Агар шумо хоб дидед, ки исқоти ҳамл кардаед, пас дар ҳаёти воқеӣ бо вазъияте рӯ ба рӯ мешавед, ки онро қабул карда наметавонед, вале маҷбур мешавед, ки ба вазъият итоат кунед.
Барои як зани ҷавон, хобе, ки дар он исқоти ҳамл карданӣ мешавад, вале баъд аз нақшаи худ даст мекашад, маънои онро дорад, ки вай аз издивоҷи дар пеш истода хеле нигарон аст ва ба дуруст будани интихобаш чандон боварӣ надорад.
Агар дар хоб шумо аз исқоти ҳамл сахт пушаймон шавед, пас дар асл бояд барои ноил шудан ба ҳадафатон бештар кӯшиш кунед ва вақти худро ба корҳои ночиз сарф накунед.
Агар духтур чунин амалиётро орзу кунад, пас ин хоб ӯро аз беэътиноӣ кардан ба вазифаи касбии худ огоҳ мекунад.
Азиз СУБҲОНӢ
