз дар гуфтору рафтор андозаро нигоҳ доред. Ба хабаргирии хеши беморатон меравед. Ба бемориҳои музмине, ки ҳар сол дар ҳамин вақт хурӯҷ мекунанд, бодиққат бошед. Сари вақт ба табиб муроҷиат карда, оқибатҳои нохуши бемориро пешгирӣ мекунед. Агар маблағеро барои рӯзи мабодо захира карда бошед, ба касе нагӯед. Дӯстдоштаатон аз шумо меҳрубонӣ мехоҳад.

Мизон

Ҳодисаҳое, ки дар ҳаётатон рух медиҳанд, ба дил наздик қабул накунед. Корҳоятон хуб мешаванд, ба шарте ки руҳафтода нашуда ба умеди кӯмаки бегонаҳо нашавед. Барои беҳтар сохтани вазъи молиявӣ манбаи нави даромад ҷустанатон лозим меояд. Аз маслиҳатҳои шахсе, ки дӯсташ медоред, рӯ нагардонед. Барои сар кардани табобат рӯзи мусоид аст.

Ақраб

Дар ин рӯз дар бораи худ ва дӯстдоштаатон овозаҳои зиёдеро мешунавед. Агар оқилаву дурандеш бошед, ба ғайбатҳо бовар накунед. Ақрабҳои коргар бо супориши роҳбарият ба сафари хидматӣ мебароянд. Вазъи молиявиатон хуб аст, вале агар пулро сарфа накунед, ба зудӣ кисаҳоятон холӣ мегардад. Асабҳои харобгаштаро танҳо дар муҳити орому осоишта табобат карда метавонед.

Қавс

Аз субҳи содиқ қавс бояд нақшаи корӣ ва истироҳатро тартиб диҳад, то ки ниятҳояшро амалӣ карда тавонад. Табъи нохуши худро пинҳон доред, вагарна ба гирдоби яъсу ноумедӣ гирифтор мегардед. Вохӯрии аҷиб фикру ақидаҳоятонро ба бисёр чизҳо тағйир медиҳад. Ҳангоми дар нақлиёт сафар кардан эҳтимоли гум кардани телефон ё чизи қиматбаҳоятон вуҷуд дорад. Дӯстдоштаатон аз меҳрубонии шумо миннатдор аст.

Ҷаддӣ

Дар ин рӯз пешниҳоди нави корӣ имкон дорад, саросема нашавед, нағзакак фикр кунед. Барои сари қарори тақдирсоз омадан бароятон ду рӯз кифоя аст. Дар масъалаҳои пулӣ бештар бо наздикони худ маслиҳат кунед. Нафароне, ки аз дарди меъда азият мекашанд, набояд бо худтабобаткунӣ машғул шаванд. Бегоҳирӯзӣ ба хонаатон меҳмон меояд. Барои мулоқоти ошиқона рӯзи созгор аст.

Далв

Маслиҳати дӯсти наздикатонро бо назари танқид қабул накунед. Андешаи он ки дӯстатон ба зиндагии шумо бинӣ мехалонад, комилан ғалат аст. Дӯсти зиндагидидаатон сидқан ба шумо кӯмак кардан мехоҳад. Агар дар масъалаи фурӯши тиҷорати шахсӣ ба ҳуқуқшинос муроҷиат кунед, зудтар ба мақсад мерасед. Дарди сару асабоният ба саломатиятон беасар намемонад. Дар ин лаҳзаҳо дӯстдоштаатонро аз худ дурр насозед.

Ҳут

Дар ин рӯз душманон дар ҳақатон ноадолатиҳои зиёде мекунанд. Ҳушёр бошеду бадхоҳонро бе танбеҳ намонед. Аз ҷониби нафаре, ки нисбаташ бетафовут нестед, таърифу тавсифи зиёд мешунавед. Аз бепул мондани худ руҳафтода нашавед, рӯзҳои наздик вазъият рӯ ба беҳбудӣ меорад. Ба саломатии шахси бароятон азиз бетафовут набошед.