Ҳамал
Аввали рӯз каме серташвиш меояд, вале хушбахтона аз уҳдаи ҳама кор ба хубӣ мебароед. Вақти мусоидест барои васеъ сохтани доираи фаъолиятҳо, аз таҷрибаҳо панд гирифтан. Бурдбории шумо аз наздикону атрофиёнатон вобастагӣ дорад. Бегоҳирӯзӣ хабари хуш мешунавед.
Савр
Аз субҳи содиқ нафаре табъатонро хира месозад. Имрӯз барои робитаҳои корӣ чандон мусоид нест. Ҷаласаву вохӯриҳои кориро ба нақша нагиред. Бо шарикони кориву ҳамкорон забон ёфтан душвор мегардад. Хатои худро ба дӯши дигарон бор накунед. Барои ба ғалат роҳ надодан ба маслиҳати дӯстон гӯш дода, кӯмакашонро қабул кунед.
Ҷавзо
Барои он ки дар ягон кор ба камбудӣ роҳ надиҳед, эҳтиёткориву ҳушёриро риоя намоед. Табъатон яку якбора тағйир ёфта асабӣ мешаведу худро хаста эҳсос мекунед. Нобарории тасодуфӣ вазъи иқтисодиятонро бад месозад. Каме сайругашт кардан хобатонро бароҳат месозад.
Саратон
Рӯзи бобарор аст. Дар рафъи мушкилиҳои касбӣ муваффақият ҳамсафаратон мегардад. Аз ҳамин рӯз сар карда, қалбатон моломоли ишқу муҳаббат мегардад. Вазъи молиявиатон рӯ ба беҳбудӣ оварда, табъатон хеле хуш мегардад. Як занги телефонӣ нақшаҳоятонро тағйир медиҳад.
Асад
Рӯзи хуб аст, вале фаъолнокии аз ҳад зиёд тавсия дода намешавад, зеро муваффақият ҳар лаҳза метавонад аз даст равад. Зимни робита бо ҳамкорон аз ғайбату бадгӯӣ худдорӣ намоед, вагарна сахт пушаймон мешавед. Беҳтараш муҳри хомӯширо ба лаб зада, касе кордор нашавед.
Сунбула
Дар ин рӯз барои худ шуғли аҷибе пайдо мекунед. Ба наздиконатон пурра бовар накунед, яке аз дӯстон дилатонро сахт меранҷонад. Аз ҷангу моҷаро худдорӣ намоед. Боэҳтиёт бошед, нимаи дуюми рӯз хатари ҷароҳат бардоштану рух додани ҳодисаҳои нохуш зиёд аст.
Мизон
Хастагиву ҳодисаҳои рӯзҳои охир на танҳо боиси асабхаробӣ гашта, балки камбудиҳои зиёдеро ба бор овардааст. Дар сари қаҳру ғазаб ба хатогиҳои нав роҳ доданатон имкон дорад, аз ин хотир, дар ягон кор саросема нашавед. Бегоҳирӯзӣ вазъият хубтар мешавад.
Ақраб
Рӯзи вазнину хеле душвор аст. Оромиро нигоҳ дошта натавонистанатон боиси ҷангу ҷанҷол ва нохуб гаштани саломатиятон мегардад. Агар имкон дошта бошед, чанд лаҳза дар назди дарёча ё ҳавзи об нишаста, истироҳат намоед. Аз ҳузури нафароне, ки гирифтори зуком гаштаанд, дурӣ ҷӯед.
Қавс
Дар ҳама кор ҳушёру боэҳтиёт бошед. Вазъи молиявиатон нохуб аст, аз ин лиҳоз, дар масъалаҳои пулӣ таваккал накунед. Дар ҷойи кор тағйир ёфтани вазифаатон аз худи шумо вобастагӣ дорад. Дар ин рӯз аз истеъмоли хӯроки равғанин худдорӣ намоед.
Ҷаддӣ
Дар ин рӯз рафтори номардонаи яке аз дӯстонатон табъатонро хира месозад, аз ин лиҳоз ба касе дарди дил накунед. Тағйиротҳои ногаҳонии тақдирсоз имкон доранд. Ба баҳсу мунозира ва ибрози ақида роҳ надиҳед. Нимаи дуюми рӯз хатари ҷароҳат бардоштану рух додани ҳодисаи нохуш зиёд аст. Хоби дар ин шаб дидаатон баъди чор рӯз амалӣ мегардад.
Далв
Рӯзи хеле бобарор аст. Далвҳои оиладор чун ҳамеша барои беҳбудии вазъи молиявӣ заҳмати зиёд мекашанд. Хаёлҳои хомро аз сар дур созед, вагарна кор бо муноқишаву бад шудани вазъи саломатиятон анҷом меёбад. Нисбати наздикони худ боинсоф бошед. Хатогиҳои худро ба гардан гирифтанро омӯзед.
Ҳут
Рӯзи серташвиш ва пур аз рӯйдод аст. Дар ин рӯз барои ҳама шахси даркорӣ мешавед. Дӯстону хешовандон дар ҳалли мушкилашон аз шумо мадад мепурсанд. Беҳтараш бо ободонии хонаву дари худ машғул шавед. Ба саломатии худ диққат диҳед. Кунҷи танҳоӣ ихтиёр накунед.
