"Модарҷон! Маро бубахш, ки боз, баъди чанд соли дароз рӯҳи туро беқарор мекунам. Қасам хӯрда будам, ҳаргиз туро ноором насозам, бубахш, эй ягона мутаккои дилам, дигар натавонистам… Кош медонистам хоки мазори ту куҷост, рӯи он сар молида зор-зор мегиристаму абри бастаи ғуссаҳои талхякбора фурӯ мерехтам. Чӣ бетақдир будаам, ки ақаллан ҳамин илтифоти худро муносиб надид худованд.
Пас бубахшо, ки ба ҷузъ саҳифаи холиву қалам пуштибоне надорам. Кош ба ҷои ту ман мерафтам аз ин олами дун, модари дидорнадидаам. Маро танҳо гузоштӣ ба сахтиҳо, ба озору пастиҳо, ба тақдир, ба хорӣ ва машаққатҳо. Бигӯ, модарҷон, гуноҳи ман чӣ буд? Чӣ гунаҳе аз ман назди парвардигор бигзашт, ки гули ҳуснам дод ба хори ғам печида, ақл атоям кард, ки мекашам азоби сангинаш. Доғдидаву доғзадаи қисмат пеши ту боз мекунам дили шикастаамро. Бубин, модарҷон, дар он пораи бутуне ҳаст? Мешиносӣ. қатраҳои дил мерезад аз дидагонам.
Ҷузъ рӯҳи поки ту имрӯз маро мададгоре нест, модарҷон… Хомӯшаму ба ашк ифшо мекунам қабат-қабат ғами зангбастаи дил. Қасам ба рӯҳи покат, гуноҳе накардам дар ин дунё. Амри Худованд мепиндоштам, ҳар зарбае, ки аз чӯби қисмат меомад. Сари хам доштаму тавозӯву итоати кулл. Мехостам аз худо, туро як лаҳзае зинда дорад барои ман, то боре чехраи туро бинам, шиносам туро ва боре оғӯшам гирию ҳасрат шиканам: "Модарҷон!"
Эҳсос мекунам, рӯҳи ту наздики ман, нигаҳбонам. Лаҳзаҳои мушкилтарин овоям мекунад, ки "Сабур бош!". Охир чӣ талхиҳои сабр фурӯ бурдам, модарҷон, заҳр гашт ҳама пайкарам, дард ҳама ҳастиям. Хок болинам буду хор парасторам. Як рӯзи шодӣ мехоҳам модарҷон, як рӯзи мусаффои зиндагӣ, як рӯзи умед, як рӯзи неки холӣ аз олам, аз озор, аз дуруштӣ… Охир ман ҳам инсонам, модарҷон! Агар наздики Худовандӣ, бирамон ниёиши маро, бипурс як рӯзаке ба ман, як рӯзи шодӣ.
Сағира на ишқ доштааст, на бахт. Онеро, ки дӯсташ медоштаму аз ҷон дӯсттар медошт, чаро тақдир насибам накард. Меҳри модарӣ ҷустам, сабзидам ба шохаи ӯ, айни гули мурод ӯро ҷудо сохтанд аз ман. Ва мондам танҳо бо шавхари занакбозу шаробхора… Ох, ҳама шаб тар буд болини сабрам, модарҷон. Модар шудам, соҳиби фарзандони озода, вале дигар нашуд пешонаи шӯрам. Чӣ кунам, ки такрори мананд фарзандон, як ба як, чӣ ба ҳусн, чӣ ба акл, чӣ ба дониш, чӣ ба меҳру вафо. Ҳар субҳ илтиҷоям аз Худованд бахти онҳост. Кош мешунид охирин тазаррои маро:
-Худоё, ҳамтакдири ман нагардон фарзандони маро. Аз мани хушкида биситон охирин қатраҳои кину қасди хеш, як барг хазони поям кун, вале бимон, ки сероб бошад меҳру навозиши падар, ба нахли умрашон, доғи модар набинад дили ба хори хунобгирифтаи онҳо. Ва сабр кардам, то номи бепадарӣ набардоранд.
Оҳ, модарҷон, бигӯ, чӣ гуна кудрате ёбам ба ҳимояи фарзандони худ, ки дашном аз падар мешунаванд бегуноҳ. Хор ба дили нозуки онҳо мешиканаду аз қуввати дармон оҷизам, намехоҳам мисли ман бе падар бошанд. На, модарҷон, на!
Ту боре эҳсос сӯхтани он дарде, ки падар қадаҳи шароб аз зану фарзанд боло гузошт, напечидай чун мӯй аз оташи ҷонсӯзи хақирие, ки фарзанд ба дифои модари дидагирёну таҳқирдидааш чуръати сухане гуфтан надорад ба хотире, ки аз хуни ин падар аст ва дӯст медорад падари шаробхораи хеш. Чӣ сангин аст таҳаммули ин курбониҳои дареғ, ки ҳаргиз қадр нашуд. Лаб газида хомӯшам.
Забонбаста аз он ки модарам, бахти фарзанд мехоҳам бар ивази шикастагиҳою ҷабри ноҳақи тақдир, ки ҳусни баҳорони беҳтарини умр бахшидам. Охир мегуфтанд падари ман марди мехрубон буд, чун гавҳараки чашм эҳтиёт мекард моро, ҷамъи сарвату дороияш ба сағирабони ду ятимаки худ гузошт. Бо амри пурҷафои қисмат туро низ ёд надорам.
Ҳалқаи номус дар гардан, сабр занҷири по, бори гарони муросо мекашам, модарҷон. Таъмини рӯзгор бар дӯш, кафили тарбияту камоли фарзандон, додгустарӣ наёмад аз дастам. Бесадо гиристам, бесухан нола кардам зор шабҳои танҳоӣ. Шабҳое, ки хаставу лакот аз кор баргашта, пас аз интизориҳо рӯи гаҳвора ғанаб мебурд маро. На ҳар иродаи мард аз макри шайтони шароб ва оҷузи зино ғолиб будаст, олудаи фасодро имон заиф гардад.
ИДОМААШРО ФАРДО СОАИ 21-00 ИНТИЗОР БОШЕД)
