Ҳамал
Рӯзи душвор аст. Мушкилиҳои ҳалталаби шахсӣ қувваву мадори зиёдатонро талаб мекунанд. Хатари хурӯҷ намудани бемориҳои музмин имкон дорад. Дар ин рӯз ба касе қарз надиҳед, эҳтимол пулатонро дигар барнамегардонанд. Пулро танҳо ба нафароне диҳед, ки аз онҳо дилпур бошед.
Савр
Рӯзи хубест барои бастани ақди никоҳ ва баргузор кардани тӯйи арӯсӣ. Бо дӯстону наздикон гапатон мегурезад, ҳангоми баҳсу мунозира ба эҳсосот дода нашавед. Бонувон бояд ба саломатии худ диққати бештар диҳанд. Истироҳату сайругашт боиси болида гаштани табъатон мегардад.
Ҷавзо
Ҳама коратон дар ин рӯз барор мегирад. Тамоми нақшаву ниятҳоятон амалӣ мегарданд. Нотарсона аз пайи корҳое шуда метавонед, ки чандон сарфаҳм намеравед. Аз нафаре, ки шуморо дӯст медорад, хабари хуш мешунавед. Сафарҳои тиҷоратӣ ё харидҳо бебарор анҷом меёбанд.
Саратон
Имрӯз коратон натиҷаи хуб медиҳад, вале заҳмати зиёд кашиданатон лозим меояд. Агар нисбати атрофиён нармгуфтор бошеду ба дағалӣ роҳ надиҳед, муносибати онҳо низ бо шумо хуб мегардад. Дар муносибатҳои ошиқона нофаҳмӣ ва муноқиша рух медиҳад. Ба рашк роҳ надиҳед, вагарна оштӣ шуданатон душвор мегардад.
Асад
Барои машғул шудан бо корҳое, ки маблағи калони пулиро талаб мекунад, рӯзи мусоид нест. Мушкилиҳои нотамоми атрофиён ё туҳмати нафаре боиси қаҳру ғазабатон мегардад. Худро ба даст гиред, вагарна оташи ғазабатон ҳамаро ба хокистар мубаддал мегардонад. Баъзеҳо гирифтори руҳафтодагӣ мегарданд.
Сунбула
Рӯзи душвор аст. Бо сабаби он ки худро ором карда наметавонед, зуд-зуд ба қаҳр меоед. Агар имкони дар танҳоӣ гузаронидани рӯзро дошта бошед, аз он истифода баред. Дар ин рӯз на танҳо камбудиҳои хона, балки мушкилиҳои шахсиро рафъ карданатон лозим меояд.
Мизон
Барои истироҳати оилавӣ ва дигар робитаҳо рӯзи номусоид аст. Имкони рух додани муноқиша, нофаҳмӣ, хафагиву фиреб вуҷуд дорад. Беҳтараш рӯзро дар танҳоӣ гузаронед. Агар чунин имконро надошта бошед, аз ғазаб худдорӣ намуда ба даҳони худ нигоҳ карда гап занед. Дар акси ҳол шуморо нодуруст мефаҳманд.
Ақаб
Давраи санҷишу имтиҳонҳо ба охир мерасад. Корҳоятон натиҷаи хуб медиҳанд. Рӯзро дар замини наздиҳавлигӣ гузаронидану ҳаракатҳои ҷисмонӣ кардан манфиатбахш аст. Бо вуҷуди бобарор будани рӯз ба макру фиреб дода нашавед. Ҷавонон ба кӯмаки нафарони калонсол умед баста метавонанд.
Қавс
Боақлона рафтор намуда, ҳангоми баҳс ба ақли солим гӯш дода, оқилона рафтор намоед. Бо нафарони ношинос аз таҳти дил суҳбату дарди дил накунед, вагарна хафагиву ранҷиш ва дилсиёҳӣ имкон дорад. Бегоҳирӯзӣ ҳушёриро аз даст надиҳед, ба доми дузду қаллобон афтиданатон эҳтимол дорад.
Ҷаддӣ
Дар ин рӯз аз нӯшидани нӯшокиҳои газнок худдорӣ намоед. Бо сабаби истеъмоли ғизои нодуруст бемор шудани меъдаатон имкон дорад. Зиёд зудбовар нашавед, нафароне ҳастанд, ки аз соддагии шумо истифода бурдан мехоҳанд.
Далв
Қабл аз гаперо гуфтану кореро ба анҷом расонидан сад маротиба андеша намоед. Дар ин рӯз таваккал кардан хуб нест, вагарна тамоман бепул мемонед. Дарди сар ва ҷароҳат бардоштанатон имкон дорад. Ба саломатии худ, хусусан ба сифати хӯрок бодиққат бошед.
Ҳут
Рӯзи бобарор аст. Ҳар маблағеро, ки имрӯз ба даст меоред, барои камбудиҳои рӯзгор сарф карданатон лозим меояд. Вазъи саломатиятон аз оромии асабҳо вобастагӣ дорад. Бо дамоне, ки боиси асабоният ва руҳафтодагиятон мегарданд, робитаро қатъ намоед.
